Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Belgen boven op Jazz Middelheim
Jubileumeditie trekt 16.000 bezoekers
Met twee sleutelfiguren uit de hedendaagse Belgische jazz, Fulco Ottervanger en Lander Gyselinck, werd het zaterdag zowel in clubtent als op hoofdpodium (waar ze met hun eigen bands De Beren Gieren en STUFF aantraden) toch een beetje goed weer. Een dag later ontving Toots Thielemans een postuum eerbetoon.
Het zorgde ervoor dat de gemiddelde leeftijd zowel op als voor het podium aanzienlijk lager lag dan de dagen ervoor. Slimme zet bovendien om De Beren Gieren meteen als opener op het grote podium te programmeren, waardoor er van meet af aan veel volk op de been was. De Beren Gieren combineerden jazz met psychedelische rock, en het trio – bas, drums en gemanipuleerde elektronica – ging zélf helemaal op in de trip die de band had uitgestippeld.
Achteraf was het ook meteen raak in de clubtent met Bombataz, een Brussels viertal met een eightiescomplex dat zich aandiende als een eigenzinnige kruisbestuiving tussen Phoenix, Bon Iver en Daft Punk. Het resultaat klonk avontuurlijk, onweerstaanbaar en was bovendien van die aard dat je er onmogelijk stil bij kon zitten. Een ontdekking.
Ook leuk: Benny Sings, een Nederlands collectief rond Tim van Berkestijn dat hiphopbeats combineerde met gestroomlijnde, Michael Franks-achtige popmuziek. Vrolijke, complexloze songs die een brede glimlach op de gezichten van het publiek schilderden.
Nubya Garcia
Dé ontdekking van de dag was ongetwijfeld Nubya Garcia, een Londense saxofoniste die samen met een bevlogen band indruk maakte als gelijkgezinde van Erykah Badu. Jazz, jazeker, en tegelijk toch op en top vrouwelijk. Het lange, hartverwarmende applaus sprak achteraf boekdelen: deze juffrouw had in één uur haar fanbasis in België losjes vertienvoudigd.
Stuff was zaterdag de officieuze headliner, en de onbetwiste publiekstrekker. De band rond drummer Lander Geyselinck is het kruit aan de lont van de huidige Belgische jazzscene, en onderstreepte in Park Den Brandt dat een en ander geen toeval was. De band sloopte muren tussen genres en schrikte er niet voor terug om jazz te kuisen met hiphop, kosmische funk en elektronica. Eerlijk, de jazz zat ’m vooral in de attitude en vooral de oudere festivalgangers wisten nauwelijks wat hen overkwam. Logisch: de blieps, de pieps én de reeks geluidsexplosies deden meer aan de zweterige sets van Soulwax denken dan aan een bezadigde jazzcat met grijs haar en een puntbaard.
Ook het immens populaire WWWater zorgde met nerveuze drum-‘n’-bass voor een stevige stijlbreuk. De laatste keer dat zangeres Charlotte Adigéry – van kop tot teen charisma – op Jazz Middelheim was geweest, verkocht ze nog gewoon drankjetons. Nu zorgde ze voor opwinding in een tjokvolle clubtent. Mooi hoe op die manier de cirkel toch weer rond raakte.