Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Willy Sommers Groeten uit 1964
Als een leeuw in een kooi: Willy Sommers mist de podia en het applaus
Geen optredens, geen fans, geen applaus. Integendeel: op zijn leeftijd behoort Willy Sommers (67) in coronatijden tot de risicogroep. Dus zit ook de zanger, die bovendien van een hartoperatie aan het revalideren is, al weken thuis. Als een leeuw in een… inderdaad. “De situatie drukt op mijn gemoed. Vroeger kwam ik vol energie uit bed, nu vraag ik me ’s ochtends af hoe ik mijn dag moet vullen.”
Nee, Willy Sommers geniet geen voorkeursbehandeling. Dat zou u namelijk kunnen denken als u de komende dagen uw televisie opzet. Met zijn vrouw Cindy (43) en kinderen Luka (14) en Luna (17) is hij op VTM te zien in Groeten Uit, en volgend weekend speelt hij aan de zijde van voormalig Tien om te Zien-collega Anne De Baetzelier in Twee tot de Zesde Macht op Eén. Maar die programma’s zijn al lang geleden opgenomen. “Wat een bewogen jaar is me dit”, zucht de zanger. “In januari was ik al in paniek door die operatie aan mijn hart. Ik stond gelukkig snel weer op het podium, en nu overkomt ons deze crisis. Het is van 6 maart in Heist-op-den-Berg geleden dat ik nog op een podium stond. Verschrikkelijk!”
Stond je de voorbije halve eeuw al ooit zolang aan de kant?
Nooit! Er waren drukke en kalme periodes in mijn carrière. Maar acht weken niks doen, dat is nieuw voor mij. Ik kan me zelfs niet meer herinneren wanneer ik een volledig weekend thuis kon blijven. Vorig jaar gaf ik 220 optredens. Het afgelopen weekend zou ik er vijf hebben gehad. Het is een ramp. Maar voor mijn muzikanten is het nog erger. Dat zijn jonge mensen die met afbetalingen zitten en die panikeren, nu ook de zomer in het water valt. Normaal gingen die in juli en augustus met mij de baan op.
Dinsdag duik je met je gezin op in Groeten Uit. Krijg je vaak vragen om iets met Cindy en de kinderen te doen?
Geregeld. Onze enige regel is dat we het niet doen als de kinderen het niet zien zitten. Onlangs filmde Gert Late Night bij ons aan de ontbijttafel, maar daar is amper iets van uitgezonden. Groeten Uit was voor de kinderen een bevreemdend avontuur. Ze kwamen terecht in 1964, in een wereld die ze niet kenden. Toen we in dat ingerichte huis arriveerden, zagen ze dingen die ze nog nooit hadden gezien: een fototoestel met flits, een tv-toestel in zwart-wit, tijdschriften uit die tijd zoals Het Rijk Der Vrouw, een ouderwetse platendraaier... Ik moest voortdurend uitleg geven.
Jij was twaalf jaar in 1964. Wat herinner je je uit die periode?
Dat ik bij allerlei bewegingen zat. Ik speelde voetbal, zat bij een toneelgroep, in een koor, speelde bij de fanfare... Als ik maar druk bezig kon zijn. Ik weet nog dat ik in het eerste jaar Latijn opperde dat ik later een job moest vinden die me nog zeeën van tijd zou laten voor mijn hobby’s (lacht).
Dat is je gelukt, toch?
Mijn vader was handelaar in tweedehandswagens. Hij raadde me aan niet in zijn voetsporen te treden omdat het zo’n onzeker beroep was. Je wist nooit op voorhand hoeveel auto’s je kon verkopen. Dus volgde ik studies regentaat om leerkracht te worden. Dan had ik drie maanden verlof per jaar, redeneerde ik. Ik maakte dus toen al keuzes in functie van mijn vrijheid en hoe die te vrijwaren.
Heb jij een zorgeloze jeugd gehad?
Absoluut. Mijn moeder was huisvrouw, zoals vele anderen. Samen met mijn iets oudere zus groeide ik op in een warm nest waar nooit hoogoplopende ruzies waren. Ofwel ruzieden mijn ouders als wij het niet zagen... Ze legden ons ook niks in de weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets heb gevraagd dat ze weigerden. Toch zou ik geen twaalf meer willen zijn. Ik ben iemand die vooruitkijkt, zelden achterom. Ik ben blij zoals ik nu leef.
Je jongste kinderen belanden stilaan op een punt in het leven dat keuzes zich beginnen op te dringen.
