Van vlees en bloed

Het klinkt ongetwijfeld gechargeerd, maar in de grond van ons hart zijn we blij met de kleine nederlaag van Julian Alaphilippe, gisteren in de slotklim naar Prat d’Albis. En dat heeft niets met persoonlijke voorkeuren te maken. Alaphilippe is een van de meest attractieve renners van het peloton en vormt samen met Peter Sagan en, waarom niet, Wout van Aert het gezicht van het moderne wielrennen. Maar toch werden er de voorbije dagen al vanuit bepaalde hoeken insinuaties gemaakt bij de prestaties van Alaphilippe. Zo stelde Astanamanager Alexander Vinokourov zich openlijk vragen bij de prestaties van de Fransman. “Ik weet dat een gele trui vleugels geeft, maar ik wist niet dat je er ook echt mee kon vliegen”, aldus de Kazakse ploegleider. Alaphilippe lachte het weg, zoals hij alles weglacht. Temeer daar Alexander Vinokourov niet de juiste persoon is om iemands ethiek in vraag te stellen: gekochte zeges, dopinggebruik en bijhorende schorsing… Dan doe je er beter aan te zwijgen.

Deze nederlaag geeft de Fransman weer een menselijk gezicht en dat gebeurt geen seconde te vroeg. Een nieuwe demonstratie had de scepsis bij de volgers alleen maar doen toenemen. Nog een gelukje voor Alaphilippe dat hij een Frans paspoort bezit. Het zorgde ervoor dat alvast de Franse pers zich geen vragen stelde bij de prestaties van hun chouchou. Mocht niet Alaphilippe, maar een renner met een truitje van Ineos met zulke prestaties hebben uitgepakt, de dopinginsinuaties zouden hem om de oren hebben gevlogen.

Hebben de sceptici een punt? Zij zullen alvast aanhalen dat Alaphilippe tot nu toe in een grote ronde niet verder geraakte dan een 33ste plaats. De believers zullen dan weer zeggen dat Alaphilippe zich nooit heeft geconcentreerd op een klassement. De nonbelievers zullen zich afvragen hoe in tijden van ‘geperiodiseerd presteren’, synoniem voor pieken, een renner erin slaagt om in januari (Argentinië), februari (Colombia), maart (Strade Bianche en Milaan - Sanremo), april (Waalse Pijl) en juni (Dauphiné) nu dus ook in juli grote zeges te boeken. De believers zullen beweren dat het hier wel om de beste renner van deze aardbol gaat, het nummer één van de wereld.

Het moment van zwakte dat Alaphilippe gisteren op weg naar Prat d’Albis toonde maakt van hem opnieuw een mens van vlees en bloed. Het zal de sceptici milder stemmen. Toch blijft het indrukwekkend wat de Fransman doet. En als geel vleugels geeft, dan geldt dat ook voor de ploegmaats. Spurter Elia Viviani die een peloton aan een flink tempo ment op een col van eerste categorie, we hebben het nog maar weinig sprinters hem zien voordoen.