Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Radio Centraal is jarig!
Radio Centraal bestaat, zoals u in uw krant kan lezen, dit jaar veertig jaar. Ik ben al een hele tijd fan van de eigenzinnige radiozender en zijn eclectische programmatie. Om nog maar te zwijgen over de feestjes. Zo herinner ik me nog de Quatorze Juillet-party’s (ik weet niet hoeveel coverversies dj Pierre Elitair van eenzelfde Frans chanson heeft, maar het zijn er in ieder geval heel wat). En een feestje tegenover de raffinaderij van BASF dat bestond uit een Renault 4 met een autoradio en een bak pils. Of het ‘ambtelijk café’ waar je voor elke pils eerst aan verschillende tafels een document moest laten afstempelen.
Zelf heb ik nooit een programma op Radio Centraal gehad. Ik zag het gegeven op zich wel zitten, maar het feit dat je eerst een voorstel moest voorleggen aan het Centraal Comité van Programmatiecommissarissen (of iets dergelijks) schrok me wat af. Maar in mijn jonge jaren heb ik wel een paar keer plaatjes gedraaid in de studio op de Ernest Van Dijckkaai, als vervanger van iemand die op vakantie was.
Dat was zondagnacht, op een zodanig ongoddelijk uur dat ik er aanvankelijk van overtuigd was dat ik niet alleen de platenruiter, maar ook de enige luisteraar was. Maar dat bleek niet het geval: al na een paar plaatjes kreeg ik tot mijn verrassing – ik wist zelfs niet dat een telefoon in de studio stond – een belletje van iemand die me feliciteerde met mijn muziekkeuze en vervolgens een heel discours afstak over de plus- en minpunten van een bepaalde dubproducer. Boven het mengpaneel bevond zich een microfoon die ik af en toe benutte om een plaatje aan te kondigen. Maar ik vergat regelmatig om nadien het uitknopje in te drukken waardoor luisteraars werden getrakteerd op pareltjes zoals “Oh f***! Ligt er hier ergens keukenrol?” (na het openen van een iets te enthousiast schuimend blikje bier) of “Ik kan toch niet ruiken of het een maxisingle of een elpee is!”, terwijl ik de plaat in kwestie haastig op het juiste toerental zette. Toen de vakantie van de normale presentator er op zat, kwam mijn korte carrière bij Radio Centraal ten einde. Ruim twintig jaar later vind ik dat eigenlijk een beetje jammer. Misschien moet ik toch eens langs het Centraal Comité passeren? Ik kan ze alvast beloven dat ik inmiddels op al mijn vinylplaten het toerental met een dikke viltstift heb gemarkeerd.