Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We moeten langer werken, maar we mogen niet. Te gek, toch?”
Leen Demaré strijdbaar op zoek naar nieuwe job na haar ontslag bij Joe
“Net wat je het best kunt en het liefst doet, pakken ze je af.” Het overkwam Leen Demaré. 33 jaar ervaring als radiomaker, maar dit jaar koudweg ontslagen bij Joe, de zender die deel uitmaakt van de VTM-groep. “Dat doet pijn en roept verontwaardiging op, maar ik maak me vooral zorgen. Voor mezelf, omdat ik bijna 58 ben en een nieuwe job nodig heb. Maar ook voor onze maatschappij, waarin we langer moeten werken, maar dat niet mogen. Misschien moet ik daar een strijdpunt van maken.”
Vraag deze dagen aan Leen Demaré wat je haar mag wensen voor 2020 en ze heeft haar antwoord klaar. “Een nieuwe job, tiens. Iets bij de radio zou ideaal zijn, maar ik ben best bereid om mijn horizon te verbreden.”
Er zit voor Demaré niets anders op. Eind juli kreeg ze te horen dat er voor haar geen plaats meer is bij Joe. “Ik werd in het bureau van mijn baas geroepen. Toen ik een grapje maakte waar hij niet echt om kon lachen, wist ik hoe laat het was. Een radiozender moet evolueren en ik paste niet meer in het plaatje, zo luidde het. Daar kwamen nog de klassieke troostende woorden achteraan, genre
met spijt in het hart, maar dat veranderde niets aan de harde realiteit. Ik werd ontslagen, einde van de rit.”
Martine Tanghe
Een rit van 33 jaar die begon bij Radio 1 en die zijn hoogtepunt bereikte toen ze mee Radio Donna opzette. Daar werkte ze tot oktober 2006. “Toen diende ik mijn ontslag in om naar 4fm over te stappen, het latere JoeFM, dat nu kortweg Joe heet. Ik heb geen spijt van die stap. Ik kreeg veel kansen bij Joe en werkte er met fijne collega’s.”
“Joe maakt natuurlijk deel uit van een heel commercieel bedrijf. Zoals het gaat bij dat soort firma’s is het hakken en doorgaan. Ik denk niet dat het bij de VRT zo gelopen zou zijn. Martine Tanghe
(zij is 64, red.) is nog altijd het boegbeeld van Het Journaal, nietwaar? Hoewel. Voor journalisten ligt het toch iets anders. En ik denk dat Martine de laatste zal zijn die het zo lang uitzingt als schermgezicht.”
Dat ze het niet tot haar pensioenleeftijd zou redden bij Joe, had Leen Demaré al even voelen aanmen. komen. “Er zijn van die onmiskenbare signalen. Enkele jaren geleden verhuisde ik van primetime naar het weekend en de latere avond. Ook uit mijn evaluatiegesprekken bleek dat mijn baas me geen vijf jaar meer achter de microfoon zou houden. Pas op, ik kreeg nooit een negatief rapport. Integendeel. Ik was fantastisch bezig, maar uit de ondertoon sprak iets anders. Ach, je kunt daar bitter over doen, maar zo gaat het nu eenmaal. Niet alleen voor mij. Ik ken verschillende vijftigers die in hetzelfde schuitje zitten. Dáár ben ik verontwaardigd over. Dat er van hun expertise geen gebruik meer wordt gemaakt. Dat grenst toch aan hoogmoed van de werkgevers? Die verontwaardiging gebruik ik nu als drive om niet bij de pakken te blijven zitten.”
Strijdvaardig
“Misschien moet ik wel zelfstandige worden en flexibel opdrachten combineren. Maar het liefst zou ik in de politiek gaan en van de perceptie rond de oudere werknemer een strijdpunt maken. Begrijp me niet verkeerd, met politiek bedoel ik achter de scherIk ga geen campagne voeren en het liefst zou ik me niet aan een partij binden. Gewoon, me uit het zicht engageren. Dat is hoognodig, want wat we nu meemaken is toch te gek voor woorden? Om het cru te stellen: we moeten langer werken, maar we mogen niet. Ik begrijp niet goed dat daar nu al niet meer commotie over is.”
Strijdvaardig is Leen Demaré alleszins, maar ze geeft in één adem ook toe dat ze door moeilijke momenten ging. “Ontslagen worden is een ingrijpende gebeurtenis. Het is afscheid nemen, een rouwproces waar je door moet. Na het verdict van eind juli heb ik nog drie weken doorgewerkt, maar dan ben ik gecrasht. Zware migraine, in combinatie met een keelontsteking. Ik ben twee weken thuis gebleven en nam daarna vakantie. Na dik anderhalve maand keerde ik terug achter de microfoon. Dat lukte aardig: wie het niet wist, heeft geen verschil gemerkt. Vanuit een soort beroepseer deed ik mijn job zo goed mogelijk.”
“Ik heb geen grote spaarpot. Als ik geen ander werk vind, zit ik met een probleem.”
Een week in pyjama
Tot die 23ste november, toen Demaré zonder veel poespas afscheid nam. “Ik koos daar bewust voor. Om mezelf te beschermen. De vrijdag voor ik op zaterdag mijn laatste uitzending presenteerde, voelde ik dat het moeilijk zou worden. Toen besloot ik mijn laatste uur vooraf op te nemen.