De spirit van de eerste dagen

Het was in volle lockdown gemakkelijker om solidair en verstandig te zijn dan in deze periode waarin we evolueren naar het nieuwe normaal. Van half maart tot begin mei kon niemand iets, maakte iedereen er het beste van en verwarmden we ons aan het idee dat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten. Ja, we waren bang, maar we bleven veilig in ons kot. En hoe we de economische gevolgen van de lockdown gingen aanpakken, daar zouden we ons later zorgen over maken. Eerst de gezondheid. Nu gebeurt alles tegelijk en schieten de emoties alle kanten uit.

Bij de winkeluitbaters en de kappers wordt keihard gewerkt om de geleden verliezen goed te maken. Maar in de horeca staat het water velen aan de lippen. De omvang van de economische ramp in die sector wordt nu pas echt duidelijk. De steunmaatregelen zijn druppels op een hete plaat. De wanhoop neemt toe.

In die eerste weken was er geen contestatie tegen de maatregelen van de regering en de virologen. Nu is er voortdurend discussie. Reisbureaus en fitnesscentra trekken aan de alarmbel, de gemeenten zijn boos over de regelgeving voor de markten, de tweedeverblijvers begrijpen echt niet waarom ze wel naar de zee mogen rijden om te surfen maar niet om in hun eigen huis te verblijven. En zelfs de zorgsector – de rots in de branding in de voorbije maanden – protesteert tegen de regering. Nog niet in Vlaanderen, wel in Wallonië en Brussel.

Nu we uit ons kot mogen komen, zijn er ook steeds meer mensen die dat niet durven. Ze hebben een soort van smetvrees ontwikkeld, ze zijn bang zodra ze hun neus buiten steken, ze durven hun kinderen niet naar school te sturen of ze durven niet naar de winkel. Anderen willen aan de contact tracers van de overheid niet vertellen met wie ze contact hebben gehad. Ze zijn bang dat het noemen van namen hen in de problemen zal brengen. Dus geven ze hoogstens een naam of twee door, goed wetend dat het werk van de tracers van het grootste belang is om de uitbraak van het virus in te dijken. Begrijpelijk allemaal, maar hoe verwarrend deze tijd ook is, de cijfers tonen aan dat we op de goede weg zijn. Gewoon rustig genieten van de herwonnen vrijheid zonder de regels te overtreden, vormt de beste garantie op een vlot verloop van deze overgangsfase. We hebben nu al bewezen dat we kunnen binnenblijven, nu moeten we aantonen dat we gedisciplineerd en zonder angst naar buiten kunnen komen. Ook in dat proces is solidariteit een belangrijk begrip. Het duurt allemaal lang, er wordt veel gevraagd van iedereen, maar we hebben die spirit van de eerste dagen nodig om hier zonder kleerscheuren doorheen te geraken.