Een zegen voor het veldrijden

Toon Aerts is de nieuwe Belgisch kampioen veldrijden. Verrassing? Als er één iemand Wout van Aert van een vierde titel kon houden, dan was het Aerts wel. Maar de manier waarop, de flair waarmee Aerts naar zijn eerste nationale titel reed, was een zegen voor de veldritsport.

Wout van Aert heeft de veldritsport al véél diensten bewezen en gaat dat in de toekomst nog doen. Maar is er dit seizoen een mooiere kampioen denkbaar dan Toon Aerts? En dan hebben we niet over die kamerbrede glimlach, dan verwijzen we niet naar zijn heldere en oprechte analyses voor én na een wedstrijd of zijn immer sympathieke optredens richting pers en publiek.

Neen, Aerts is de gedroomde kampioen vanwege zijn manier van rijden. Niet de mooiste stijl, dat is met zijn 1m90 niet mogelijk. Maar nooit berustend, nooit opgevend, altijd strijdend voor wat hij waard is. En altijd, dat is heel wat. September 2018, de wereldbekermanches in Waterloo en Iowa. Aerts won, tot twee keer toe. De Koppenbergcross op 1 november: Aerts won. Twintig podiumplaatsen tot voor gisteren, elke keer opnieuw haalde Aerts het onderste uit de kan. Wout van Aert skipte de DVV Trofee, Aerts niet. In de drie klassementen doet en deed Aerts nog altijd mee voor de eindzege. Dan verdien je het ook om nationaal kampioen te worden.

Toon Aerts is een voorbeeldprof, maar dat is Wout van Aert ook. Toon Aerts is een klasbak, maar dat is Wout van Aert ook, vermoedelijk nog meer dan de man die hem gisteren klopte. Toon Aerts is een op en top prof. Dat is Wout van Aert ook. Waar zat hem dan het verschil? Misschien in het feit dat Toon Aerts een zorgeloos seizoen heeft gereden. Geen perikelen met sponsors of teammanagers, geen zoektocht naar een nieuw team, evenmin een discussie over startgelden waar dan ook. Toon Aerts koerst zoals hij is: sereen, (nooit nog) nerveus, altijd hard werkend. Wat hem in het verleden wel eens nekte - dat gebrek aan koelbloedigheid - bleek gisteren zijn grootste troef. Focus, je ding blijven doen, het resultaat was navenant. Misschien is dat ook de les die Wout van Aert moet meenemen: op dit niveau heeft elke ‘strubbeling’ een prijs.

Het BK in Kruibeke was zonder meer een goede zaak voor de veldritsport. Niet alleen omdat er met Aerts een nieuwe naam op de erelijst van het BK werd toegevoegd, maar vooral omdat we eindelijk opnieuw cross hebben gezien. Eerst Aerts, dan Van Aert en uiteindelijk opnieuw Aerts. Deze wedstrijd had alles wat de veldritsport zich wensen kan: spankracht, een parcours dat er misschien net een tikje over was en een okselfrisse winnaar over wie geen slecht woord te vertellen valt. Dit was propaganda voor de veldritsport.

Geboren en getogen in de Kempense wielergrond en met meer dan een decennium ervaring in het peloton richt wielerjournalist Guy Van Den Langenbergh zijn eigenzinnige blik op de koers.