Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Leen Demaré is weer een radiostem
Leen Demaré, bedankt voor bewezen diensten bij Joe, maakt haar radiocomeback bij Nostalgie
LEEN IN DE OCHTEND ZA 16/05 EN ZO 17/05 | TELKENS VAN 7 TOT 10U
Ze werd opzijgezet bij Joe, maar dit weekend maakt Leen Demaré haar rentree door de grote poort bij Nostalgie. Zaterdagén zondagochtend, geen slechte plek om haar publiek opnieuw te bedienen. En om het trauma van een onverwacht en pijnlijk ontslag van zich af te schudden. “Ken je dat zinnetje? Je past niet
meer binnen het profiel. Een pure verbloeming van: Je bent te oud.”
Leen Demaré heeft net een van haar laatste oefensessies bij Nostalgie achter de rug. Het nieuwe systeem leren kennen, het ‘schuiven’ na zes maanden weer in de vingers krijgen. “Het ging goed. Ik ben op mijn gemak.” Ze is positief. Optimistisch. “Ik heb zoveel goesting om weer in die radiostudio te kruipen. Straks stroomt de smsbox vol met reacties van luisteraars. We zijn blij dat je terug bent. Dat gaat mij vleugels geven.”
Tot augustus heeft ze een freelancecontract. Maar wellicht zit er meer in. “Ik hoop dat. Maar ik probeer niet te ver vooruit te denken. Nu ik weer op mijn pootjes ben beland, voel ik dat wat ik heb meegemaakt een klein trauma heeft nagelaten. Ook als je er goed in bent en je keihard inzet, kun je
out of the blue je job verliezen. Garanties zijn er nooit. Ik krijg bijna een paniekaanval als ik eraan denk dat dat nog eens zou gebeuren. Ik heb mijn zaken graag in orde. Ik woon alleen. Ik heb geen berg geld verzameld. Ik moet mijn huis nog afbetalen. Er zijn mensen die zich daar geen zorgen over maken. Ik wel. Nu gaat het, omdat ik vooruitzichten heb, maar te veel moet ik er niet over doordenken.”
Je laatste uitzending bij Joe was op 23 november. Hoe zijn de voorbije zes maanden verlopen?
In het begin was het lastig. Ik kreeg mezelf niet kalm. Letterlijk. Ik liep rond met een hoge hartslag en was met een miljoen dingen tegelijk bezig. Ik moet vooruit. Misschien moet ik dit proberen, of dat, of dat.
Puur paniekvoetbal en chaos in mijn kop. Ik vond dat vreselijk. Maar je denkt: wat kan ik nu nog doen? Mensen stellen ook van alles voor. Dan denk je: ja, maar dat is wel heel erg buiten mijn comfortzone. Dus de zelftwijfel is nooit ver weg.
Ik zat wel in een outplacementprocedure, waar je tools krijgt aangereikt om te solliciteren en om over jezelf na te denken. Dat heeft mij deugd gedaan, maar je kunt daar ook geen wonderen van verwachten. Het is pas toen de vooruitzichten bij Nostalgie concreet werden en ik een sollicitatieprocedure kon opstarten om bemiddelaar te worden, dat ik rustiger werd.
Bemiddelaar worden zag je ook zitten?
Ja. Ik ben jurist. Ik heb daar een bijkomende opleiding voor gevolgd. Ik had mijn curmijn sussen alweer opgesnord. Voor die sollicitatie heb ik een case moeten oplossen. Dat ligt nu allemaal dik op zijn gat, maar ik merkte dat het mij afging. Voelen dat er nog een piste was die ik ook tof zou vinden, dat was belangrijk in mijn proces.
Heeft Nostalgie met jou contact opgenomen of was het omgekeerd?
Toen mijn baas mij in juli had laten verstaan dat er op de radiovloer van Joe geen plaats meer was voor mij, heb ik onmiddellijk gebeld. Ik ga er geen doekjes om winden, ik zou graag naar jullie komen. Het antwoord luidde: We zouden jou ook graag hebben, maar we gaan een gelegenheid moeten vinden. Nostalgie is een station dat goed draait, je kunt er niet zomaar bij. Dus dat heeft even geduurd.
