Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Dagcentrum De Stappe viert veertigjarig bestaan met groot feest
Greg Van Avermaet bewijst met knappe zege dat ook hij klaar is om wereldkampioen te worden
Mochten er nog twijfels zijn: Greg Van Avermaet (34) is meer dan klaar voor het WK. Met een tweede zege in de GP van Montréal bewijst de Waaslander dat hij over veertien dagen samen met Philippe Gilbert het speerpunt wordt van de Belgen in Yorkshire. “Deze wedstrijd is toch een beetje te vergelijken met een WK.”
Hij was al eens de beste in Montréal, in 2016. Dat was een goede maand nadat hij in Rio olympisch kampioen in de wegrit was geworden. Gisteren voegde Greg Van Avermaet daar een tweede zege aan toe. Na een bewogen finale, vol aanvallen, bleef hij rustig om finaal in de sprint op de lange, hellende Avenue du Parc (560 m aan 4%) Diego Ulissi en Ivan Garcia Cortina te kloppen. Een goed voorteken om veertien dagen later na die olympische titel ook de wereldtitel te pakken? “Tja, ik wist dat de conditie goed was, ook door die derde plaats vrijdag in Quebec”, aldus Van Avermaet. “Maar die zege nu zorgt toch voor een extra boost aan vertrouwen. Het is altijd goed om zo net voor het WK je status bij de Belgische selectie te tonen. Montréal is ook een zware wedstrijd, op een lokaal circuit. Dit is hier toch een beetje te vergelijken met een WK. Met die twee extra ronden die ze dit jaar toevoegden zit je ook al aan bijna vierduizend hoogtemeters in totaal, dat maakt het bijna een klimkoers.”
Na ritzeges in de Ronde van Valencia en de Tour of Yorkshire is het de derde zege van de CCCrenner dit seizoen. “Mijn eerste in de World Tour en dat doet toch deugd na die vele ereplaatsen. Dat was vervelend, maar nu zijn alle twijfels toch verdwenen.”
En weg was hij. In tegenstelling tot de meeste renners, die pas vandaag terugvliegen vanuit Canada, nam hij gisteravond vanuit Montréal nog het vliegtuig naar Brussel. “Eerst de jetlag verteren en dan volgend weekend mijn laatste voorbereidingskoersen rijden in België. Eerst de Primus Haacht Classic en een dag later de Gooikse Pijl. Dinsdag trek ik dan naar Yorkshire, waar ik een dag later een lange training plan. Om dan zondag voluit te gaan voor die wereldtitel. Want het wordt toch een van mijn laatste kansen om die regenboogtrui eindelijk te pakken.”
Sterke Wellens
In het zog van Van Avermaet werd Tim Wellens, winnaar in 2015 in apocalyptische weersomstandigheden, knap vierde. In de slotfase reed hij samen met Enric Mas weg in de achtervolging op de ontsnapte Benoït Cosnefroy. “Maar Mas nam niet over, die reed in dienst van Alaphilippe. Dat is koers, maar komen we samen vooraan, dan was er zeker een kans dat we voorop bleven. Maar dat gebeurde dus niet.”
Finaal slaagde Alaphilippe er toch in om in zijn eentje de sprong te wagen naar zijn landgenoot, maar het duo strandde op 500 meter van de finish. “Dat ik toch nog naar de vierde plaats spurtte, bewijst dat ik in topvorm ben. Er zat nog snee op.”
Schrijf maar op: Wellens is een zekerheid voor het WK. “Rik Verbrugghe had mij vooraf al gezegd dat mijn selectie voor 95 procent vaststond. En ik ben altijd goed in Canada en altijd sterk op het einde van het seizoen.” Geen discussie dus.
Wat die andere WK-kandidaten betreft: Sep Vanmarcke roerde zich fameus in de debatten en trok onder meer op avontuur met Daryl Impey. Maar toen in de slotfase zo’n vijftien renners wegreden, moest hij passen. Toch hoopt hij erbij te zijn in Yorkshire. “Met mijn zege in Plouay, een zware koers van meer dan zes uur, heb ik toch iets bewezen.”
Ook Jasper Stuyven, vijfde in Quebec, moest in de finale passen, net als Laurens De Plus.
Pech voor aanvaller Evenepoel
Aan wiens vorm er zeker niet getwijfeld moet worden, is die van Remco Evenepoel. Hij had vooraf aangekondigd dat hij er goesting in had en bewust in Quebec niet had meegekoerst om alles op Montréal te zetten. En hij hield woord, want het was de 19-jarige wonderboy van DeceuninckQuick-Step die de finale in gang stak. Eerst ontbond hij zijn duivels en ging er solo vandoor. Na acht kilometer kreeg hij gezelschap van een groepje met Vincenzo Nibali, maar finaal kwam alles weer samen. Op 33 km van de finish ging hij nog een keer, maar niemand laat Evenepoel nog zomaar rijden. Hij wou zich dan sparen voor de finale, maar op 22 km van de aankomst kreeg hij een lekke band. Na een wilde achtervolging van een kleine vijf kilometer kwam hij weer aansluiten, maar in de finale moest hij passen. “Toen ik lek reed, was het over”, reageerde hij ontgoocheld na de wedstrijd. Maar dat hij klaar is voor Yorkshire, dat is zeker.