“België gaat niet met de vingers in de neus naar de finale huppelen”

Ik dacht dat wij in het rood speelden en de Denen in het wit. En dat zij de nummer één van de wereld waren geworden.” Onze huisanalist Patrick Goots moest eens diep zuchten na de schabouwelijke eerste helft van de Rode Duivels. Maar toen kwam het licht. “Gelukkig was er Kevin De Bruyne. Alleen de échte kleppers kunnen zo een wedstrijd zo ingrijpend op hun eentje doen kantelen.”

“Die verschroeiende start van de Denen was natuurlijk ook te danken aan Denayer. Dan weet je dat die mannen al opgedraaid en supergemotiveerd aan de match gaan beginnen en dan ga je hen al na twee minuten met zo’n pannenkoekenbal nog een goal cadeau doen. Onvoorstelbaar. Ik snapte al niet wat Martinez bezielde om Boyata, een van de uitblinkers tegen de Russen, per se te moeten wisselen. Nee, Denayer heeft het voor mij nu even verknoeid.”

“Na die goal leek het alsof de Denen nog vijf blikjes Red Bull extra hadden gedronken. Die kregen nog eens een extra boost. Ze overklasten de Belgen op alle vlakken. Die Maehle bijvoorbeeld: fenomenaal. Maar ik zag bij hen eigenlijk alleen maar uitblinkers, die bleven lopen en goed voetballen. Ze verzuimden alleen nog meer te scoren. Een écht topland heeft er aan de rust al twee of drie tegen de netten geknald en dan was het over en uit voor de Belgen. We moeten eerlijk zijn: we zijn ontsnapt aan een rammeling en op basis van het spel én de kansen had Denemarken minstens een gelijkspel verdiend.”

“En de Belgen? Ik heb voor de rust weinig of niets goed gezien. De verdediging, die nog stevig leek tegen Rusland, was nu wankel. We hebben een wereldkeeper, maar geen wereldverdedigers. De soepelheid bij Vertonghen en Alderweireld is toch wat weg, blijkbaar. Ik vond ze te vaak te zwak in de duels én te traag. Onder druk komen ze veel te snel in de problemen. Dat belooft niet veel goeds, later tegen toplanden.”

“Maar ook Dendoncker en zeker Tielemans zijn daar mee schuldig aan. Want ze hebben het hun verdediging niet gemakkelijk gemaakt. Vooral Tielemans was ondermaats, erg slordig. Al de tweede match op rij, eigenlijk. Is het vermoeidheid? Zenuwen? Na de rust werd het wel stilaan beter, met Witsel aan zijn zijde. Die zekerheid heeft hij duidelijk nog nodig. En ik ben nog van iemand geschrokken: Dries Mertens. Net als tegen Rusland kon hij opnieuw niet overtuigen. Hij heeft in het verleden véél betekend voor de nationale ploeg, maar de beste Mertens is er al even niet meer. Ik hoop het niet, maar ik vrees dat die ook niet meer zal terugkomen.”

“Maar bon, toen kwam Kevin De Bruyne. Die in één helft bewijst dat hij een van de allerbeste spelers ter wereld is en blijft. Alleen al dat eerste doelpunt. Elke andere speler ter wereld knalt vanuit zo’n positie meteen op doel, gaat zelf voor de goal. Maar hij is zo iemand die vanuit een of andere geheime hoek in zijn oog ziet wat anderen niet zien. Die assist was de perfectie. En onderschat ook zijn goal daarna niet. Links, met de wreef, met de juiste kracht en snelheid, perfect naast de keeper. Het lijkt zo eenvoudig, maar het is absolute wereldklasse.”

“Ik moet dus ook toegeven: zonder het trio De Bruyne, Hazard en Witsel gaat het dus tóch niet. De gemakkelijke zege tegen Rusland heeft ons op het verkeerde been gezet. We hebben de Belgen zonder deze drie toch wat overschat. Oké, België heeft 6 op 6, staat al zeker in de achtste finale en kan van de wedstrijd tegen Finland een galamatch maken. Maar laat deze wedstrijd toch vooral een goede les zijn: we kunnen allerminst op onze beide oren slapen en gaan niet met de vingers in de neus naar de finale huppelen.”

“Terug voetjes op de grond, ja. En zet tegen de Finnen toch maar De Bruyne, Hazard én Witsel meteen in de basis. Ze hebben nood aan 60 of 70 minuten voluit gaan. Zodat vooral die laatste twee nog meer naar hun oude niveau kunnen groeien. Want de conclusie is simpel: we hebben ze alle drie nodig, willen we later in het toernooi ook tegen de toplanden winnen.”