Van niemand lesjes te leren

DANCE, POP MOBY All Visible Objects ★★★èè

Al lijken de grootste podia inmiddels verleden tijd, de Amerikaan Moby bouwt de jongste jaren aan een respectabel nieuw hoofdstuk in een carrière die inmiddels drie decennia overspant. All Visible Objects bevat, behalve de eindeloze reeks stokoude samples die dat album tot een fenomeen deed uitgroeien, alle elementen van millionseller Play en bewijst opnieuw dat de kale superster van geen David Guetta’s, Tiesto’s of Like Mike’s lesjes te leren heeft.

Opener Morningside klinkt meteen vertrouwd, met een gesampelde vrouwenstem boven een housebeat. Het tapijtje van synths in combinatie met ijle vrouwenstemmen werkt ook nog op One Last Time. My Only Love is een uitzondering in zijn repertoire: een cover van Roxy Music die het origineel een update geeft door een piano met een opgedreven tempo te combineren. Power is Taken, dat begint als handjes-in-de-lucht-dance, evolueert tot een geëngageerde, politieke song waarin D.H. Peligro van Dead Kennedys te horen is. In Refuge heet de gast Linton Kwesi Johnson. Too Much Change, met de stem van Apollo Jane, is een ontroerend rustpunt met een house-outro.

Moby is dus niet vies van gastvocalisten, maar hij maakt er geen sterrenparade van en hij laat ze – in tegenstelling tot de werkwijze van zijn jongere collega’s – de winkel niet overnemen. En het woord ‘winkel’ is ook al relatief: als gedreven activist wil Moby ook ditmaal zijn publiek niet alleen doen dansen maar ook doen luisteren. Van elke track op dit album gaan de opbrengsten bovendien naar een goed doel dat mensen- of dierenrechten centraal stelt.

Niet dat All Visible Objects tot zijn beste albums behoort, maar afgeschreven is Moby nog lang niet.

FOTO RR