Luna is geïnteresseerd in muziek en gaat naar de zangles. Ik heb haar al aangeraden om een groepje te beginnen. Dat deed ik ook als tiener. Je weet nooit wat het oplevert. En Luka wil alleen maar voetballen. Die heeft weinig andere interesses. Hij speelt bij de U14 van Dender in Denderleeuw. Elk jaar halen ze er de minder goede spelers uit, die naar een club op een lager niveau moeten, maar hij mag altijd blijven. Misschien is er wel een toekomst in de sport voor hem weggelegd. Soms maak ik een opmerking als hij voor de zoveelste keer zo snel klaar is met huiswerk. Maar dan zegt hij: ‘Ik ga later toch voetballer worden’. Wellicht moet hij deze lente niet meer terug naar school, maar daar treurt hij niet om.
Is Luna er al uit wat ze wil in het leven?
Da’s koffiedik kijken. Ze zit in het laatste middelbaar en zou begeleiding krijgen bij het kiezen van een studie op de hogeschool of universiteit. Ze moet dat nu zelf doen, met wat folders op haar bureau. Ze zegt vaak dat wat het mooiste jaar uit haar jonge leven moest worden, compleet in het water gevallen is. Ze zat in een toffe klas, waarmee ze tien dagen naar Italië zou gaan. En bij de proclamatie stond een schoolbal gepland waarvoor iedereen zich piekfijn zou uitdossen. Dat gaat allemaal niet door...
Op 10 mei doe je met je oude collega Anne De Baetzelier mee aan Twee tot de Zesde Macht. Horen jullie elkaar nog vaak?
Bitter weinig. Af en toe eens bij een verjaardag. Zulke contacten verwateren met de jaren. Toch is het elke keer dikke pret als we samenkomen. We hebben bij Tien om te Zien fantastische jaren beleefd. Het is jammer dat er al jaren geen platform meer is voor nieuw Nederlandstalig werk op Eén en VTM. Terwijl muziek zo belangrijk is, zeker nu. Muziek verzacht de zeden en maakt mensen blij. Fans mijmeren vaak nog over de tijd van Tien om te Zien. Ik zeg dan altijd dat ze niet meer moeten hopen op een terugkeer. Maar stel dat ik zou gevraagd worden om zo’n programma te presenteren, dan zou ik daar hard over nadenken.
Deze crisis gaat nog een poos duren. Welke mentale impact heeft dat op jou?
Ik probeer al mijn hele leven een positivo te zijn. Normaal stap ik ’s ochtends opgewekt uit bed en begin ik vol energie aan de werkdag. Terwijl ik me nu bij het ontwaken al afvraag hoe ik de dag moet invullen. In de voormiddag zit ik meestal in mijn kantoor voor administratiewerk, ’s namiddags ga ik wandelen. En ik krijg veel aanvragen om filmpjes te maken voor woonzorgcentra, om mensen moed te geven. Ik speel dan op gitaar een stukje van mijn hit Laat de zon in je hart. Achteraf krijg ik dan vaak hartverwarmende reacties van de medewerkers van die centra.
Moest jij niet vooral revalideren na je plotse hartoperatie op 31 januari?
Ja, ik werd twee keer per week op de revalidatieafdeling in het ziekenhuis verwacht om te lopen, fietsen en allerlei krachtoefeningen te doen. Maar half maart kreeg ik een telefoontje dat het centrum zou sluiten door de coronamaatregelen. Er werd me aangeraden om zelf te revalideren door te wandelen en te fietsen. Dat doe ik nu volop. Elke dag probeer ik aan 10.000 stappen te komen. Dat lukt me wel. Maar zo graag doe ik dat nu ook weer niet. Wandelen en fietsen zijn niet mijn favoriete hobby’s.
Dus vloog je er na die operatie weer vollen bak in.
Meteen. Ik was genomineerd voor de MIA’s, op 6 februari. Mijn vrouw stelde voor om de kinderen die award te laten afhalen. Maar toen het zover was en ik me goed voelde, was ik niet meer te houden. Ik herinner me dat ik professor Brugada vlak na de ingreep vroeg of ik enkele dagen later al mocht optreden. Waarop hij zei: ‘Wie gaat u tegenhouden?’ Hij had gelijk. Optreden is mijn leven, en geeft me vrijheid. Ik hou van het applaus. En na elk optreden nog een signeersessie van een uur. Wist je dat de fans al vragen of ik na de coronacrisis nog blijf signeren? Ze willen een babbel slaan, een knuffel krijgen. Daar zijn die nu al mee bezig!
Je lijkt meer dan ooit te beseffen dat je niet wil stoppen met zingen.
