Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik was het geloof in het leven kwijt”
Na moeilijke jeugd en overlijden oudste broer is Wim Van Antwerpen (33) kapitein van luxejacht op Mallorca
Op het Spaanse eiland Mallorca wisselt Wim Van Antwerpen (33) ook deze zomer de ene zonovergoten dag in voor de andere. Als kapitein van een twintig meter lang luxejacht gidst hij bekende en minder bekende mensen door de Baleaarse wateren. Een droomleven, zegt hij zelf. Maar datzelfde leven is ooit een nachtmerrie geweest. Op zijn zestiende verloor de Antwerpenaar zijn oudste broer in een auto-ongeluk in de Verenigde Staten.
24 april 2002. Er hangt regen in de lucht als de 16-jarige Wim Van Antwerpen vanuit de slaapkamer in zijn ouderlijke huis in Brasschaat de telefoon hoort rinkelen. Het is 7u ’s ochtends. Een ontiegelijk vroeg uur om te bellen. En Wim draait zich nog eens om. Tot tien minuten later zijn moeder binnenkomt. Een vriend had vanuit de Verenigde Staten gebeld om te zeggen dat Joris, de oudste broer van het gezin Van Antwerpen, daar verongelukt was met zijn auto. Het is een even korte als koude boodschap. Afgesloten met het telefoonnummer van het funerarium waar hij opgebaard ligt.
Op dat moment volgt de 18-jarige Joris Van Antwerpen een opleiding in Tampa, Florida, om luchtvaartpiloot te worden. Onderweg naar zijn stageplaats in Boston gaat hij uit de bocht. Hij is op slag dood. Het is een mokerslag voor de jonge Wim Van Antwerpen. Hij is al geen goeie student. Door zijn grote mond, hardnekkig spijbelgedrag en rebelse karakter moet hij verschillende keren van school veranderen. Het overlijden van zijn broer maakt alles nog erger. “School interesseerde me helemaal niet meer. Ik ging alleen nog op café. Mijn oudste broer was ook mijn beste vriend. We gingen samen op stap en zaten achter dezelfde meisjes. Ik was het geloof in het leven kwijt en wist met mezelf geen raad.”
Bierkoning
Veel meer dan zijn andere broer en twee zussen gaat Wim er mentaal onderdoor. “Ik heb het overlijden van Joris altijd op een andere manier verwerkt dan de rest. De dag waarop we dat telefoontje gekregen hebben, is de hele familie samengekomen in de woonkamer. Ik ben als enige op de kamer gebleven. Ik wilde niemand zien.” Wim kent drie erg moeilijke jaren van veel verdriet en weinig lessen. “Ik heb mijn diploma moeten halen via de middenjury op een school in Koksijde voor moeilijke leerlingen en kinderen met ADHD. Anders was ik nooit door dat middelbaar onderwijs geraakt.”
In 2004 begint Van Antwerpen een opleiding immobiliën aan campus Dodoens in Mechelen. Hij noemt het een fantastische tijd. Hij zit er met zijn vriendin op kot en maakt er vrienden bij bosjes. Maar ook daar geraakt Wim, verleid door het bruisende studentenleven, niet aan een diploma. “Ik had het overlijden van mijn broer dan wel min of meer verwerkt, ik was nog altijd vatbaar voor de verleidingen naast de schoolbanken. Anders probeer je geen bierkoning te worden.”
Wim lacht wat verlegen. Twee keer probeert hij het eerste jaar door te komen. Twee keer slaagt hij daar niet in. Zijn ouders tikken hem op de vingers. Dit kan niet blijven duren. Het is tijd om iets te gaan doen met zijn leven.
Southampton
De klik komt er in 2006 op vakantie in Palma, de hoofdstad van het Spaanse eiland Mallorca. Zon, zee, strand en nog meer zee. Die fascineerde Wim al toen hij als spijbelende leerling van de Merksemse scholen de trein nam in AntwerpenCentraal om met zijn vriendin uit te waaien in kustgemeente Knokke. “Op Mallorca ging ik helemaal overstag. Ik zag mensen rondvaren met motorboten en zeiljachten. Waarom zou ik zoiets niet kunnen? Waarom zou ik zoiets niet gaan doen?” Wim zag dat er een opleiding was in het Engelse Southampton en vroeg aan zijn ouders om hem nog één kans te geven en zijn studies te sponsoren. “Eindelijk wist ik wat ik wilde met mijn leven. En als ik echt iets wil, dan haal ik het ook. Dat was mijn belofte.”
De United Kingdom Sailing Academy (UKSA) in Southampton heeft een opleiding in de wintermaanden en een opleiding in de zomer. “Natuurlijk ging ik voor de winterperiode. Ik wilde de kilte van de zee voelen, de wind, de regen en de stormen. Alleen zo kon je het vak leren. Na een rondleiding die we nog bijna gemist hebben omdat de school niet in Southampton zelf bleek te liggen, maar op een eiland voor de kust, heb ik me ingeschreven.”
Een halfjaar later haalt Wim probleemloos zijn diploma. “Ik had mijn focus en op zee kon ik me niet wegsteken. Toen we een maand in de Caraïben lagen, moesten we zelf onze vis vangen om te kunnen eten. Dan moet je wel. Ingewanden eruit en klaar. Ik vond dat een fantastisch moment.”
