Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Anderhalve meter afstand houden, voor Christophe was dat zeer moeilijk geweest”
Familie en vrienden van Christophe Lambrecht over een jaar vol gemis
Dinsdag is het een jaar geleden dat Christophe Lambrecht plots overleed aan hartfalen. Een jaar al dat de Vlaming de ochtend moet zien door te komen zonder zijn zalvende stem op de radio. En zijn vrienden en familie zonder zijn gulle lach, zijn oprechte aandacht en zijn vreemde danspassen. Omdat niets méér troost biedt dan herinneringen ophalen, trommelen dochter Helena en echtgenote Anda enkele van Christophes beste vrienden op. Siska Schoeters: “Ik ween nog even hard als op de eerste dag. Ik hoop dat dat nooit verandert.”
“Ze zijn er niet allemaal, zet dat er alsjeblieft in.” Anda Ackx, de echtgenote van Christophe Lambrecht, wil dat niemand zich vergeten voelt. Nog zoveel vrienden heeft Christophe, maar met acht man live en één via Zoom – boezemvriend Hans Van Dyck – is er al veel volk om met respect voor de regels van social distancing een interview te doen.
De vrienden die binnendruppelen bij Roses are Blue, het productiehuis van Anda en Mathias Coppens, zijn blij dat Anda plaats gemaakt heeft, want over “de Christophe” babbelen, dat gaat niet via schermpjes. Al vormen de nieuwe omgangsregels een ware beproeving. “Sinds Christophe gestorven is, zijn we nog grotere
vastpakkers geworden”, zegt Siska
Schoeters.
Hans Van Dyck: “Het meest gebruikte woord in onze WhatsAppgroep is knuf, of knuffel. Of knuppel voor de ingewijden.”
Tomas De Soete: “Tijdens het afscheid van Christophe heeft Gijs iedereen per ongeluk een dikke knuppel gewenst.”
Gijs Polspoel: “We knuppelen erop los.”
Linde Merckpoel: “Christophe
was zelf een grote knuffelaar. Anderhalve meter afstand houden? Dat was voor hem zeer moeilijk geweest.”
Helena Lambrecht: “Maar hij had het tof gevonden om nu met ons thuis te zitten. Eens gaan fietsen, de tuin klaarmaken voor de zomer. Hij zou ook heel blij geweest zijn als het containerpark weer openging (iedereen lacht).”
Mocht het vandaag gebeurd zijn...
Anda Ackx: Dat was verschrikkelijk geweest. Het is door de stroom van liefde en warmte dat ik het jaar ben doorgekomen.
Siska: Stel je voor: een begrafenis met vijftien man. Als je weet wat het geworden is.
Hans: Er zou een anderhalvemeter-regel gesneuveld zijn, vrees ik.
Arne ’t Jolle: Het feit dat we elkaar konden vastpakken en knuffelen, was onze redding. De eerste avond zat er bij Anda en Christophe vijftig man in de living.
Anda: Ik zei eerst: neen, neen, dat hoeft niet. Maar ik was zo blij dat ze er waren.
Helena: Wij waren toen in een rare sfeer. Het kwam niet binnen. We konden zelfs niet wenen. Toen de ambulanciers kwamen zeggen dat ze niets meer konden doen voor papa, zeiden wij: oké ja, dank u. Ik heb nog zelf mijn oma en opa en tante opgebeld. Nu denk ik: my god, hoe heb ik dat gedaan?
Arne: Het was een shock voor iedereen. Toen ik de hele bende opbelde, voelde ik de opluchting omdat ze mochten komen. Dat is atypisch Vlaams. Meestal denk je: ik ga die mensen niet lastigvallen. Nu was het: we móéten samen zijn.
Tomas: Ja, het was pure noodzaak. Ik presenteerde die dag een zeepkistenrace. Tijdens de pauze zag ik alle gemiste oproepen van
Siska (Schoeters, zijn vrouw, red.).
Twee minuten nadat ik het heb vernomen, moest ik het podium weer op. Onwezenlijk. Pas thuis bij Anda kon het doordringen.
Linde: De eerste week was iedereen daar constant.
Anda: Het was alsof er een warm dekentje over ons werd gelegd. Ik moest niets doen. Alleen beslissen of ik die of die foto wilde.
