‘Het meisje dat nooit lacht’ pakt Pukkelpop in

Genoeg boterhammen, nog te weinig beleg

Ongezien. Om drie uur ’s middags – op Pukkelpop synoniem voor ochtendgloren – troepte het hoofdplein tot de laatste graszode vol. Billie Eilish, headliner avant la lettre, werd onthaald als de verrezen Messias.

Snel bier halen was al twintig minuten voor tijd een verloren zaak. Zowat heel Kiewit kroop uit z’n werptent voor dé naam van deze jaargang. Een geluk dat de organisatie Eilish van Dance Hall naar hoofdbühne had verhuisd. Tieners en hun ouweheren, Eilish-lookalikes, zelfs de curieuzeneuze metalfan: iederéén vatte post.

Het kon Eilish bekoren. Het meisje-dat-nooit-lacht grijnsde een uur lang het porselein tussen de kaken bloot. Geen sprake van haar enigmatische persona: van bij opener en monsterhit Bad guy ging de meter in het rood. Óórverdovend was het aan de Main Stage. Zo luid, zelfs, dat Eilish een gat moest laten om het kabaal te doen overwaaien.

Het hele plaatje kleurde gifgroen: Eilish’ vlechten, de vlammen op haar oversized T-shirt. En ook de trance die broer Finneas uit z’n synths pompte in COPYCAT. Eilish wilde ons zien springen als “fucking kangaroos”. Doorsnee pop was uit den boze tijdens de eerste sethelft, stilstaan nog meer. Enkel de pianosong

idontwannabeyouanymore mikte op vertedering. “Voor ieder die zichzelf veracht: dit lied is voor jullie.” Vrolijke meid, die Billie.

Hitformules

Halfweg keerde de wind. Eilish opende een schuif met oorwurmen en dreef op slimme radiopop à la Angèle. Catchy as fuck, zeker. Alleen, deel twee kende minder intrige. All the good girls

go to hell en ilomilo stonden goeddeels op band – Eilish leert de supersterrenstiel snel – en klonen van hitformules kwamen in colonne voorbij. Het deerde Pukkelpop niet. De jeugd sprong hun meniscus collectief aan flarden, tijdens bellyache dook de energiemotor in overdrive. Ook Jezus Christus werd blind gevolgd, nietwaar?

Gitzwarte pamfletten

Ondanks gitzwarte pamfletten ging Billies harem loos. “I want to end me”, klonk het in

friend, Bury a

een lied over jezelf om het hoekje helpen. Maar het publiek slikte de song als een party-anthem. Enkel de ballade

party’s over When the

kreeg de weide muisstil. De boodschap – “Leef even in het nu” – had het smartphone-leger minder begrepen.

Het arsenaal van Eilish kwam nog tien minuten te kort om een volwaardig blok te vullen. Maar de stempel is gedrukt. Pukkelpop heeft er een koploper voor de toekomst bij. Al wachten we de bevestiging af. De boterhammen heeft Billie gegeten, meer beleg kan er zeker nog bij.

DE VELDE FOTO GEERT VAN Het meisje-dat-nooit-lacht grijnsde een uur lang het porselein tussen de kaken bloot.