1995 Marcel, de grootste pechvogel van België

Het is vandaag exact 25 jaar geleden dat de toen 40-jarige truckchauffeur Marcel Feyen in Wit-Rusland werd vrijgelaten na 1,5 jaar strafkamp voor een dodelijk ongeval met vluchtmisdrijf. Een gelukkige dag, die daarna helaas voornamelijk werd gevolgd door miserie. Zelfs een Win for Life brak hem zuur op.

Nog voor er sprake was van de ongelukkige buschauffeur Willy Sollie, was er Marcel Feyen. Op 28 november 1993 liep het mis voor de truckchauffeur uit het Vlaams-Brabantse Wezemaal in Wit-Rusland, net als Sollie een paar jaar later. Hij was onderweg voor een internationale transportfirma en rijdt in het stadje Bykhov, op zo’n 200 kilometer ten oosten van de Wit-Russische hoofdstad Minsk, op een onverlichte weg een kar met paard aan. Met verhalen over ‘roofovervallen’ in het achterhoofd durft hij niet stoppen, verdedigt hij zich later.

Feyen besluit toch om terug te keren. Maar buiten de kapotte kar en het verongelukt paard ziet hij naar eigen zeggen niets. Hij rijdt opnieuw door. Enkele kilometers verderop wordt hij tegengehouden door de politie. Bij de klap stierven twee mensen. In februari 1994 wordt hij door de kantonrechter van Bykhov veroordeeld tot zeven jaar werkkamp, voor vluchtmisdrijf met dodelijke afloop.

In april wordt hij overgebracht naar een strafkolonie in Gorki. En kan hij beginnen zoeken naar een uitweg. Zeven jaar is lang… Feyen is ook getrouwd, de enige kostwinner van een gezin met drie kinderen. De redding komt uit politieke hoek. Wit-Rusland houdt in 1994 voor het eerst democratische verkiezingen en Aleksandr Loekasjenko wordt president. Tot op vandaag een autoritaire dictator, maar het is hij die Marcel Feyen in mei 1995 gratie verleent. Vrijdagmorgen 19 mei stapt hij het strafkamp in Gorki buiten, zondagmiddag 21 mei kan hij in Wezemaal zijn vrouw Magda en de kinderen Cindy (18), Glen (15) en Bianca (8) na achttien maanden terug in de armen nemen.

Het einde van de miserie? Helaas. Al die tijd was hij tijdelijk geschorst bij zijn werkgever, maar de ochtend na zijn thuiskomst steekt er een brief in de bus: ontslagen “om zwaarwichtige redenen”. Het is het begin van veel verschillende jobs en financiële zorgen. Maar dan komt acht jaar later de redding: hij wint in februari 2003 het groot lot met een Win for Life, 1.000 euro per maand, voor de rest van zijn leven.

Maar de champagne smaakt snel zuur. Het winnende lot wordt aan de bankrekening van de zoon gekoppeld, die jonger is en er dus langer van zal kunnen genieten. Maar de papieren zijn amper getekend of hij vindt een briefje van zijn vrouw op tafel: ze zet een punt achter hun 27-jarige huwelijk en is met zoon en Win for Life vertrokken. Marcel blijft berooid achter.

Hoe het verder met hem is gegaan? Geen idee. Ongeveer vijftien jaar geleden dook hij een laatste keer op in de media, in Gazet van Antwerpen. Hij is nog steeds trucker, maar een gebroken man. Onder financiële hoede van het OCMW, die zijn bergen schulden probeert op orde te krijgen. Peinzend

over die Win for Life, zijn verloren relatie, zijn ouders die hij al jaren niet meer gezien had, een broer die zelfmoord had gepleegd… “Ge ziet, ik heb mijn part van het leven gehad.”