Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Compact Disk Dummies
De broertjes Lennert en Janus Coorevits lijken niet gehaast. Met Neon Fever Dream brengen de West-Vlamingen pas hun tweede album uit sinds hun Rock Rally-winst in 2012. Maar de tijd lijkt toch goed besteed. Als Ideale Wereld-orkest en soundtrackschrijvers, én door het bouwen van een eigen studio, verbreedden de broers hun basis en vergrootten ze hun technische bagage. De nieuwe songs ontstonden met donkere, futuristische visioenen van auteurs als J.G. Ballard, Frank Herbert en Philip K. Dick in gedachten, én de vaststelling dat wat ooit toekomstmuziek leek vandaag erg dichtbij is. Dat ‘toekomstmuziek’ als vanzelf leidt tot computers en synths, is al zo sinds de begindagen van elektropop-pioniers als JeanMichel Jarre en Kraftwerk. Die laatsten lijken nog altijd her en der een referentie, maar Compact Disk Dummies houden de gitaar ook altijd dichtbij. Ze larderen hun songs met tikjes jazz – in de vorm van korte saxofoon-injecties – en een upbeat-geluid dat soms zelfs de glitterdisco van Pet Shop Boys dichtbij brengt, terwijl vrouwelijke backing vocals her en der het geluid warmer maken. Neon Fever Dream blijft met tien songs gebald, maar offert daardoor ook wat érg geschikte songs op. Van de recent verschenen EP Satellites haalden de sterke titeltrack (met Tom Barman, wat een gemis) en de single Cry For Me dit album niet, een remix van Easy Life – een dansbaar prijsbeest met een koortje – dan weer wel. Desondanks staat Neon Fever Dream trots overeind in het niemandsland tussen dance, elektropop en rock.