Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Kom erbij, kom erbij!
Ik en de Sinksenfoor hebben een band die al een hele tijd meegaat. Tegenwoordig woon ik, sinds de kermis op Spoor Oost in Borgerhout staat, letterlijk om de hoek. Zo ben ik er vorige week, wegens een plotse behoefte aan Lackmans-wafels, met mijn ragdoll Kevin gaan wandelen. Maar ook als kleuter ging ik al naar de foor; toen die nog op de Gedempte Zuiderdokken op het Zuid stond, waren we namelijk overburen. Aldus heb ik op chronisch depressieve pony’s gezeten die met de klok mee eindeloos rondjes afsloften en deed ik ritjes in een safari-auto. Maar het hoogtepunt was eendjes vissen, want dan kreeg je een prijs. Ik mocht van mijn ouders geen goudvis in een (lekkende) plastic zak mee naar huis nemen, al waren pijl en boog vreemd genoeg wel oké.
Een paar jaar later was de Sinkenfoor voor een puber boordevol hormonen in 1990 uiteraard de uitgelezen plek om op een zonnige zaterdag naar de meisjes te gaan kijken. Helaas keken de kortgerokte freules zelden terug. Mogelijk omdat ik toen niet zozeer over de kermis wandelde, maar strompelde.
Ik was namelijk een beetje dom geweest. Tijdens de openingsdag stond ik met vrienden aan de botsauto’s. Ik zette, immer verstrooid, mijn voet op het parcours. Waarop er prompt een autoscooter (zoals Guido Belcanto het stelt in zijn hit Op het zeildoek van de botsauto’s) tegenaan knalde. De pijn viel verrassend genoeg mee, maar mijn rechterenkel was daarna een hele tijd kwakkel. En dus hinkte ik voortaan – natuurlijk zo nonchalant mogelijk – als een Herr Flick von die Gestapo uit de toen immens populaire sitcom ’Allo ’Allo! langs de attracties.
En dan waren er nog de examens. De Sinksenfoor viel (en valt) samen met het meest stresserende gedeelte van het schooljaar. Ik woonde toen op de Vlaamsekaai en tegenover onze voordeur stond de Cake-Walk, een “grappige attractie, waar uw evenwicht langs alle kanten wordt getart”. Wat ik tot scha en schande kan bevestigen, net zoals de nefaste invloed van hun reclame. Op een veel te mooie dag was ik namelijk aan het studeren voor mijn examen aardrijkskunde. Het raam stond open en op de achtergrond probeerde de promotape van de Cake-Walk, die om de dertig seconden werd herhaald, luidkeels volk te lokken.
Ik had de leerstof ferm in mijn hoofd geprent en ging dan ook met een gerust gemoed slapen. Maar ’s anderendaags in het examenlokaal wist ik begot niet meer welk gesteente dominant is in de Condroz of in welke rivier de Durme uitmondt. Het enige wat ik me nog kon herinneren, was “spanning, sensatie, vermaak voor jong en oud! Kom erbij, kom erbij!”