Ik ga op reis en ik neem mee: een halfbakken tv-serie

‘Belgische’ Netflix-reeks ‘Into The Night’ lijdt onder lui scenario

Een hoogvlieger is Into The Night niet. Het omschrijven als de eerste Belgische ‘Netflix original’ is bovendien een halve leugen. Maar wie door alle onlogische beslissingen en toevalligheden heen kijkt (het zijn er genoeg voor een drankspelletje), vindt zes verteerbare afleveringen over het einde der tijden. Die je tegen de echte apocalyps vermoedelijk weer helemaal bent vergeten.

De wereld is al zo vaak vergaan in films dat God niet meer kan volgen met scheppen. Toch intrigeert het uitgangspunt van Into The Night: de zon doodt ineens alles wat haar stralen grijpen. Dus probeert een nachtvlucht vanuit Brussel – van BE Airways, godbetert – te ontsnappen door naar het westen te vliegen. Helaas moet voor enige inleving je verstand meermaals op slot en dat heeft niets te maken met die onwaarschijnlijke premisse. Eerder met onlogische beslissingen van de personages en een stroom toevalligheden. Dat begint op de luchthaven: er is het gemak waarmee een militair wordt overmeesterd, de afwezigheid van politie en de passiviteit waarmee de passagiers zich laten kapen. Dat het toestel bovendien vertrekt met slechts een tiental mensen aan boord lijkt, ondanks een verklaring daarvoor, vooral op gemakzucht van de productie: minder gedoe met filmen, minder gedoe met het scenario. Het haalt meteen ook de beklemmende sfeer onderuit.

Helemaal vervelend is het als je ziet hoe complementair die passagiers zijn. Ook al probeerden de makers dat nog te maskeren. “Is er een piloot aan boord?” “Nee, maar ik kan wel een helikopter besturen.” “Is er een arts aan boord?” “Nee, maar ik werk in de thuiszorg.” En dan is er nog een technicus – altijd handig – die al eens graag leest over de verandering in de polariteit van de zon. Hark op de Antwerpse Meir willekeurig tien mensen bijeen en je hebt drie leraars, vier productiearbeiders, twee obers en een boekhouder. Ga daarmee naar de apocalyps.

Waarom geef je zo gauw in vertrouwen een wapen aan een kaper? Waarom zou een geblokkeerde luchthaven op IJsland je terug dwingen naar Schotland, als Kulusuk op Groenland – dichterbij én naar het westen – er ook een heeft? De lijst is lang, je kunt er een drankspelletje van maken tot je comateus bent.

Gefilmd in Sofia

Gelukkig hoeven we ons niet al te zeer te schamen voor dat exportproduct. Into The Night wordt omschreven als de eerste Belgische ‘Netflix original’-serie, maar het is maar hoe je dat interpreteert. Goed, er is het regisseursduo Inti Calfat en Dirk Verheye, dat eerder de fictiereeks Over Water vormgaf. En er zijn acteurs van beide kanten van de taalgrens, zoals Jan Bijvoet, Pauline Etienne en Laurent Capelluto. Daartegenover staat dat een groot deel van de cast komt uit onder meer Frankrijk, Duitsland, Italië en Polen. De reeks vloeide uit de pen van de Amerikaan Jason George, die eerder betrokken was bij Narcos, en is bovendien gebaseerd op de roman The Old Axolotl van de Poolse schrijver Jacek Dukaj. Die laatste was tevens aan boord als uitvoerend producent. Het grootste deel van de opnames vond dan weer plaats in de Bulgaarse hoofdstad Sofia. Daar ruik je het al: een budgettaire beslissing, die zich af en toe ook vertaalt op het beeld.

Is Into The Night alleen verspeelde tijd? Je hoeft er het snoeien van je haag niet voor uit te stellen, maar in de amper zes afleveringen steekt genoeg vaart. Er zijn voortdurend nieuwe obstakels, er zit voldoende dynamiek tussen de personages en hun achtergrond en de acteurs doen het beste met het weinige dat ze krijgen. Maar een retourtje voor een tweede seizoen hoeft niet.

BENJAMIN PRAET

Into The Night

Van: Jason George

Met: Jan Bijvoet, Laurent Capelluto Nu op Netflix

FOTO RR Into The Night omschrijven als de eerste Belgische ‘Netflix original’ is een halve leugen.