We weten niet waar we naartoe gaan

Hoe verder we vorderen in de corona-exit, hoe beter we beseffen wat een zwaar proces het is en nog zal worden. We zitten in een overgangsfase, maar een hele vreemde. We weten wel waarvan we komen, maar niet waar we naartoe gaan. En dat op alle vlakken.

We weten niet hoeveel mensen er nog ziek zullen worden en we weten niet of dat getal opnieuw zal oplopen en of er een tweede golf van besmettingen komt. We weten nu wel dat sommige kinderen en jongeren opnieuw naar school mogen, maar niet hoe het dan in september moet. We weten dat de cafés ooit zullen opengaan, maar niet wanneer en al helemaal niet hoe een café er dan zal uitzien. Met allemaal mensen op een veilige afstand van elkaar aan een tafeltje? Kun je dat nog een café noemen? Er komt weleens een tijd dat we onze familie met een flinke knuffel kunnen begroeten, maar wanneer? Ooit zullen we wel opnieuw kunnen reizen, maar hoe onze zomer er dit jaar uitziet, weten we niet. We weten evenmin of we ooit opnieuw in een goed gevulde theaterzaal zullen zitten, nog naar een concert kunnen gaan en met zijn allen kunnen dansen op de muziek. Heel veel mensen uit de horeca, honderden acteurs, muzikanten, podiumbouwers, geluids- en lichttechnici weten zelfs niet hoe ze de volgende maanden (jaren?) geld zullen verdienen.

Oh ja, we zetten stappen in de exit, de jongste weken gaat het behoorlijk goed vooruit. Er wordt in scholen, winkels, bedrijven, dierentuinen en musea keihard gewerkt om opnieuw aan de slag te kunnen. En volgende week mogen we naar de kapper! Maar we weten niet altijd waarheen onze stappen leiden. En we moeten constant met de rem op rijden.

In deze krant leest u het verhaal van André die na acht weken ziekenhuis weer thuis is. Drie keer heeft zijn leven aan een zijden draadje gehangen. Zwaar vermagerd begint hij aan zijn revalidatie. Nu de cijfers van de ziekenhuisopnamen dag na dag dalen, vergeten we gemakshalve dat er nog steeds elke dag mensen aan de strijd tegen het virus beginnen. De ziekte blijft nog vele maanden onder ons en blijft een bedreiging. Even dreigend is de economische toekomst. Wie gaat alle kosten van corona betalen? Hoe vangen we al die coronawerklozen op? Hoe versterken we onze gezondheidszorg terwijl we miljoenen moeten bezuinigen? En wanneer is er in dit land eindelijk eens een regering om dat allemaal in goede banen te leiden? Tegenover alle inspanningen die de bevolking levert zou nu toch stilaan eens een serieuze prestatie van de politiek mogen staan. En dan bedoelen we geen discussie over verkiezingen, dan bedoelen we gewoon een volwaardige regering vormen die ons door de rest van de crisis loodst.