Och, ’t zal wel zijn (lacht). Toen de pensioengerechtigde leeftijd enkele jaren geleden in zicht kwam, riep ik al dat ik absoluut niet wilde stoppen. Ik word gek als ik geen doel voor ogen heb. Dat ervaar ik nu noodgedwongen al een beetje.
Heb je dan geen andere hobby’s?
Ik tennis, maar de club is sinds begin maart ook gesloten. Ik speel al jaren twee keer per week met een groepje vrienden. Hopelijk zien we elkaar snel weer.
Hoe verteren je kinderen de lockdown?
Ze zitten thuis en krijgen opdrachten via Smartschool. Maar ’s middags zijn ze daar mee klaar en willen ze afspreken met vrienden. Maar dat kan niet; ik behoor tot de risicogroep hé. Ze zitten zich dus geregeld te vervelen. Luna leest vaak boeken, Luka is meer een man van de actie, die wil voetballen. Dat doe ik dan met hem in de tuin. De Playstation is ook een reddingsmiddel, maar tegelijk ook een vergif. Ik heb liever dat ze buiten spelen, maar in je eentje is dat niet tof.
Voor hen is het wellicht een aanpassing dat jij altijd thuis bent.
Dat moet je hen vragen. Maar mijn auto staat inderdaad al sinds half maart in de garage; de boodschappen doet mijn vrouw. Ik probeer wat nieuwe nummers te componeren. Hier staan een piano en gitaren om wat op te tokkelen. Ik schrijf ideetjes op voor nieuwe songs, en dat is het zowat. Ik mis die jachtige weekenden en het contact met de fans. Ik ga normaal nooit vroeg slapen, ik lig zelden voor 1u in mijn bed. Nu kijk ik elke avond twee films. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel films gezien...
Hoeveel optredens heb je al moeten schrappen?
Sinds dat laatste optreden op 6 maart tot eind juni gaat het om zestig optredens. In de zomer zou ik alleen optreden met een liveband, dat waren nog eens 35 shows. Ik verlies dus een klein fortuin. Eén voordeel heb ik wel: ik moet aan het eind van
GROETEN UIT DI 05/05 | 20.35U | VTM TWEE TOT DE ZESDE MACHT ZO 10/05 | 19.45U | EEN
‘‘Normaal stap ik ’s ochtends opgewekt uit bed en begin ik vol energie aan de werkdag. Terwijl ik me nu bij het ontwaken al afvraag hoe ik de dag moet invullen.’’
‘‘Ik herinner me dat ik professor Brugada vlak na de ingreep vroeg of ik enkele dagen later al mocht optreden. Waarop hij zei: ‘Wie gaat u tegenhouden?’’’
de rit minder belastingen betalen (lachje).
En een premie van de overheid zit er voor jou niet in?
Nee. Naar een overbruggingspremie kan ik fluiten omdat ik een pensioen heb. En voor andere premies val ik ook uit de boot. Ik heb weliswaar twee vennootschappen, maar die hebben geen vast adres. Dat is het probleem. Sinds maart is er dus niks meer binnengekomen, terwijl de afbetalingen en sociale lasten blijven lopen. Dan zie je je bankrekening slinken.
Volgend jaar is je eerste monsterhit Zeven anjers, zeven rozen vijftig jaar oud. Tijd voor een feestje?
Ja, maar we kunnen weinig concreet maken. Er zijn plannen voor een album begin 2021. Maar corona stuurt ook die plannen in de war. De vraag van het publiek om iets te doen is nochtans groot. Sinds dat optreden op Pukkelpop in 2018 heeft mijn carrière weer een hoge vlucht genomen.
Een jubileum vraagt vaak om een terugblik. Ben jij een nostalgicus?
Mwa, niet echt. Ik kijk vooruit. Wat geweest is, is voorbij. Ik heb wel veel krantenknipsels en foto’s van vroeger. Dat heb ik te danken aan mijn moeder (die vorige herfst
overleden is, red.). Zij hield alles bij in kaften. Onlangs heb ik dat archief eens uitgemest. Ik heb fantastische dingen teruggevonden, waarvan ik niks meer afwist. Blijkbaar heb ik ooit eens in een interview gezegd dat ik zou stoppen op mijn veertigste, omdat ik dan oud zou zijn (lacht).
Was je moeder ook je grootste fan?
Ja, maar zeker ook een kritische fan. Mijn vader was daar veel rustiger in. Die reed mee naar shows en handelde het financiële af. Mijn moeder legde niet alleen mijn kledij klaar, maar gaf ook haar oordeel over nieuwe liedjes. Als ze het niet goed vond, belde ik meteen producer Roland Verlooven en gaf ik haar opmerkingen door. En daar werd rekening mee gehouden.