Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Hollywood in Frankrijk
Als een dief in de nacht sloop Assane Diop begin dit jaar onze huiskamers binnen. De centrale figuur uit het Franse Lupin bleek niet alleen bij zijn landgenoten populair. Na een kleine maand op Netflix hadden zeventig miljoen abonnees de eerste vijf afleveringen al verslonden. Daarna was het halsreikend uitkijken naar een vervolg. Dat is er nu, en wij kunnen zeggen: ga dat zien. Het is verdomd goed.
Hij zou het eens moeten weten, Maurice Leblanc. Niet dat de verhalen over zijn geesteskind Arsène Lupin tijdens zijn leven geen succes kenden. Maar dat ze tachtig jaar na zijn dood nog even populair en relevant zouden zijn, had de Franse schrijver wellicht nooit durven te dromen. Zeker omdat hij de galante inbreker zelf nooit als zijn beste creatie heeft beschouwd.
Een discussie met meer dan zeventig miljoen kijkers kan je echter niet winnen. Het eerste seizoen van Lupin, waarin dief-meteen-hart-van-goud Assane Diop zich in het Parijs van 2021 laat inspireren door de verhalen van Leblanc, was begin dit jaar een schot in de roos. De reeks was de best bekeken Netflixtitel van het eerste kwartaal van 2021. De heruitgegeven boeken verkochten als zoete broodjes en zelfs de sneakers die hoofdrolspeler Omar Sy in de reeks droeg (Nike Air Jordans 1, voor de liefhebbers), kenden een heropleving. Vanwaar het succes? Wij hebben de wijsheid niet in pacht, natuurlijk. Maar we durven te stellen dat de wereld, na moeilijke maanden van donkerte en isolatie, nood had aan wat onvervalst escapisme. Want Lupin, dat is ook een beetje James Bond. Een beetje Sherlock. Een beetje Mission: impossible en zelfs een klein beetje Alfred Hitchcock. Het is Hollywood in Frankrijk.
Onweerstaanbaar charmant
De vijf nieuwe afleveringen, die sinds vrijdag op Netflix te vinden zijn, kunnen natuurlijk niet meer rekenen op het verrassingseffect. Maar dat maakt deze nieuwe dosis Lupin zeker niet minder onderhoudend. Het zal nog wel even duren voor wij uitgekeken zijn op alle verkleedpartijen en inbraken van Diop, vaak geniaal in hun vergezochtheid.
Maar aan de basis ligt, zoals in de beste Hollywoodfilms, een leading man die je bereid bent te volgen tot het einde der tijden. Omar Sy is nog steeds de motor die de reeks doet draaien. Hij stal onze harten destijds al in Intouchables en als Diop heeft hij nog niks van zijn charisma verloren. Zodra hij die brede grijns tevoorschijn tovert, zou je haast zelf de deuren van je huis wagenwijd openzetten en hem je autosleutels toestoppen. Zijn onweerstaanbare charme maakt dat je zijn kleine kantjes – zijn ex en zoon worden tegen wil en dank meegesleurd in zijn avonturen – er zonder problemen bij neemt.
En natuurlijk strijdt hij ook voor de goeie zaak. Net zoals in het eerste seizoen is Diop nog steeds op zoek naar gerechtigheid. Kort samengevat: zijn vader stapte uit het leven nadat hij onschuldig in de gevangenis werd opgesloten. De diefstal van de halsketting waarvoor hij werd aangeklaagd, was immers het werk van de meedogenloze Pellegrini. Het was de – nochtans al steenrijke – zakenman om het verzekeringsgeld te doen. Het gevecht van de kleine man tegen de arrogante jetset. Zeiden we al dat Lupin ook een beetje Robin Hood is?
Verwensingen vanuit je zetel
Diop zet zijn meesterplan in gang. Hij wil het masker van Pellegrini voor eens en altijd afrukken, aan de wereld tonen wat voor gewetenloze eikel hij eigenlijk wel is. Laten we acteur Hervé Pierre meteen even in de bloemetjes zetten. Met zijn koele manier van praten en zelfingenomen blik is hij de perfecte antagonist voor Sy. Wanneer je vanuit je zetel luidop verwensingen naar het hoofd van de slechterik begint te slingeren, weet je dat je naar een vakman zit te kijken.
Laten we er ook Vincent Garanger bijhalen. Zijn commissaris Dumont is minder aanwezig dan in het eerste deel, maar de dualiteit van het personage blijft boeiend. Hij is de corrupte flik die weet dat hij het verkeerde pad heeft gekozen, maar geen weg terug ziet. Lupin, het is ook een beetje een film noir. Laat maar komen, dat derde deel.