Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Rendez-vous op de Champs-Élysées”
De ene zomer is de andere niet. Omdat hij al zijn akkoord gegeven had aan Lotto Soudal werd Caleb Ewan (25) vorig jaar door Mitchelton - Scott simpelweg thuisgelaten van de Tour, ondanks gedane beloftes in de winter. Gisteren in Toulouse revancheerde ‘Pocket Rocket’ zich op alles en iedereen. Uitgezonderd op zijn werkgever Soudal Lotto, dat hij uitgebreid prees. “Deze ploeg blijft in je geloven, desnoods tot in Parijs.”
Werd je zo stilaan niet gek van de ereplaatsen: tweede in Chalon-sur-Saône en derde in Nancy en Albi?
“Neen. Ik ben het gewend om te verliezen. Zo zit mijn koersleven in mekaar. Weet je, toen ik als tienjarige begon te koersen, won ik nooit. Ik was als junior tweede op het WK in Valkenburg, bij de U23 viel ik eerst naast het podium om dan in Ponferrada 2014 opnieuw zilver te pakken. Maar ik ben een aanhouder. En op een dag wint die altijd. Als kind speelde ik altijd de Tour na. Robbie McEwen was toen de sprinter van deze ploeg en vandaag kreeg ik felicitaties van hem. Fantastisch toch?”
Er was natuurlijk al de ritzege van Thomas De Gendt, maar voelde je binnen de ploeg de druk niet stijgen?
“Elf ritten lang moest ik wachten, maar eindelijk is het gebeurd. Het is niet min om in de Tour te debuteren als de man die het voor je nieuwe werkgever moet doen. Hoe meer ik ernaast pakte, hoe minder kansen ik nog had. Deze zege is er eentje voor mijn vrouw Ryann en mijn pasgeboren dochtertje Lilly, die ik moest achterlaten in de kliniek in Monaco. Dat viel niet mee, maar gelukkig heb ik een heel sterke vrouw. Ik ben ook heel blij voor Soudal Lotto en Marc Sergeant in het bijzonder.”
Hoezo?
“Op de rustdag zat hij een uur lang bij mij op de kamer. We praatten heel weinig over de koers. Sergeant is mijn grote mentor. Hij is zo’n coole kerel. Altijd kalm. Hij werkte met heel wat topsprinters en weet hoe ik me voelde. Toen hij bij me wegging, was het alsof alle druk van me was afgegleden.”
Maar daarom win je toch nog niet van Groenewegen, die voorbeeldig werd gebracht?
“En dan nog te bedenken dat mijn leadout Roger Kluge betrokken was in die
grote crash. Ik wachtte hem achteraan het peloton op en bleef er rustig bij, zelfs op vier kilometer van het einde. Roger zette me daarna netjes af in het wiel van Groenewegen, wiens ploeg de laatste 25 kilometer alles controleerde. En dan liet ik Dylan op dik 200 meter van de finish een kloofje slaan, sprintte ik ernaartoe en maakte van de speed van de slipstream gebruik om hem op de streep te kloppen.”
Je kan zo inpakken en wegwezen. Het grote doel is bereikt: de Tour van Soudal Lotto is nu al geslaagd.
“Robbie McEwen heeft gelijk gekregen. Hij zei me vorig jaar al dat dit dé ploeg was waar ik naartoe moest. Dat ze hier nooit het vertrouwen in een sprinter verliezen, maar gewoon in je blijven geloven.
Tot de dag dat je wint. Ik ben vooral heel trots dat ik op mijn 25ste kan zeggen dat ik in alle drie de grote ronden minstens één etappe heb gewonnen (daarmee is hij de 96ste
renner die daarin slaagt, red.). Toen ik als 17-jarige The Bay Criteriums won, bij mij in Australië, voorspelden kenners me dat ik dit voor elkaar zou krijgen. Daarvoor moest ik wel al mijn vrienden en familie Down Under achterlaten. Dat is niet niks, maar nu zijn we zover. (stralend) Vooral mentaal maakt dat een wereld van verschil. Er resten voor mijn type renner nog twee kansen, maar vooral de Champs-Élysées speelt nu door het hoofd. Voor een sprinter bestaat er niets groter. Dat is hét rendez-vous. Ik ben nog niet uitgespeeld. Integendeel, ik ben bevrijd.”