“Iedereen herkent mij hier op straat”

Sven Vandenbroeck (40) pakt zijn allereerste titel als hoofdtrainer, fans bestormen Belgische coach voor knuffels en selfies

Sven Vandenbroeck (40), ex-Lierse en -KV Mechelen, verbleef de voorbije maanden zonder familie of vrienden in een zo goed als leeg hotel in Tanzania. Het voorbije weekend pakte hij daar zijn allereerste titel als hoofdtrainer. Hij werd ook de eerste Belgische coach die een titel op het veld mocht vieren sinds de coronacrisis uitbrak. Met fans die hem overrompelden voor knuffels en selfies. “Ik heb mijn hoofd toch maar afgewend.”

In het midden van die volkstoeloop: één Vlaming. Sven Vandenbroeck is sinds december vorig jaar hoofdtrainer van Simba Sports Club. Toen hij kwam, stond de club pas op de vierde plaats. Nu is ze kampioen met nog zes matchen te gaan. Zijn populariteit is waanzinnig. Na enkele maanden werd hij er door de club op attent gemaakt dat er al zo’n vijftal valse Instagram-accounts van hem bestonden, elk met zo’n dertig- à veertigduizendtal volgers. “Iedereen herkent mij hier op straat”, vertelt hij aan de telefoon.

Corona of niet, hij werd ook overrompeld bij de titel. “Knuffels, selfies, duwen en trekken”, somt hij op. “Ja, dat is een risico. Ik heb mijn hoofd afgewend en geprobeerd niet in te ademen als iemand te dicht kwam. En mijn ogen, neus en mond niet aangeraakt tot ik weer in het hotel was en ik alles kon desinfecteren.”

Maanden zonder familie in een zo goed als leeg hotel

God zijn in Tanzania heeft wel een prijs. Zijn familie heeft hij al maanden niet meer gezien. “Ze zouden met Pasen komen, maar plots ging België in lockdown. Toen daarna alles stilviel in Tanzania werd het luchtruim ook meteen gesloten, waardoor ik niet even terug naar België kon. Zeker in het begin was dat niet makkelijk. Het is hetzelfde als met corona: proberen er niet te veel aan te denken, anders wordt het alleen maar erger.”

Al die tijd verblijft hij in een groot hotel met honderd kamers en een enorm zwembad, dat nu quasi leeg is. Door de pandemie is het toerisme stilgevallen. Het merendeel van het personeel komt niet meer. “We zijn hier nu nog met een vijftiental.” Soms doden ze de tijd door ’s avonds een spelletje pool of schaak te spelen met het hotelpersoneel, met wie hij intussen een band heeft opgebouwd. “Ik werk al jaren in het buitenland en heb me tegen die eenzaamheid leren wapenen.”

Nóg een Belg in Tanzania

Ook de coach van Young Africans, nummer twee in de stand, is een Belg: Luc Eymael (60). “Luc was een van de eersten om me te feliciteren met de titel”, aldus Vandenbroeck. “Soms klagen we wel eens over de faciliteiten hier. Luc vertelde hoe er bij een uitmatch maar één toilet bleek te zijn, en die bevond zich in hun kleedkamer. Scheidsrechters en tegenstanders kwamen midden in zijn tactische uitleg binnen om naar het toilet te gaan.”

Het is schering en inslag in Tanzania, een land dat Vandenbroeck qua niveau inschat op “onderaan 1A, bovenin 1B”, maar dat qua infrastructuur “te vergelijken is met tweede of derde provinciale”. “Tanzania is geen topland in Afrika zoals Tunesië of Egypte, en voor een team als het onze is top twee normaal. Maar zo vroeg al kampioen spelen, daar zijn ze wel heel blij mee. Ze hebben ook nog nooit de dubbel gepakt,en daarvoor zijn we nu nog in de running. Voor mij is dit een hoogtepunt, want het is mijn eerste titel als hoofdtrainer. Die gaat me altijd bij blijven.”

“Er werd geknuffeld, geduwd en getrokken. Ik heb geprobeerd niet in te ademen als iemand te dicht kwam. En mijn ogen, neus en mond niet aangeraakt tot ik weer in het hotel was en ik alles kon desinfecteren.” Sven Vandenbroeck Belgische coach in Tanzania

FOTO RR Vandenbroeck wordt geknuffeld door een fan. In Tanzania zijn ze niet zo strikt als het op corona aankomt. Thuiswedstrijden worden er geregeld voor ruim 60.000 toeschouwers gespeeld.