Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Vijftig pinten grijs
Thijs Van den Bos zapt zich elke week een weg door het tv-landschap
Ze huiveren van de gedachte voor het zwarte gat, zeker nu de pensioengerechtigde leeftijd met rasse schreden nadert. En dus proberen de met 200 per uur door het leven razende Jan Van Eyken (65) en Pascal Braeckman (58) alvast enkele alternatieven voor tuinieren, kleurenwiezen en door het raam staren uit. Want wat als er een einde komt aan hun niet-alledaagse jobs als respectievelijk Kreuners-gitarist en klankman? Maar verwacht geen spectaculaire opdrachten als bungeejumpen of tussen de haaien zwemmen. Nee, voor de eerste aflevering van Twee Tinten Grijs wagen de rockers op leeftijd zich aan… vrijwilligerswerk. Ze begeleiden een groep mensen met een beperking op bedevaart naar Lourdes. Geen sinecure voor onze niet al te devote vrienden. Maar dat gevoel slaat miraculeus om wanneer Pascal en Jan op de TGV richting heiligdom de restauratiewagon ontdekken en een frisse Duvel en Sixtus nuttigen. Dat beide heren wel een glaasje lusten, steken ze tijdens de trip niet onder biechtstoelen of kerkbanken. Want ook een dag later tijdens de internationale misviering – “precies Rock Werchter hier” – blijken hun schorre kelen al snel droog: “Hebt gij hier den toog al gezien, pat?” En nog voor de mis goed en wel voorbij is, treffen we de bende al aan op een Frans terras. “Wa gade gij drinken, Irena? Ne Picon? Of liever nen droge sherry?” De bedevaart is aangenamer dan gedacht.
Maar het is niet al leute wat de klok slaat, we krijgen ook een andere kant van Braeckman en Van Eyken te zien. Hoe ze met hun ‘partner in crime’ – en in rolstoel – een hechte band opbouwen. Hoe ze met de mond vol tanden staan wanneer Georgette vertelt over haar man die zijn eerste nacht met vals gebit niet overleefd heeft. Hoe ze hun tranen moeten bedwingen wanneer het Rita te veel wordt tijdens een hachelijk bezoek aan de stal van de Heilige Bernadette voor haar vijftigste huwelijksverjaardag. Hoe ze een magisch moment beleven tijdens de ziekenzalving van Christine. Mooie momenten die ze naar eigen zeggen niet snel zullen vergeten.
Maar mooie liedjes hoeven niet al te lang te duren, en dus kan er al snel weer een grapje af. “Die zalving, was dat met olijfolie?” – “Ja, Vandemoortele, de goedkoopste zeker.” De kranige bedevaarders lachen vrolijk mee. En wij dus ook. Omdat er al een tijdje niets gedronken is, evalueren Jan en Pascal hun geleverd werk bij een glaasje rode wijn. De ervaring was intens en uniek, maar vrijwilliger of heilig boontje zien ze zich toch niet meteen worden na hun pensioen. “De enige heilige in wie ik geloof, is Saint-Emilion”, besluit ’s lands bekendste geluidsman terwijl hij de glazen nog eens bijschenkt. En geef hem eens ongelijk! Ach wat, ik neem er ook één. Of twee. Het is lockdown voor iedereen.
Twee Tinten Grijs, dinsdag om 20.20u op Eén