De dunne lijn tussen vreugde en verdriet

Geboren en getogen in de Kempense wielergrond en met meer dan een decennium ervaring in het peloton richt wielerjournalist Guy Van Den Langenbergh zijn eigenzinnige blik op de koers.

Het is vaak dansen op een slappe koord in de Tour. Wout van Aert werd gisteren voor de start van de individuele tijdrit nog getipt als de grote kanshebber op de ritzege, maar zijn dag eindigde op een Franse operatietafel en niet op het podium, waar velen hem hadden verwacht. Was Van Aert te gretig in zijn zoektocht naar een tweede ritwinst? Was hij net iets te veel veldrijder, voor wie nadarafsluitingen vaak meer een mikpunt dan een hindernis zijn? Wat het antwoord ook is, voor Wout van Aert eindigde de Tour gisteren in de schaduw van de Pyreneeën. De Tour wacht op niemand, ook niet op geboren zondagskinderen. De Kempenaar verlaat de Ronde van Frankrijk vroeger dan gedacht, maar laat dit alstublieft geen afbreuk doen op datgene wat hij de voorbije twaalf etappes heeft gepresteerd. Indrukwekkend in de ploegentijdrit, even indrukwekkend in zijn lead-outs, nipt geklopt door Sagan en even nipt de betere van Elia Viviani. We hebben zelden een Tourdebutant met een beter rapport huiswaarts zien keren. Van Aert moet ondanks het lichamelijke leed met trots terugblikken op de voorbije twee weken. Een deel van zijn toekomst als wielrenner ligt hier, zoveel is duidelijk. Elke blessure komt ongelegen. Wat de impact zal zijn op het veldritseizoen van Van Aert, is nu nog niet duidelijk omdat ook de aard van de blessure niet duidelijk is. Dat de Kempenaar zonder breuken moet opgeven, is hoopgevend. Dat de spieren geraakt zijn, is dan weer minder goed nieuws. Maar vooral de mentale rust waar hij na de Tour zo naar snakte, moet nu plaats ruimen voor een voorzichtige revalidatie en de bijhorende vraagtekens. Het belangrijkste nu is dat Van Aert zowel hoofd als lichaam de tijd geeft om volledig te helen vooraleer zijn voorbereiding op het veldritseizoen effectief te beginnen. En de Tour? Die stopt niet. Julian Alaphilippe gooide nog maar eens een knuppel in het hoenderhok door tegen alle verwachtingen in de individuele tijdrit te winnen en zijn voorsprong op Geraint Thomas uit te diepen. Geel geeft vleugels. Benieuwd of die vleugels de Fransman van Deceuninck – Quick.Step hoog genoeg kunnen dragen om ook over de hoogste toppen van Pyreneeën en Alpen te geraken.