Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Neen, ik denk niet aan stoppen”
Bijna 35-jarige Dirk Van Tichelt vijf maanden buiten strijd met gescheurde kruisbanden
Dirk Van Tichelt mag een streep trekken door het voorjaar. Op een trainingsstage in Oostenrijk scheurde de Beer van Brecht zijn voorste kruisbanden. Verwacht wordt dat Van Tichelt na zijn operatie op 7 februari vijf maanden buiten strijd zal zijn, waardoor hij zeker het EK in juli mag vergeten.
Van Tichelt blijft echter niet bij de pakken zitten en kijkt, typisch Van Tichelt, positief vooruit. “Ik hoop op het WK eind augustus mijn terugkeer te vieren om daarna kwalificatie af te dwingen voor de Spelen van Tokio. De race naar Tokio zal serieus pittig worden, maar ik geloof er in.”
Een routineworp zoals Van Tichelt er al honderden heeft uitgevoerd, maar deze keer met een faliekant randje. “Ik was aan het sparren met de jonge Sloveen Martin Hojac. Ik trok hem te hard naar me toe waardoor mijn voet bleef steken. Alles kwam op mijn rechterknie. Ik hoorde meteen een krak. Aanvankelijk dacht ik het om een andere blessure ging, totdat ik ’s anderendaags heel instabiel was”, blikt Van Tichelt terug op die noodlottige worp.
Blanco palmares
Het klinkt vreemd voor een judoka, maar op zijn 34ste beleeft de bronzen medaillist van de Spelen van Rio een medische primeur.
“Op het vlak van operaties heb ik een blanco palmares. Ik heb wel vaak last van mijn nek, maar in mijn hele carrière was ik maximaal twee à drie weken out. Op 7 februari zal ik voor het eerst in mijn loopbaan onder het mes moeten. Ik weet dus eigenlijk niet wat me te wachten staat op vlak van revalidatie. Ik ben wel al eens te rade gegaan bij mijn vriendin Esther. Zij heeft al twee zulke kruisbandenoperaties achter de rug. Van een judoka wordt verwacht dat hij na zo’n operatie vijf maanden later opnieuw op de mat zal staan. Mij moet dat ook lukken.”
35 in juni
Van Tichelt viert in juni zijn 35ste verjaardag en kende in 2018 niet zijn grootste successen. Is een terugkeer naar het hoogste niveau nog realistisch?
“Jazeker, op die stage had ik echt opnieuw het gevoel dat ik met de besten van de wereld meekon. Ik had dat goed gevoel graag doorgetrokken op tornooien. Na vijf maanden revalidatie zal ik dat goed gevoel niet kwijtgespeeld zijn. Aan stoppen gedacht? Nu zeg ik neen, ik ga er vol voor, maar als het bijvoorbeeld na vier maanden niet de goede kant mocht uitgaan, zal ik misschien anders redeneren.”