Drie badkamers
Met zijn diploma op zak probeert Wim het eerst nog een paar jaar in België. Maar het weifelende weer is geen cadeau voor
Bent u van Antwerpen? Die kans is reëel. Maar bent u ook een Van Antwerpen? Die kans is al veel minder reëel. Toch bestaan ze, de mensen die onze dierbare metropool in hun achternaam vereeuwigd zien. Vijf weken lang zoekt Greg (Van Roosbroeck, maar ook van Antwerpen) hen op. GREG VAN ROOSBROECK
wie toeristen wil op zijn boot. In 2011 steekt hij over naar Mallorca. Het is tenslotte daar dat hij jaren eerder op het idee gekomen is om in de pleziervaart te stappen. “Samen met mijn vader en een zakenpartner heb ik drie catamarans gekocht om te verhuren. Ons bedrijfje draaide goed. Tot de andere met zijn twee catamarans naar Ibiza vertrok omdat daar volgens hem meer geld te verdienen viel. Eén catamaran was te weinig om rond te komen. Dus moest ik noodgedwongen stoppen met de zaak.”
Wim klust een tijdje bij op de helpdesk van een bekende touroperator. Tot hij in 2017 op een feestje in Mallorca de Nederlandse eigenaars tegenkomt van de Elegance 64, een luxueus motorjacht van twintig meter lengte met drie ruime kajuiten en evenveel chique badkamers. “Ze zochten een kapitein om het schip te besturen voor eigen gebruik en voor toeristen. Ik had inmiddels een extra diploma behaald voor het management van zo’n bedrijf en ze hebben me aangenomen.”
Bekende koppen
Vandaag is Wim Van Antwerpen twee jaar kapitein van de Elegance 64. In de winter onderhoudt hij de boot tegen de natuurelementen en het zoute water. In de zomer vaart hij met toeristen. Een dagtrip bestaat uit een tocht met twaalf mensen in de buurt van de haven van Palma. Een weektrip is er voor maximum zes personen en brengt hem en zijn klanten tot op de Baleaarse buureilanden Ibiza en Menorca. “Ik ga ’s ochtends naar de bakker in een van de haventjes waar we aanleggen en ik maak het ontbijt klaar. Voor het overige is het vooral navigeren en zorgen dat het jacht proper is. Een boot moet altijd blinken. De buitenkant kuisen, kost me een dag. De hele zaak opblinken, inclusief alle chroom, nog een dag extra.” Wim lacht. “Nee, het is niet zo eenvoudig als een auto kuisen, maar ik heb het er graag voor over. Toch meestal. Op Mallorca bestaat de regen in 90% van de gevallen ook uit Saharazand. Dat is elke keer opnieuw beginnen.”
Over wie hij precies aan boord krijgt van zijn luxueuze motorjacht, blijft hij mysterieus. Het zijn vaak gezinnen, ja. Maar er zijn ook wel wat bekende mensen geweest. Namen wil hij niet noemen. Beroepsgeheim. “Wat gebeurt aan boord, blijft aan boord, is ook een gezegde dat wij moeten hanteren”, grijnst Wim. En hij durft te lossen dat hij wel wat bekende koppen uit Ibiza en Dubai op zijn dek gezien heeft. Net als een internationaal bekende komiek annex goochelaar. “Hij heeft de hele reis trucjes gedaan. Maar wie en hoe? Nee”, grijnst Wim opnieuw. “Dat mag ik echt niet zeggen. En smeuïge verhalen vertellen zonder de juiste namen, dat maakt de verhalen minder smeuïg. Dan zwijg ik liever.”
Oost west, Balearen best
In zijn finca met tuintje in Lloseta, een gemeente van nog geen zesduizend inwoners op een halfuurtje rijden van de havenstad Palma, kijkt Wim Van Antwerpen terug op zijn leven. Intussen is hij vader van twee jonge kinderen en heeft hij een nieuwe vriendin. Het plotse verlies van zijn oudste broer is uiteraard een vernietigende klap geweest. Maar het heeft hem ook op een positieve manier beïnvloed. “Ik weet nu dat je moet doen wat je graag doet. Terwijl ik vroeger sowieso terughoudender was. Sinds de dood van mijn broer besef ik meer dan ooit dat het morgen gedaan kan zijn. Ik wacht dus niet meer met initiatief te nemen. Misschien zou ik wel nooit op Mallorca gezeten hebben als mijn broer nog geleefd had.”
Van terugkeren naar België wil Wim vooralsnog niets weten. Oost west, Balearen best. En dat zal nog wel een tijd zo blijven. “In het begin was het aanpassen”, geeft hij toe. “Ik kende de taal niet en kon me niet uitdrukken. Bovendien gebeurt in Spanje wel degelijk alles mañana, morgen. Maar intussen heb ik mijn leven hier opgebouwd, kan ik redelijk goed Spaans en besef ik dat morgen ook geen kwaad kan. Daarnaast word ik een groot stuk van het jaar wakker met de zon op mijn gezicht. Dat kunnen ze in België niet zeggen.”
Wim pauzeert even, overpeinst de woorden die hij zonet gezegd heeft even en lacht opnieuw. “Kom, schrijf maar dat die zon na een tijd ook went. Ik betrap me er steeds vaker op dat ik automatisch de schaduw op zoek. En zeg ook maar dat kapiteins op elk moment van de dag, ook ’s nachts, op hun schip moeten blijven. Het is dus zeker niet zo dat ik ga feesten met de passagiers als ze voet zetten op Ibiza. Bovendien: ’s ochtends moet ik er sowieso weer staan met brood van bij de bakker.”