Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Wij hebben leren buiten leven”
Hoe Vlamingen Bart en Gwen hun droom langzaam maar zeker waarmaakten in een Spaans niemandsland
Ze moesten eerst vier jaar in een stacaravan wonen, bezitten niks meer in België en het dichtstbijzijnde dorp is “één groot bejaardentehuis”, maar Bart Grandry en Gwen Coppens moesten en zouden hun Spaanse droom waarmaken. Vandaag ontvangt het koppel in de zomer gasten op hun ecologisch domein in Extremadura, in de winter hoeden ze zestig schapen. “We missen onze roots steeds minder.”
Wie vorige week de start van Eviva Espana van Annemie Struyf op Eén meepikte, zag Bart en Gwen al even opduiken. Bart, in een vorig leven aannemer, groeide op in Mortsel en woonde twintig jaar in Vremde. Via een datingsite leerde hij zijn huidige partner Gwen kennen.
“Bart schreef dat hij een lief zocht om samen met hem op een Spaanse berg te gaan wonen”, vertelt Gwen. “Waarop ik een berichtje stuurde: dat ben ik! Ik was met mijn eerste man al vaak in Spanje geweest, omdat hij met immobiliën bezig was in het zuiden van het land. Maar in de streek Extremadura, waar ik nu acht jaar met Bart woon, was ik nooit geweest.”
Aanvankelijk vonden de twee geen geschikt terrein. “Vijf weken reden we vruchteloos rond. Terug thuis zagen we op het internet een lap grond waar we direct verliefd op werden. We vlogen onmiddellijk terug.”
Het vertrek was definitief. “We hebben geen eigendommen meer in Vlaanderen. Samen hebben we wel vijf kinderen, die ons kunnen komen bezoeken. Zelf vlieg ik nog regelmatig terug om mijn moeder van 91 jaar op te zoeken”, zegt Gwen.
Het koppel woont op zes kilometer van het dichtstbijzijnde dorp. “En dat is één groot bejaardentehuis”, lacht Bart. “Om te studeren moeten jongeren sowieso naar Madrid of Salamanca. Maar eens terug, kunnen ze hier niks met hun diploma aanvangen. Er is hier geen industrie, geen werk. En het is niet ieders droom om met een tractor rond te rijden. Er lopen projecten om de ontvolking tegen te gaan, en dat is nodig. De regio’s rond Zaragoza en Extremadura hebben er het meest last van. In een nabijgelegen stadje woonden in 2003 nog 12.000 mensen, nu nog 5.900.”
“Langs de andere kant is het leven hier goedkoop. Een huis in het dorp koop je voor 25.000 euro, een tweeliterfles frisdrank kost een euro, een groot brood 80 cent.”
Spaanse mentaliteit
Bart en Gwen begonnen niet onbezonnen aan hun avontuur. “Bart had al Spaanse les gevolgd, ik kende ook al een en ander. Je moet écht de taal spreken, anders ben je verloren. Mensen kennen hier geen andere taal”, zegt Gwen. “Het straffe is: als je even verderop de grens met Portugal overgaat, spreken de mensen plots drie, vier talen. De Spanjaarden vonden lang dat ze een wereldtaal spra
ken en niets anders moesten leren.”
Ondertussen zijn Bart en Gwen ook de Spaanse mentaliteit gewoon. “Enkele dagen geleden nodigden we volk uit. Een Nederlandse vriendin was keurig op tijd, Spanjaarden komen standaard een uur te laat. In het begin werden we er nerveus van, maar het is hier de manier van leven.”
Ontbijt aan het kampvuur
De eerste vier jaar woonden de twee in een stacaravan. “Heel sober. Vooral in de winter was dat niet evident, maar we leerden buiten te leven. Ontbijten deden we ingeduffeld aan het kampvuur”, lacht Gwen.
Ondertussen heeft het duo een eigen stek gebouwd. “In de zomer ontvangen we gasten, in de winter hebben we de handen vol met onze schapen. Ons terrein omvat 20 hectare. Het is 100 meter van de poort tot aan het huis, nog eens 100 meter naar het zwembad en een halve kilometer naar de schuur. Het uiterste punt van ons domein is 2,5 km verderop.”
“Gelukkig zijn er de schapen om te grazen. Aanvankelijk waren die van de vader van de burgemeester, wij hebben ze overgekocht. Met die zestig dieren bezig zijn is arbeidsintensief, maar tijdens de stille winterdagen is dat net goed.”
Ziet het koppel een zorgeloze oude dag tegemoet in Spanje? “Mocht een van ons overlijden, zou het voor mij makkelijker zijn om hier alleen te leven”, zegt Bart. “In tegenstelling tot Gwen ben ik technisch aangelegd. De werking van onze zonnepanelen, het oppompen van water, het bijvullen van de batterijen, olie verversen van de generator… Als je dat niet kan, heb je een probleem. ‘Off the grid’ wonen is niet zo vanzelfsprekend.”
De twee denken niet aan een terugkeer. “We missen België steeds minder. Af en toe hebben we nog eens goesting om grijze garnalen of préparé te eten. Maar dat is alles. Op sommige dagen passeert er hier maar één auto, maar we vinden het hier niet te stil. We zijn toch geen mensen die de massa opzoeken.”
Meer info over verblijven bij Bart en Gwen vind je op hun website www.fincalascanadas.com
Eviva Espana, om 20.40u op Eén