“De stad blokkeerde mij”

Antwerpse ‘coronavluchtelinge’ houdt expo in bos in Pulderbos

Op haar 21ste trok Marleen Geluykens (63) thuis in Zandhoven de deur achter zich dicht om het bruisende stadsleven op te zoeken. Maar tijdens de lockdown blokkeerde ze door de stedelijke drukte en keerde van Antwerpen terug naar de natuur en de rust van haar roots. Daar herwon ze haar creativiteit en exposeert ze nu de komende twee weekends haar ‘coronaschilderijen’ in een bos.

Ze mist wel wat het culturele leven in de stad en behoudt voorlopig haar woonst en atelier in Antwerpen-Zuid. Maar hoe langer ze in de afgelegen chalet in de bossen van Pulderbos verblijft, hoe meer Marleen het gevoel krijgt dat de terugkeer naar haar roots wel eens definitief kan zijn.

“Tot mijn achtste ben ik naar de lagere school in Massenhoven geweest, daarna bezocht ik de lagere school in Zandhoven. Mijn ouders hadden een fruitbedrijf. Ik was heel geëngageerd, zetelde in de jeugdraad, speelde toneel en zat in de jeugdbeweging. Maar op mijn 21ste werd Zandhoven me toch iets te beklemmend. Ik had een grote drang om mijn vleugels uit te slaan en ben hier vertrokken”, vertelt Marleen, die twee zonen en vier kleinkinderen heeft.

Sindsdien woonde ze altijd in de stad. “Ik ben maatschappelijk assistente van opleiding en woonde een tijd in Lier en Mechelen. In die laatste stad heb ik ook lang gewerkt. Nu woon ik al een hele tijd in Antwerpen. Ik heb altijd graag in de natuur gezeten en ga ook graag joggen. Sinds het coronavirus is uitgebroken, lijkt het wel of de hele stad mijn lievelingsplekjes ontdekt heeft. Vroeger was het altijd rustig in de Hobokense Polder, aan het Noordkasteel en in Park Den Brandt. Tijdens de lockdown liep iedereen elkaar er voor de voeten. Je kan nergens meer rustig gaan joggen.”

Marleen Geluykens merkte dat die drukte haar onrustig maakte en creatief deed blokkeren.”Ik was al even bezig aan een boek over mijn eigen persoonlijke worstelingen en het onvrij zijn, in combinatie met de ervaringen die ik als psychotherapeute had meegemaakt. Maar ineens lukte het schrijven mij niet meer. Sinds 1987 ben ik met kunst bezig. Zo volgde ik les bij Frans Kroes in Mechelen, ondertussen overleden. Momenteel zit ik in mijn derde jaar experimentele kunst aan de Koninklijke Academie in Antwerpen. Normaal werk ik heel intuïtief en abstract. Maar ook dat vlotte niet meer. Het buikgevoel was weg, mijn inspiratie. De schilderijen die ik tijdens die coronaperiode in Antwerpen maakte waren heel donker en verstikkend, maar toch met een schemering van licht erdoor, zodat je ziet dat ik wel hoopvol bleef. Ik ben van nature een optimistisch persoon.”

Marleen besefte dat het na meer dan veertig jaar leven in de stad de hoogste tijd was om terug te keren naar het platteland, en vond ze de chalet in Pulderbos, via-via. Vanaf dat ze er haar intrek nam, begon alles weer ‘te stromen’, zo verwoordt Marleen het zelf. “De inspiratie voor mijn boek kwam terug en ik trof een goeie copywriter die me bijstaat zodat het boek hopelijk begin 2021 kan uitkomen. Ook mijn schilderwerk - ik werk vooral met acrylverf of ecoline - gaat opnieuw veel beter. Ik vermoed dat niet alleen die drukte in de stad me heeft lamgelegd, maar ook het feit dat ineens de kans om te reizen en nieuwe plaatsen en mensen te ontmoeten is weggevallen door de coronacrisis. Heel mijn leven heb ik veel gereisd. Die vrijheden vielen een voor een weg.”

Marleen blijft wel wat pendelen tussen Antwerpen en Pulderbos. “Ik zit nog volop in de ontdekkingsfase. Het Zoerselbos, de Lovenhoek, interessante mensen ontmoeten in café In de Klok in Pulderbos als ik daar mijn krant ga lezen: ik stel mij open voor nieuwe dingen hier. En ik merk omgekeerd dat de mensen hier op de buiten waar ik mij voor openstel, ook vriendelijk en geïnteresseerd zijn in mijn verhaal.”

Of we haar een coronavluchtelinge mogen noemen? “Ja, want zo is het eigenlijk wel. Er zijn bepaalde aspecten van Antwerpen die ik hier mis. Maar anderzijds geven de stilte en rust mij zoveel terug. Voor mij was het ’s avonds ook wennen aan het donker. Hier in mijn straat brandt nauwelijks straatverlichting. Dat was ik niet meer gewend. Mijn kleindochter kwam al een voederhuisje voor eekhoorns en vogels hangen.” KRISTIN MATTHYSSEN

Marleen Geluykens, Kunst in het Bos, Mastenbaan 32 in Pulderbos, 3-4 oktober en 10-11 oktober, 11-17u

Marleen Geluykens

Kunstenares

“Sinds het coronavirus is uitgebroken, lijkt het of de hele stad mijn lievelingsplekjes ontdekt heeft.”

FOTO KRISTIN MATTHYSSEN Marleen Geluykens met haar door corona geïnspireerd schilderij. De natuur doet haar deugd in coronatijd.