Maar het moment dat het telefoontje kwam?
Was ik heel blij. Superblij. Begin maart was dat, net voor de lockdown. Ik heb de lockdown dan ook helemaal niet zo problematisch gevonden. Integendeel, ik liep op wolkjes. Want ergens was het toch in mijn hoofd blijven spoken: stel dat ik nooit meer radio kan maken... Het idee dat daar niet aan mijn capaciteiten wordt getwijfeld, heeft mij enorm veel deugd gedaan.
Kon je niet in een andere functie aan de slag bij Joe?
Niet bij de radio. Wat raar is, want met
ervaring had ik als producer best nog iets kunnen betekenen. Binnen Medialaan heb ik wel andere voorstellen gekregen, maar het ene was al absurder dan het andere. Een leidinggevende functie op een domein waarin ik geen enkele ervaring heb. De mensen die daar werken, zouden mij nogal zien komen. Dan houd ik liever de eer aan mijzelf.
Welke reden kreeg je voor je ontslag?
Ken je dat zinnetje? Je past niet meer binnen het profiel. Ik dacht: je gaat mij nu toch niet vertellen dat ik niet fris meer klink? Ik wéét hoe ik klink. Dus je weet dat dat een pure verbloeming is van: Je bent te oud. Ik heb geprobeerd om hen dat te ontlokken, maar zo letterlijk zeggen ze het niet. Weet je dat ik nooit een slechte evaluatie heb gehad? Niet één keer. Twee jaar geleden was me wel al eens voorzichtig duidelijk gemaakt dat ik mettertijd niet meer op antenne zou kunnen omdat ik geen voeling meer zou hebben met het doelpubliek. Ik vond dat toen al raar. Ik zei: Hoe kunnen jullie nu weten dat ik geen voeling meer zal hebben? Ik denk dat ik meer voeling heb dan iemand van veertig die altijd thuis zit. Maar het heeft alles met perceptie te maken. En tegen perceptie win je nooit.
Wat is de perceptie dan?
Dat iemand van 58 niet meer mee kan en oubollig is. Een heel kortzichtige en stereotiepe houding, totaal niet creatief of out of the box. Of alles wat men in zulke bedrijven pretendeert wel te zijn.
Is dat ook de perceptie bij het publiek?
Zeker niet. Als ik zou voelen dat de mensen mij niet meer moeten, zou ik de eerste zijn om plaats te maken voor de nieuwe generatie. Maar ik heb misschien wel tweeduizend mails gekregen van mensen die het erg vonden dat ik de laan uitvloog. Ik heb mij daar heel erg gesteund door gevoeld.
Ik ben ook geschrokken van de emotionele impact die mijn ontslag had. Meer dan dertig jaar ben ik in veel gezinnen een stuk van het meubilair geweest. Die kregen het gevoel: Maar enfin, ze gooien hier een meubel buiten en wij hebben daar niets over te zeggen. Ik heb ook veel reacties gekregen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Mensen herkenden zich in mijn verhaal.
Denk je dat het vrouwen vaker overkomt dan mannen?
Er zijn ook mannen die het meemaken, maar bij vrouwen gebeurt het vaker, zeker in de media. Zelfs op de radio, waar ze toch niet op je gezicht moeten kijken (lacht).
Een vrouw van 58 is oud en een man van 58 niet. Het is de realiteit. En niemand moet zeggen dat het niet zo is. In een sprookje is een oude vrouw de heks, een oude man de tovenaar.
‘‘Ik heb misschien wel tweeduizend mails gekregen van mensen die het erg vonden dat ik de laan uitvloog. Ik heb mij daar heel erg gesteund door gevoeld.’’
‘‘Kijk naar een programma als ‘Twee Tinten Grijs’. Twee oudere mannen vindt men bijna schattig. Vrouwen zijn niet schattig als ze oud zijn. Die vindt men alleen maar schattig als ze jong zijn.’’
