“Ik sta gretig in het leven, zo leer je nog eens iets”

Om naar uit te kijken in 2019: Anne-Laure Vandeputte (25) duikt op in drie Vlaamse tv-series én maakt eerste eigen theaterstuk MILLENNIALISM DO 17/01 - ZA 19/01

Wie de bejubelde theatervoorstelling JR zag, kon niet naast het junkie-personage Rhoda kijken: een grote bos rode krullen en lef voor tien. Eerstdaags maakt AnneLaure Vandeputte met Millennialism haar eerste eigen stuk, te zien in de Monty. Maar ook tv-kijkers krijgen dit jaar volop de kans om het talent van de 25-jarige actrice te ontdekken. “Ik smijt me graag. En ik zie wel waar ik uitkom.”

Sommige acteurs klussen, tussen twee tvproducties door, bij op de planken. Dat geldt niet voor Anne-Laure Vandeputte. De 25-jarige actrice met Oost-Vlaamse roots heeft werk zat. Sinds ze in 2016 afzwaaide aan het Antwerps Conservatorium had ze theaterrollen in Onschuld (de Roovers), Closer (Skagen), JR (FC Bergman) en Truth or Dare (hetpaleis). Maar dit jaar lijkt ze ook voor een tv-doorbraak te staan, met rollen in De Bende van Jan de Lichte (VTM), Grenslanders (Eén) én Fiskepark (Canvas). Alsof dat nog niet genoeg is, stond Vandeputte de jongste maanden op de set van de Nederlandse tv-reeks Keizersvrouwen en maakt ze nu ook zélf een theatervoorstelling.

Je hebt het razend druk, Anne-Laure, maar je vindt toch nog de tijd voor Wat drijft je?

Ik wilde allang een eigen stuk maken. Millennialism trekt al 2,5 jaar aan mij. In die tijd is er heel wat verschoven. Als jongere ben ik altijd bezig geweest met proberen vat te krijgen op de samenleving. Dat is het startpunt van de voorstelling. Als student ben je natuurlijk heel erg gefocust op je opleiding – je leest veel, slorpt informatie op – maar het is pas als je de wereld intrekt, dat je die theorieën kan aftoetsen. Wat heel belangrijk lijkt op de toneelschool, valt weg als je pinten staat te tappen. Ondertussen zijn mijn ideeën voor het stuk geëvolueerd naar een verhaal met twee fictieve figuren. Millennialism is dus geen directe schets van hoe ik de werkelijkheid zie.

Wat beleven die twee personages?

Om niet te veel van de voorstelling prijs te geven, hou ik het graag bondig: een broer en een zus treffen elkaar in het ouderlijk huis, op de verjaardag van hun moeder. Op een ingrijpende gebeurtenis reageren ze allebei | MONTY | ANTWERPEN | WWW.MONTY.BE zo verschillend dat ze een zoektocht aanvatten naar wederzijds begrip. In se gaat het stuk dus over twee zoekende ‘mensjes’. Grappig toch, hoe we via een spoor van lezen over de maatschappij toch weer uitkomen bij het zoeken zelf.

De titel verwijst naar jongeren die geboren zijn tussen 1980 en 2000. Wil het stuk de spreekbuis van een generatie zijn?

Het ‘millennial-zijn’ was wel ons vertrekpunt, maar in ons stuk willen we niet per se de stem van dé millennial vertolken. Die bestaat ook niet. Wel kan ik zeggen dat mijn generatie is opgegroeid in tijden van politieke en economische instabiliteit; denk aan de aanslagen op de WTC-torens en de bankencrisis. Dat brengt twijfel met zich mee.

Zoekend naar een definitie van ‘millennial’ stootten we zowel op het begrip ‘navelstaarder’ als ‘activist’. Waar situeer jij jezelf?

Het onderscheid maken tussen mensen die alleen met zichzelf bezig zijn en mensen die gaan betogen klopt niet, vind ik. De grootste schoonheid van onze generatie ligt er net in dat ze rondkijkt en zichzelf in vraag durft te stellen. Bij grote omwentelingen vragen we ons misschien sneller af wat we er zelf van vinden, en of we actie willen ondernemen. In dat opzicht zijn de ‘denker’ en de ‘doener’ verenigbaar. Misschien bestaan er wel jongeren die zeggen dat de wereld hen niks kan schelen, maar ik ken er weinig, hoor. De meeste jonge mensen hebben echt wel oog voor wat er leeft in de maatschappij. Alleen hebben we minder de neiging om een Groot Verhaal op te hangen, waarbij we dan pretenderen de waarheid in pacht te hebben. Dé waarheid heeft aan geloofwaardigheid ingeboet. We leven in een wereld met veel waarheden.

Je speelt niet alleen in je schreef ook de tekst. Ontplooi je daarbij een ander talent?

Dat hoop ik natuurlijk, maar dit stuk is slechts een eerste worp. Ik wil benadrukken dat Millennialism ook een onderzoek is, waarbij ik besef dat ik nog maar aan het begin van de weg sta. Het is niet omdat je een personage of een verhaal kan bedenken, dat je het ook op papier tot leven kunt wekken. Ik heb altijd wel graag geschreven, en hoop dat ik dat kan blijven doen, maar ik besef dat er nog veel te leren valt.

