Helemaal hoe het niet moet

Hoe kan er in tijden waarin ons leven volkomen beheerst wordt door een kwaadaardig virus, zo’n heftige discussie ontstaan over iemand die bewust het risico heeft genomen om een ander gevaarlijk virus te importeren? Voor het gerechtsgebouw van Antwerpen werd gisteren – in volle coronacrisis – een heuse betoging gehouden, kreeg een verdachte van een zware overtreding een daverend applaus en stond een advocaat te pleiten die door een Vlaams minister met Vlaams belastinggeld wordt betaald om het op te nemen tegen een agentschap van de federale overheid. Onwaarschijnlijker kan het verhaal van Selena Ali en haar kat Lee niet worden.

Selena Ali moest begin april plots vertrekken uit Peru. Noch het Federaal Voedselagentschap (FAVV) noch de ambassade gaven haar toestemming om haar kat mee naar België te nemen. In Peru sterven nog altijd mensen aan hondsdolheid, een dodelijke ziekte die in ons land gelukkig – en met heel veel moeite – is uitgeroeid. Het invoeren van dieren uit risicolanden kan alleen onder strikte voorwaarden, waaraan Lee niet voldeed. Toch stapte Selena doodleuk met Lee op het vliegtuig naar België.

Het FAVV is consequent: Lee is een risico voor de volksgezondheid en kan niet blijven leven. Maar een schattige, op het eerste gezicht gezonde poes doden, dat wekt emoties op. Een petitie om Lee in leven te houden had binnen de kortste keren tienduizenden handtekeningen, de dierenrechtenorganisaties kwamen in actie en ook onze minister van Dierenwelzijn trok ten strijde. Selena werd ineens een heldin die een arme kat van de dood probeerde te redden.

Het FAVV reageerde niet echt verstandig op die emoties. In plaats van enig begrip te tonen en omstandig zijn standpunt toe te lichten, kwam het agentschap met een loodzware dagvaarding op de proppen. Toen was het hek helemaal van de dam. De dierenliefhebbers waren geschokt en het FAVV liet elke kans voorbijgaan om (minstens een tijdelijk) compromis te sluiten. Zowel het parket als de rechtbank boden een uitweg, maar het FAVV wilde absoluut een voorbeeld stellen. Pas na de zitting kwam het agentschap trouwens met een verduidelijkend persbericht. Dat had er moeten komen zo gauw het eerste bericht over Lee in de pers verscheen. Gevolg van dit alles is dat de zaak nu minstens nog twee weken blijft aanslepen. Dat kan onmogelijk goed zijn voor de volksgezondheid, want niemand behalve Selena weet waar Lee zich bevindt. Elke beslissing die nog volgt, zal alleen maar voor meer controverse zorgen. En intussen heeft het hele verhaal ons een bom duiten gekost: politie om de betoging in goede banen te leiden, een rechtszaak in kort geding en een dure advocaat van Weyts. En dat allemaal tijdens een nooit geziene gezondheidscrisis die ons miljoenen aan het kosten is.

De zaak-Lee toont vooral hoe je níét moet omgaan met dierenwelzijn en volksgezondheid.