Van heel traag naar heel snel

Het blijft een rare bedoening. Na bijna vijfhonderd dagen van palaveren en treuzelen, moet er nu ineens in enkele dagen een regering met zeven partijen in elkaar worden gebokst, met een programma dat ook nog betaalbaar moet zijn. Ineens hebben de politici namelijk een deadline. Je kunt je afvragen waarom ze zichzelf niet eerder een tijdslimiet hebben opgelegd.

De snelheid waarmee nu ineens gewerkt wordt, doet ook twijfels rijzen bij de degelijkheid van het regeerakkoord en de stabiliteit van deze regering. Als je de hele becijfering van een programma er in enkele dagen en nachten doorsluist, is de kans groot dat er hier of daar een fout insluipt of dat een van de onderhandelaars achteraf vaststelt dat hij even niet goed heeft opgelet en er dingen in de tekst zijn terechtgekomen waarin hij zich niet meer kan vinden. Met grote onenigheid tot gevolg. Nee, de werkwijze van de jongste dagen boezemt niet veel vertrouwen in. Deze regering is trouwens ook niet de meest representatieve voor dit verdeelde land. Maar na net geen vijfhonderd dagen moet je er wel van uitgaan dat er echt geen alternatief meer is. We moeten het dus doen met Vivaldi. Dat geldt voor de kiezers die anderhalf jaar geleden hun stem uitbrachten en al die tijd machteloos hebben toegekeken, maar ook voor de partijen die deel uitmaken van Vivaldi. CD&V zit erin met zeer gemengde gevoelens, Conner Rousseau van sp.a heeft al laten blijken dat hij zich zeker zo goed voelde in de paars-gele constellatie, een deel van de Vlaamse liberalen prefereert eveneens paars-geel, Paul Magnette had het liever zonder de MR gedaan … Weinig partijen nemen met volle overtuiging deel aan deze regering. Zelfs koning Filip heeft de voorbije maanden gedaan wat hij als vorst kon doen om paars-geel in het zadel te krijgen. Toen in de zomer Magnette en De Wever elkaar ineens toch leken te vinden, stelde de koning hen aan als preformateurs, terwijl hij eigenlijk niet aan zet was. Er was immers een volwaardige regering. Filip had geen rol te spelen, maar hij deed het wel. Daarna hield hij de druk hoog door in zijn 21 julitoespraak te vragen dat er dringend “een besluitvaardige en stabiele regering” wordt gevormd. En toen Egbert Lachaert niet meteen toehapte om met Magnette en De Wever in zee te gaan, stuurde het Paleis nog eens een persmededeling uit waarin de partijen werden aangemoedigd om “spoedig tot een regeerakkoord te komen”.

Het mocht allemaal niet baten. Het wordt een Vivaldiregering. We kunnen alleen maar hopen dat ze de volgende maanden iedereen totaal verrast met doortastendheid, eensgezindheid, visie en politieke moed.