De Week van...

Elke zaterdag blikt een stadsreporter terug op de gebeurtenissen van de voorbije week

Mijn week begon in het noorden van Spanje, vloog dan terug naar België, ging vervolgens door een onnodige gerekte quarantaine en – spoiler alert – eindigde met een hereniging met Antwerpen. En dat ging, dankzij u weet wel, niet zonder slag of stoot.

Het doel was om ergens tussen de bergen, de stranden en Bilbao corona even een week te vergeten. Vakantiemodus aan. Aardig gelukt. De enige rode zones waar ik me zorgen over maakte eerder deze week waren mijn twee schouders nadat ik weer te weinig zonnecrème had gesmeerd.

Tot het noorden van Spanje een rode zone werd, net toen we er middenin zaten. Ik wist dat we naar Lloret de Mar hadden moeten gaan. Of was daar ook iets aan de hand? En dan begint de coronamolen volop te draaien, want ook in 2021 kunnen we nog altijd niet op vakantie gaan zonder dat het virusbeest letterlijk en figuurlijk in de lucht hangt. Zeg dat maar tegen die horden jongeren die na anderhalf jaar opsluiting zich eindelijk nog eens goed wilden laten gaan onder de Spaanse zon.

In het naar huis keren wordt een passenger location form onder je neus geschoven waarop je moet verraden dat je van een rode zone komt. Dan is het enige wat een mens nog kan doen zich zo snel mogelijk laten testen, want tot je een negatief testresultaat hebt, moet je verplicht in quarantaine.

En dat is waar het misliep. We vroegen een code aan, kregen die via sms en na nog een paar registraties en ongeveer 367 keer een rijksregisternummer invullen, schoven we onze code onder de neus van de jongeheer die in het testcentrum op Brussels Airport postvatte. Er was geen kat, dus de test zou snel achter de rug zijn. “U moet wachten tot u een code krijgt van de overheid, die krijgt u nadat u de PLF hebt gekregen, mevrouw.”

“De PDF?”

“PFL, het passenger location form.”

“Aha,hebben we ingevuld. En we vroegen een code aan, kregen die al en nu zouden we ons zo snel mogelijk willen laten testen.” “Dat kan niet, u krijg één van de dagen een code toegestuurd en kan dan pas een test inplannen.”

De jongeheer, een jobstudent, was zeker van zijn stuk en het meisje naast hem ook. Dus we dropen af. Het was woensdag en de eerstvolgende afspraak in het testcentrum van Deurne of Wilrijk kon pas zondag gemaakt worden. Dat zijn vier hoogstwaarschijnlijk nutteloze dagen quarantaine.

De code werd ons de ochtend daarna toegestuurd. De contacttracing hing een paar uur later aan de telefoon. Waarom we ons niet meteen bij aankomst op de luchthaven lieten testen, wilde de lieve mevrouw weten. Want dat zou toch sneller gaan. Was het fysiek mogelijk om iemand door de telefoon te sleuren, had ik een spontane poging gewaagd. De jobstudent bleek het bij het foute eind te hebben dus zaten wij zonder reden langer in quarantaine dan nodig.

Gelukkig is er altijd nog Mortsel, waar wel nog een plekje was voor een test de dag zelf. En zo eindigde de week pas op vrijdag alsnog met een hereniging met Antwerpen.

Ik kan alleen maar hopen dat de jongeren die uit de feestregionen van Spanje komen een andere jobstudent voor hun neus krijgen in het testcentrum. En wat die jobstudent in Brussel zelf betreft? Ik wens hem nog veel prettige werkdagen toe, maar vooral ook een deugddoende vakantie in de heel nabije toekomst. Naar de bergen of het strand of Bilbao. Of Lloret de Mar.