Eerder dan op schrijven legde jij je in je opleiding toe op acteren. Toch houdt dat je niet tegen om iets helemaal anders te doen.

Ah nee, ik smijt me graag. En ik zie wel waar ik uitkom. Dat is soms mijn probleem: ik gooi me ergens in, en denk dan achteraf: oei, waar ben ik nu aan begonnen? Maar dat stoort me niet, laat staan dat ik die impulsiviteit zou willen indijken. Gretig. Zo sta ik in het leven. Zo leer je nog eens iets.

Zoals paaldansen, een vaardigheid die je je eigen maakte voor een stuk bij de Roovers. Waag je je voor ook aan iets nieuws?

Paaldansen is nog een concrete vaardigheid, maar voor Millennialism heb ik alles moeten leren, álles. Een stuk maken, daar komt zoveel bij kijken. En in deze productie sta ik ook zelf in voor de omkadering. Proberen de stuwende kracht te zijn terwijl je ook nog eens op de planken staat, is echt niet niks. Maar ik werk met zulke leuke mensen samen. Mijn tegenspeler Kenneth Cardon (binnenkort te zien in de VTM-reeks ‘Studio Tarara’, red.) komt nog maar net van de schoolbanken, maar het is een feestje om met hem te spelen. Ja, Millennialism maken was heel plezant, al confronteerde het stuk me met zoveel uitdagingen. Tot nu toe acteerde ik alleen maar.

En hóé! In speelde je vol overtuiging een platte griet met rotte tanden en nymfomane trekjes. Vraagt het een extra inspanning om zo’n extreem personage te spelen?

Een uitgesproken personage vertolken vind ik net leuk. Met de zus uit Millennialism, een veel rustiger en zorgzamer type, heb ik het veel lastiger. Wat zegt dat over mij, zeg? (schiet in de lach) Door een eerder modaal personage te spelen, stel ik me kwetsbaarder op, zo voelt het toch. Natuurlijk is Rhoda uit JR ook kwetsbaar, maar op een heel felle manier, en daar heb je als speler vaak meer controle over. Rhoda dóét, deze zus staat passiever in het leven.

In rende je naakt over de scène. Worstel je dan met gêne?

Nee, ik zie mijn lichaam als mijn instrument. Ik ben acteur en ik gebruik de tools die ik heb om een verhaal te vertellen. Dat is iets heel anders dan naakt over straat lopen. In het openbaar ben ik soms schuchter, maar op een podium valt die verlegenheid weg. Op de planken bouw je mee aan een verhaal, en dan is gêne niet zo handig. Ik zeg niet dat ik geen schaamte ken, bij het repeteren zeker wel, maar dan probeer ik die schaamte los te laten. Aan gêne heb je niet zoveel.

Je bent geboren in Brugge en opgegroeid in Oudenaarde, maar nu woon je in Antwerpen. Hoe ben je hier terechtgekomen?

Na de kunsthumaniora wilde ik graag woordkunst doen, en dat kan alleen aan het Antwerpse Conservatorium. Toen ik na een halfjaartje in dezelfde school de acteurs bezig zag, was ik erg onder de indruk. Stiekem heb ik me ingeschreven voor de toelatingsproef, en ik was geslaagd. Mensen verklaarden me gek toen ik alsnog de switch maakte naar de acteeropleiding, maar dat jaar woordkunst voelde niet als een vergooid jaar. Na mijn studies ben ik blijven plakken in Antwerpen, en ik ben blij dat ik hier woon. Antwerpen is een vrij grote stad, maar na zeven jaar kom ik altijd wel iemand tegen als ik koffie ga drinken. Intussen voelt Antwerpen aan als een heel groot dorp, waar je wel nog in kan verdwijnen als je daar zin in hebt.

Onlangs werd je nog geportretteerd door Athos Burez voor zijn barokexpo in het MAS. Werk je nog als model?

Nee, ik had opdrachten tussen mijn 14de en 20ste, maar modellenwerk zegt me niets meer. Voor Athos heb ik een uitzondering gemaakt. Ik ken hem al jaren, en het is een fantastische fotograaf. Natuurlijk heb ik wel iets opgestoken van mijn tijd als model. Met mensen omgaan, zelfstandig zijn, leren opkomen voor jezelf: belangrijke lessen zijn dat. Maar uit het werk zelf kon ik weinig inspiratie putten. Uiteindelijk vond ik er mijn draai niet meer in.

Het jaar is net begonnen. Wat mogen we jou wensen?

Ik hoop wat meer rust te vinden en het even kalmer aan te doen. Op nieuwjaarsdag bedacht wat ik allemaal gedaan heb in 2018: ik zat in drie toneelstukken, drie series en een film, en dat allemaal in één jaar. Niet moeilijk dat ik moe ben! Intussen ben ik ook nog verhuisd, met verbouwingen toe. Professioneel liggen er nog wel enkele projecten in het vet, maar nu ga ik eerst even verven, dozen uitpakken en wijn drinken met mijn lief.