Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Achteraf gezien had ik in 2015 nooit mogen stoppen”
Tien jaar geleden leek Stef Vanhaeren na superzomer klaar voor een topcarrière
Exact tien jaar geleden beleefde voormalig 400 meterhordeloper Stef Vanhaeren de zomer van zijn leven. Als 18jarig aanstormend talent schitterde hij in 2010 met een zesde plaats op het WK U20 en ook op het EK in Barcelona gaf hij zijn visitekaartje af bij de grote jongens. Een topcarrière leek in de maak. Niemand die op dat moment kon vermoeden dat hij in 2015 volledig uitgeblust zou stoppen met topsport.
In 2010 beleefde Vanhaeren zijn seizoen van de grote doorbraak. In de jeugdcategorieën had hij alle BR’s op de lage horden aan flarden gelopen en in 2009 was hij al EYOF-kampioen geworden. In de zomer van 2010 zou hij tonen dat hij het ook bij de grote jongens kon. “Die zomer was één grote belevenis”, herinnert Vanhaeren zich vandaag. “Het is voor mij mijn leukste jaar ooit geworden, het jaar waarin ik het meeste genoten heb. Als eerstejaarsjunior mocht ik toen voor het eerst tussen de Jamaicanen en de Amerikanen lopen op het WK U20. Dat was dan nog eens in Canada, als jonge gast was dat toen een hele ervaring. De dag na dat WK vloog ik terug naar België, om meteen weer het vliegtuig te nemen naar het EK in Barcelona, waar ik voor het eerst een kampioenschap bij de groten meeliep.”
In de lift met de Borlées
Onbevangen haalde Vanhaeren op dat EK zelfs de halve finale. “Dat was toen echt van het ene kampioenschap naar het andere. De omstandigheden waren twee keer totaal verschillend. Dat WK onder 20 was toen het piekmoment. Ik won er de halve finale, droomde zelfs een beetje van een medaille en werd in de finale uiteindelijk zesde. Het EK bij de seniores pikte ik mee om ervaring op te doen. Niets moest er. Voor mij was het bijvoorbeeld al geweldig om op dat EK in de lift te staan met de Borlées. Uiteindelijk liep ik op het EK zelfs sneller dan op dat WK. Van dat EK heb ik ook meer genoten van het WK. Na het WK verliep alles heel hectisch en had ik geen tijd om te genieten. Maar op het EK heb ik na mijn twee wedstrijden nog veel atletiek gekeken en genoten in een ontspannen sfeer.”
In 2011 kende Vanhaeren nog zo’n boerenjaar. “Mijn tweede plaats op het EK juniores in 2011 vond ik qua prestatie ook heel straf. 50”01 lopen als 19-jarige is niet niets. 2010 en 2011 waren de jaren waarin alles lukte en alles vanzelf ging.”
Daarna begon de motor echter de sputteren en staken blessures en vermoeidheid meer en meer de kop op. “Ik begon me meer en meer verplicht te voelen om mezelf te pushen en harder te trainen. Mijn reflex was altijd maar om meer te doen. Op dat moment dacht ik dat meer trainen de oplossing was, maar wellicht had ik beter gepresteerd als ik af en toe wat meer rust genomen had. Jammer genoeg had ik dat zelf niet door.”
Volledig overtraind
In 2012 en 2013 presteerde de Kapellenaar erg wisselvallig. In 2014 haalde hij nog het EK in Zürich, maar in 2015 was hij fysiek en mentaal compleet leeg en besloot hij een punt te zetten achter zijn carrière. “Achteraf gezien had ik nooit zo vroeg met atletiek mogen stoppen. Maar op dat moment zag ik echt geen andere oplossing. Op het einde beleefde ik nog nul procent plezier aan mijn sport. Alleen in mijn laatste jaar had ik dat plezier een beetje teruggevonden. Toen had ik door dat ik meer moest genieten. Maar het was te laat, mijn hamstrings wilden niet meer mee. Lichamelijk was het op, dan is het plezier ver zoek. En waarom iets doen waar je geen plezier aan beleeft? Pas na mijn carrière besefte ik hoe overtraind ik was en hoe diep ik heb gezeten. Dat zag ik pas nadat ik afstand genomen had van de sport. Als ik toen meer proactief was geweest, had ik nu nog topsporter kunnen zijn. Het is pas in de jaren na mijn carrière dat ik weer voelde wat het is om ‘fris’ te zijn, en dat ik blijkbaar toch een energiek iemand ben. Zo overtraind was ik blijkbaar. Maar je leert daaruit. Kijk, het had anders gekund, maar ik vind het niet supererg hoe het gelopen is.”