Een groene jongen

Zaterdag had klimaatactiviste Anuna De Wever het serieus vlaggen (sorry) op Pukkelpop. Tijdens haar verschijning op het podium werd ze door een deel van het publiek op boegeroep onthaald en later die dag besloten een paar vendelzwaaiende jongeren dat het een goed idee was om een paar flessen urine in haar richting te mikken.

Het merkwaardige is dat de daaruit voortvloeiende discussie vooral gaat over hoe de Vlaamse Leeuw er hoort uit te zien (collaboratie, strijdvlag, roodgelakte klauwen et tutti quanti) en niet over het klimaat. Mogelijk zijn de mensen de nochtans onweerlegbare berichten omtrent de tonnen plastic die dagelijks in de oceanen belanden, de smeltende poolkappen en de alsmaar stijgende temperatuur gewoon een beetje beu geraakt? Of heerst er tegenwoordig een mentaliteit à la na mij de zondvloed (die wel eens tijdens u zou kunnen komen)?

Desondanks zijn de mensen over het algemeen veel ecologischer geworden - of ze het nu zelf beseffen of niet - en dat mede dankzij de inspanningen van de overheid, tot het Antwerpse stadsbestuur toe. Afval wordt op straat doorgaans netjes in de vuilnisbak gegooid en thuis keurig gesorteerd. Hier in Borgerhout kom je nog wel eens een sluikstort tegen (al dan niet naast een vuilnisbak geparkeerd, alsof die geste het op de een of andere manier fatsoenlijker maakt), maar ze worden steeds zeldzamer. Zelfs de Marokkaanse bakker, die vroeger zo kwistig plastic zakjes uitdeelde, vraagt tegenwoordig aan zijn klanten of ze hun stokbrood au naturel kunnen meenemen.

En als ik er zo even over nadenk, ben ik zelf ook best een groene jongen geworden. Zo koop ik bijvoorbeeld geen flesjes water meer, maar neem overal een drinkbus mee naartoe. Plastic zakjes hebben - en niet alleen bij het bezoek aan de bakker - dan weer plaats gemaakt voor stoffen exemplaren.

Al verloopt het proces soms met vallen en opstaan. Zo hebben we ontdekt dat we onze nieuwe bamboe tandenborstels niet gewoon in een beker kunnen zetten; daarin verzamelt zich namelijk water waardoor de steel beschimmelt. Smakelijk.

Mijn echtgenote gaat nog ettelijke stapjes verder. Zo zag ik haar onlangs ijverig bezig met de naaimachine. Ze vertelde trots dat ze uit oude T-shirts herbruikbare make-upwatjes aan het maken was. Op mijn vraag of ze het dan niet beter zonder al die vervuilende make-up kon stellen, kreeg ik alleen het geratel van de naaimachine als antwoord. Milieubewustzijn heeft blijkbaar zijn grenzen.

FOTO SHUTTERSTOCK Geen plastic zakjes meer voor deze groene jongen.