Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De dokters wisten niet waar de pijn vandaan kwam”
KV-verdediger Laurent Lemoine staat al sinds mei vorig jaar aan de kant met liesproblemen
Mocht er in de Jupiler Pro League net als in de Ronde van Frankrijk een prijs voor strijdlust bestaan, dan was Laurent Lemoine (21) ongetwijfeld een kanshebber. Na twee operaties en een inactiviteit die nu al acht maanden duurt, traint de jonge verdediger opnieuw buiten. De weg is nog lang, maar het geloof in een terugkeer kreeg wel een boost. Chronologie van de lijdensweg, door de ogen van de onfortuinlijke KV-speler.
28 MEI 2019 EERSTE OPERATIE
“Het begon allemaal eind mei, toen ik een liesbreuk heelkundig liet herstellen”, zegt Lemoine. “Geen klassieke liesbreuk, die je bij oudere mensen soms ziet. Wel een sporthernia, zoals dat in het vakjargon heet. Die sporthernia belet topsporters om tot het uiterste te gaan. Normaal
zou ik een kleine twee maanden aan de kant staan, maar na zes weken kon ik alweer meetrainen.”
26 AUGUSTUS 2019
BEGIN VAN DE MISERIE
“De eerste trainingen met de groep verliepen prima. En stelselmatig pikte ik mijn oude niveau weer op. Ik deed wedstrijdritme op bij de beloften. De match tegen Genk speelde ik uit. Een week later tegen Anderlecht moest ik nog voor de rust met pijn naar de kant. Sindsdien heb ik nooit meer kunnen lopen of trainen zoals het moest.”
“Er brak een donkere periode aan. Bij een spierblessure weet je exact hoe lang je aan de kant staat. Nu revalideerde ik zonder merkbare verbetering. Ook de dokters en kinesisten hadden geen idee waar de pijn vandaan kwam, laat staan hoe lang die mij parten zou spelen. Telkens dacht ik: ‘Volgende week hervat ik met
de groep’. Maar de situatie veranderde niet.”
31 OKTOBER 2019
TWEEDE OPERATIE
“De chronische pijn bleef aanhouden. Men dacht dat de zenuw bij de jongste liesoperatie geïrriteerd raakte, en dus werd er besloten om een tweede keer te opereren. De ingreep zorgde aanvankelijk niet voor de gewenste beterschap. In samenspraak met KV Mechelen besloot ik één dag op twee op de club te revalideren. De andere dag trok ik naar Move to Cure in Antwerpen, de praktijk van Lieven Maesschalck. Ook dán kwam ik altijd eerst naar Mechelen om er te ontbijten met de ploegmaats, anders riskeer je geïsoleerd te geraken.”
5 JANUARI 2020
NIET MEE OP STAGE
“De stage was een doel, een nieuwe start, maar ze kwam te vroeg voor mij. Het was zonde geweest om me een week te forceren en al het werk van voordien teniet te doen. De coach zei dat het beter was om gewoon in België te blijven. Als ik meeging, moet ik met de groep kunnen trainen. In Spanje was er niemand die zich specifiek over mij kon ontfermen. Ik ging een hele week met Joren Nijs, mijn persoonlijke begeleider bij Move to Cure, werken. Daar ligt de focus op explosiviteit, en drijf ik mijn lichaam tot het uiterste. Bij KV draait het meer om souplesse, de natuurlijke bewegingen van het lichaam. Zonder die afwisseling zou ik niet staan waar ik nu sta.”
14 JANUARI 2020
EERSTE TRAINING OP HET VELD
“Mijn eerste training op het terrein sinds begin oktober. Voor het eerst sinds augustus heb ik het gevoel dat ik vooruitgang boek. Langzaamaan verdwijnen de naweeën van de operaties, maar zelfs nu weten we nog steeds niet hoe dit zal aflopen. Ik voel me beter, maar verder? Een datum op mijn terugkeer plak ik niet. Daarvoor ben ik al te vaak hervallen.”
ZIEN WE LEMOINE DIT SEIZOEN NOG AAN HET WERK?
“Ik hoop het. In mijn hoofd is dat althans het doel. Wanneer iedereen me zegt dat iets onmogelijk is, ga ik het onmogelijke toch proberen waar te maken. Stap voor stap. Eerst weer volwaardig trainen met de bal, dan een selectie versieren en vervolgens enkele minuten spelen. Ik mis de wedstrijdadrenaline, de atmosfeer die rond zo’n match hangt. Iedereen die me kent, weet dat ik graag loop en strijd om de bal. Ik bruis van energie. Thuis de afwas doen, kuisen, koken… Tot er geen taken meer overblijven. (lacht) Mijn vriendin hoopt dat het stilaan wat kalmer wordt in huis.”