Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Altijd haar goesting
Ik heb nooit aangenomen dat iets niet kan.” Zo verklaarde Paula Marckx de onwaarschijnlijke dingen die ze in haar 94 jaar lange leven heeft gedaan. De kansen die zich voordeden, greep ze. En als ze iets wilde, gebeurde dat uiteindelijk ook. Ze deed gewoon altijd en in alle omstandigheden haar goesting. Met die houding heeft ze de Belgische wetgeving ingrijpend veranderd en meer gedaan voor de emancipatie van vrouwen dan menig activiste.
Je hebt vrouwen die studeren, debatteren of wetten bedenken om hun doel te bereiken, en je hebt Paula Marckx. Op 47-jarige leeftijd werd ze voor het eerst moeder. Ze wilde haar dochter alleen opvoeden maar kwam tot de ontdekking dat ze haar eigen kind officieel moest erkennen om de familieband te bevestigen. Als ze dat niet deed, was de kleine Alexandra gewoon van niemand. Zo stond het in de Belgische wet. In 1973 nog altijd. Voor Paula kon dat niet. Aan haar keukentafel schreef ze een brief naar de Europese Liga voor de Rechten van de Mens. Het was het begin van een proces van vijf jaar. Maar toen kreeg ze wel gelijk. Al moest ze nog bijna acht jaar wachten op de echte aanpassing van de Belgische wet.
Het is onvoorstelbaar dat in het begin van de jaren zeventig – na mei 68 en midden in de tweede feministische golf – deze wet overeind gebleven was. Er werd actie gevoerd voor meer vrouwen in de politiek, voor seksuele vrijheid, tegen Missverkiezingen, er waren Dolle Mina’s en andere feministische drukkingsgroepen, maar intussen hadden kinderen van ongehuwde vrouwen nog altijd minder rechten dan andere. ‘Onwettige’ kinderen waren nog altijd taboe. De wet was onrechtvaardig en raakte kinderen diep in hun waardigheid, maar hij leek voor de meesten onaantastbaar.
Maar niet voor Paula Marckx. Soms heb je mensen als haar nodig om iets te veranderen. Mensen die gewoon niet aanvaarden dat iets niet kan en die volhouden, en volhouden en doorgaan tot ze hun goesting krijgen. “Ik heb niemand uit een brandend huis gered, hè”, relativeerde ze altijd. “Ik heb gewoon een brief geschreven.”
Maar ze was niet gewoon. Ze heeft in haar leven nooit iets gewoons gedaan. Haar levensverhaal leest als een roman. Antwerpen mag trots zijn op deze ‘madam van de Seefhoek’. En als er ergens sokkels van verwijderde standbeelden vrij komen, mag daar gerust een beeld voor haar worden op gezet.
De stad opende een rouwregister. Wie wil, kan online zijn medeleven betuigen op www.antwerpen.be/rouwregister