De perfecte politieke storm

Eén ding hebben we geleerd uit de voorbije poging van de twee informateurs (maar dan ook echt alleen dit): dat Georges-Louis Bouchez, de jonge, nieuwbakken voorzitter van de Franstalige liberalen, een ambitieuze tafelspringer is met een meer dan gezond ego, die van elke gelegenheid gebruikmaakt om zijn persoonlijke aandelen omhoog te krikken en die daar niet te veel scrupules bij vertoont. Zelf een nota lekken bijvoorbeeld (met name die van PSvoorzitter Magnette) en vervolgens bij anderen aandringen op de grootste discretie, daar draait hij zijn hand niet voor om. Bouchez komt wel rond uit voor zijn aspiraties. Hij zegt zich te spiegelen aan Sarkozy en Macron en kiest resoluut voor de doelstelling om de grootste Franstalige partij te worden. Van wat bluf is hij ook niet vies. Afgelopen zondag kondigde hij met veel bravoure aan dat er tegen maandag een nieuwe stap zou gezet worden. “Niemand zal zijn droomcoalitie krijgen”, waarschuwde Bouchez in volle ernst. Maar van enige coalitie, van welke aard ook, is nog altijd in de verste verte niets te bespeuren.

Ach ja, een beetje grootspraak konden we nog wel hebben bovenop alle spelletjes en gespin.

De arme koning Filip zag gisteren blijkbaar geen andere mogelijkheid dan Bouchez en zijn CD&Vcollega Joachim Coens nog wat verlengingen te laten spelen. Wat ze daarin precies moeten gaan doen, dat weet niemand. De N-VA en de PS tot potentiële coalitiepartners kneden? De CD&V alsnog losweken van de N-VA? Voor overeenstemming zorgen binnen Open Vld? Aan Vlaamse kant een even grote eensgezindheid creëren als aan Franstalige kant? Vier keer is de vraag waarom nu plots wel zou lukken wat in de voorbije zeven maanden niet gelukt is.

Naar verluidt was er een Franstalig veto tegen Bart De Wever als informateur. Als zelfs zo’n op zich bescheiden stap (er zijn al zoveel informateurs geweest) niet kan, wat moeten Coens en Bouchez dan nog proberen? Wat De Wevers eigen intenties zijn, is weer een andere vraag. Elke dag stilstand versterkt het verhaal van de N-VA dat het politieke systeem op de schop moet. En hoeveel dagen stilstand er ook zijn, niets kan de Franstaligen ertoe bewegen meer oog te hebben voor wat de Vlaamse kiezer wil. In weerkundige termen bestaat er zoiets als ‘de perfecte storm’, een uitzonderlijk zware storm die het gevolg is van een aantal samenvallende factoren. We zitten politiek met ‘de perfecte patstelling’. Nu kan dat altijd eens een keer gebeuren, maar moeten daar dan telkens weer die hemeltergende loze politieke praatjes bijkomen?