Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De fun is weg, het gaat alleen nog om het haar”
Wekenlange wachtlijsten, maar KAPPERS gaan creatief om met beschikbare ruimte
“Ik kan mezelf niet meer in de spiegel zien”, lacht een vrouw die buiten aanschuift tot het haar beurt is om onder handen te worden genomen in kapperszaak De Loore. Om 9.15u was het er al razend druk. “Wij zitten in het smalste handelspandje van Antwerpen”, zegt zaakvoerster Sabine De Bie. Amper 1,67 meter breed is het er. “Social distancing garanderen is niet evident, maar met wat aanpassingen lukt het.”
Eén klant per kapper per half uur en tussen elke kappersstoel een lege stoel. Alles gebeurt op afspraak. Klanten moeten een mondmasker dragen. Net zoals de kappers zelf, die na elke klant van schort wisselen en hun vorig exemplaar ontsmetten. Het kan niet anders, maar fijn is het allerminst. “We kunnen de service niet bieden die we gewend zijn: de jas van onze klanten aannemen, een koffietje aanbieden, ... Dat vind ik zo erg. Dit druist in tegen onze wereld.”
Telefoon roodgloeiend
“Hebt u een afspraak, meneer?”, vraagt Sabine aan een oudere man die net zoals bijna iedereen hier vaste klant is. “Nee, ik heb geprobeerd om te bellen, maar het is me niet gelukt.” En dat mag niet verbazen. De telefoon van De Loore staat sinds een week roodgloeiend. Nog steeds gaat hij ongeveer elke twee minuten af. “We hebben honderden telefoons gekregen”, vertelt De Bie. “Voor de komende drie weken zijn we al helemaal volgeboekt.”
En dus kan al haar personeel weer aan de slag. “We hebben twaalf mensen in dienst en hebben alles zo uitgerekend dat niemand technisch werkloos hoeft te blijven. Wel kunnen we minder klanten ontvangen dan normaal. Een half uur is ruim gerekend, zeker bij de mannen. Maar we willen geen risico’s nemen.”
Buiten wacht Luc (77) zijn beurt af op een kruisje op de grond. “Ik ben een voorstander van kort haar”, lacht hij. “Normaal gezien kom ik elke drie weken.” Ook hij vindt het allemaal maar niks. “Zo’n mondmasker draag ik alleen maar omdat het écht moet. Mijn bril dampt er van aan. Maar ja, het is voor niemand aangenaam. Ik ben al blij dat de zaken weer stilaan in hun plooi vallen.” En tegen Sabine: “Het maakt me echt niet uit wie er deze keer mijn haar knipt, zolang het er maar afgaat.”
Achter Luc staan Rob en Gerda.
“Mijne man
mag toch mee binnen?”, vraagt Gerda. Jammer genoeg niet, dus wacht Rob buiten. “Ze kan die zaken eigenlijk niet meer goed alleen, ze vergeet dingen”, vertelt hij ons. “Normaal ga ik altijd mee naar binnen. Maar ja, we leven vandaag in een andere wereld.”
Ondertussen verwelkomt Sabine al haar klanten persoonlijk. De meesten kent ze bij naam. “We zijn zo blij dat we terug open kunnen. Zo lang niet kunnen werken, dat was echt verschrikkelijk. En nee, we gaan niets doorrekenen aan onze klanten. Zij moeten de dupe niet zijn van dit alles.”
Twaalf uur per dag
In Sir Richard, een hippe barbershop op de Britselei, oogt het wat rustiger. Maar schijn bedriegt. “Ons boekingssysteem is woensdag gecrasht. Een afspraak maken kan alleen nog telefonisch.”
Eigenaar Steven Richard start weer op met twee personeelsleden. “Voor corona waren we met vijf, ik heb dus twee mensen moeten laten gaan. Nu komen we er wel door. Tenminste, als dit zich niet nog een paar keer voordoet.”
Ook hier zitten ze de komende drie weken helemaal volgeboekt. “En zelf werk ik vanaf nu ook op maandag, normaal onze sluitingsdag. En ik zal ook ’s avonds later doorwerken. Twaalf uur per dag. Meer niet. Het moet haalbaar blijven.”
Maar ook hier voelt de heropening niet aan als vanouds. “Normaal gezien komen klanten met twee of met drie en blijven ze een koffietje drinken. Die funbeleving is helemaal weg. Het draait alleen nog om het haar.”
Steven Richard Sir Richard “Ik zal ook ’s avonds doorwerken. Twaalf uur per dag, meer niet. Het moet haalbaar blijven.”
Sabine De Bie De Loore “We hebben twaalf mensen in dienst en hebben alles uitgerekend, zodat niemand technisch werkloos hoeft te blijven.”