Of kijk naar een programma als Twee Tinten Grijs. Twee oudere mannen vindt men bijna schattig. Vrouwen zijn niet schattig als ze oud zijn. Die vindt men alleen maar schattig als ze jong zijn. Een vrouw kan zich ook minder permitteren. Marcel Vanthilt is een pak ouder dan ik en heeft meer rimpels, maar als hij zich extravagant kleedt, vindt iedereen dat geweldig. Als je dat doet als vrouw van zestig, krijg je te horen: act your age.
Het is simpel: vrouwen en mannen worden niet door dezelfde bril bekeken. Ik ben daar niet zuur of bitter over. Ik constateer het alleen. Een vrouw die de zestig nadert moet vooral gewoon doen, niet te luid praten. Ze mag blij zijn dat ze nog een beetje mag meedoen. Is het, los van feit hoe de maatschappij ermee omgaat, iets wat je zelf moeilijk vindt, de zestig naderen?
Dat valt mee. Soms vind ik het een beetje
creepy. In januari word ik 59. Het volgende is 60. Maar ik kan niet zeggen dat ik het erg vind. Ik probeer te leven naar hoe ik mij voel en waar ik zin in heb, en alsof ik nog een heel lang leven voor mij heb. Voortdurend denken: ik ben zestig, het grootste deel ligt achter mij, dat lijkt mij niet zo bevorderlijk voor je levenskwaliteit. En ik geniet ook van de goede dingen van ouder worden. Dat ik me vrijer en onbevangener voel. En dichter bij mezelf kom. En fysiek, het lichaam dat verandert?
Goh, ik merk dat mijn lenigheid afneemt en dat mijn botten kraken, maar ik leef te graag om me daar grote zorgen over te maken. Als ik er iets aan kan doen, probeer ik mijn best te doen. Ik ben met yoga begonnen. Ik had ooit al een poging gedaan, maar toen was ik er nog niet klaar voor. Of was de nood niet hoog genoeg. En ik ben opnieuw wat beginnen te fietsen met de koersfiets. Dus ik zorg voor mijzelf, maar ik ga niet depressief rondlopen omdat ik rimpels krijg en mijn lichaam verandert. Voel je dankbaarheid naar Nostalgie, of is dat een fout woord?
Nee, het is geen fout woord. Ik heb al gezegd: Nostalgie heeft zich opgeofferd. Dat was om te lachen, maar ik vind het toch tof dat een bedrijf zo duidelijk tegen de richting in durft te zwemmen. Ik vind dat bijna een statement. En daar ben ik inderdaad dankbaar voor. Ik ga ook heel hard mijn best doen. Pas je binnen het profiel?
Ik denk het wel. Ik vind de muziek heel tof. Nostalgie is nog net iets gedurfder in hun keuze van de classics. En verder wil ik mijn programma organisch laten groeien. Eigenlijk is het een logisch verhaal: een classic bij de classics.
Ja. Zo zie ik het ook (lacht). Hoop je dat de luisteraars mee verhuizen?
Ik gebruik alleszins mijn sociale media om te laten weten dat ik eraan kom. En toen het bekend werd gemaakt, hebben veel mensen laten weten: Ik verander van
zender, ik ga luisteren. Het is bijna een community die ik opnieuw kan bedienen. Dat is een tof gegeven. Voel je nog iets van woede?
Nee. Ik zal niet zeggen dat ik de naam van mijn ex-bazen nog graag hoor uitspreken, maar ik ben niet meer bezig met Joe. Terugblikkend vind ik het zelfs triestig, dat ze zulke dingen beslissen en zo’n systeem in stand houden. Ik probeer nu vooral blij te zijn met het vertrouwen dat ik krijg, en positief naar de toekomst te kijken. Maar ga ik voltijds radio maken of deeltijds? Ga ik productiewerk doen? Of ga ik radio maken en bemiddelaar zijn? Ik heb geen idee. Maar ik krijg nu een prachtige kans en ik ga er iets van maken. De mensen uit hun bed halen in ’t weekend, ik heb er goesting in.