Siska: We hadden een schema gemaakt. Wie gaat er ’s ochtends, ’s avonds, wie kookt? Allez, dat deed iedereen. Is er nog soep? Euh ja, 36.000 liter. Soep bleek weer het ultieme troost-eten.
Anda: En lasagne. Mijn frigo zat vol soep en lasagne.
Linde: We hebben toen ook de WhatsApp-groep ‘de vrienden van Christophe’ opgericht, waarin wij achter hun rug alles regelden. Later is dat geëvolueerd tot ‘we love Christophe’, met Anda en de kinderen erbij.
Tomas: Het wemelt er van de regenbogen en de witte veertjes. Anda: Maurice (hun zoon van zes, red.) had een regenboog getekend voor Christophe zijn afscheidskaart.
Linde: Elke keer dat er iemand een regenboog ziet, worden er totaal onverantwoorde foto’s genomen (lachen allemaal).
Hoe gaat het vandaag? Kunnen jullie intussen een beetje plaatsen wat er is gebeurd?
Helena: Ik vind het steeds moeilijker. Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn zus Bruna en ik volgen een week-week-regeling. In de zomer gebeurde het wel vaker dat ik papa een paar weken niet zag. Ik heb lang gedacht: ik zie hem nog wel terug. Pas nu besef ik dat dat niet zo is. Ik heb ook een periode gehad dat ik kwaad was. Als je nog ergens bent, geef dan eens een teken... Ik schreef dat op een blaadje en wachtte. Komt er iets? Ben je nog bij mij op een of andere manier? Het wordt ook steeds moeilijker om foto’s of filmpjes te bekijken. Drie jaar geleden ben ik met papa en Bruna naar New York geweest. De herinnering op Facebook, een filmpje waarin papa bij het opstijgen zegt: schatties, ik heb
er zoveel zin in, dat hakt erin. Anda: Ik vond op een gsm onlangs geluidsfragmentjes van Maurice met Christophe in de auto. Het is een cadeau om zoiets te ontdekken, maar het is ook overweldigend. Of vorige week zat ik te werken. Zijn foto staat op mijn bureau. Plots stroomden de tranen uit mijn ogen. Het emmertje was vol. Dus met vallen en opstaan gaat het. Maar ik heb geleerd dat dat niet erg is. Eerst dacht ik: ik moet loslaten, zodat ik op den duur met een zekere afstand naar die foto kijk. Nu besef ik: neen, dat moet niet. Christophe zal altijd bij ons zijn. Die gedachte geeft rust.
Oliver Rynders: Ik ben blij dat ik nu weer over Christophe kan babbelen zonder te beginnen snotteren. Zeker als ik zie hoe sterk zijn kinderen en zijn ouders zich bij dit verlies houden.
Siska: Ik ben juist blij dat ik emotioneel word. Als iemand ernaar vraagt, moet ik nog even hard wenen als op de eerste dag. Ik denk, en hoop ook, dat dat over vijf en over twintig jaar niet anders zal zijn.
Linde: Ik moest onlangs keihard huilen toen ik een onnozel zinnetje hoorde. Christophe tegen een luisteraar: jij hebt een quiche gemaakt! Ik hoorde het hem zo zeggen. Ik moest lachen en wenen tegelijk.
Anneke Pauwels: Ik merk dat ik het moeilijker krijg naar de datum toe. Ik denk vaak: nu is het genoeg geweest, Christophe, nu moet ik je toch nog eens zien.
Hans: Ik ken Christophe al heel mijn leven. Ik probeer het een plaats te geven. Maar voorlopig blijft het lastig. Ik wil hem nog steeds bellen, mailen of sms’en. Dat is heftig.
Helena: Iedereen verwerkt het op zijn manier. Zelfs mijn broer en zus zijn daar anders in dan ik. Maurice is soms geïrriteerd als ik vraag of hij papa mist. Ja-aa, zegt hij dan. Hij gaat wel witte veertjes zoeken. En Bruna zit uren aan het graf met papa te praten. Ik kan dat niet. Na twee minuten denk ik: ja, dag, hé. Helena Lambrecht
Dochter van Christophe ‘‘Mijn zus Bruna zit soms uren aan het graf met papa te praten. Ik kan dat niet. Na twee minuten denk ik: ja, dag, hé.’’