Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De polonaise ben ik intussen wel ontgroeid”
Hij wil niet meer afhankelijk zijn van de muziek, zegt hij. Dus baat Christoff De Bolle (45) nu een zomerbar uit. De ideale setting voor een gesprek over korte lontjes, zijn relatiebreuk, de sofa van de psycholoog en de keerzijde van bekend zijn.
Hij gaat er zelf niet optreden en het is geen schlagertent. “De enige slager ligt hier om de hoek”, zegt hij met een knipoog. Maar met Salida heeft Christoff De Bolle wel een heerlijke zomerbar in handen, samen met zijn manager. Een die Ibiza naar de rand van het Pajottenland verhuist en doet alsof kwakkelweer niet bestaat. Intussen waakt zijn oma, pas overleden, mee van hierboven. “Zij was mijn held, ik heb zelfs gezongen op haar begrafenis. Ik zei: ‘Meter, als je wilt dat ik het doe, ga jij mij de kracht moeten geven.’ En het is gelukt. Met mijn ogen dicht, terwijl ik haar voor mij zag. Lachend. Net zoals ik voelde dat ze aanwezig was bij de opening hier.”
Waarom deze zomerbar nu? Christoff: Omdat mijn agenda leeg was. En de meeste mensen durven, kunnen of willen niet reizen. Bovendien was dit mijn droom. Dus ik zei tegen mijn manager: hou die agenda maar leeg. Ik heb het uitgerekend: ik ben hier 90% van de tijd. Ik wil dat ook, voor die twee maanden. Ik wil bij dit team horen.
Zou je muziek als bijzaak kunnen zien?
Absoluut, ik wil niet meer afhankelijk zijn van muziek. Dat inzicht heeft corona me gegeven. Het ene moment ben je hot, en als je jezelf niet heruitvindt, verdwijnt dat na drie, vier jaar. Pas op, ik probeer dat ook te doen, anders zou ik nog altijd de polonaise dansen. Niet dat ik daarop neerkijk, en dat zit nog steeds in mijn shows, maar ik ben dat wat ontgroeid. Maar het heeft me vooral doen beseffen hoe vergankelijk muziek is.
Christoff
Er is ook die andere realiteit: vijftien maanden geen inkomen.
(pikt in) Terwijl de rekeningen blijven doorlopen. Dan ga je nadenken. Ik kan overleven omdat ik heel mijn leven heb gewerkt en gespaard. Maar ik heb nooit gedacht dat ik zo vroeg aan mijn spaarcenten zou moeten zitten.
Moet je je vaak verantwoorden? Absoluut. Als je bekend bent, heb je ook een voorbeeldfunctie. Mijn zus en ik hebben een zaak in Spanje. We moesten daar af en toe heen voor de boekhouder of de notaris. Essentiële verplaatsingen. Maar ik was niet op mijn gemak: ik mag hier zijn, maar dat
wordt niet geapprecieerd. Ik trek me dat aan, ik ben een jongen van het volk. Als ik collega’s zie feesten op Ibiza of in Dubai, denk ik: jongens, doe dat toch niet. Je merkt dat de lontjes korter zijn geworden door corona. Ik krijg commentaar op alles: een operatie aan mijn ogen, mijn zomerbar. Ik heb schrik gekregen van de mensen. Daarom heb ik meegewerkt aan een campagne om je te laten vaccineren. Mijn drijfveer: de rust in Vlaanderen laten terugkeren.
Ik vind vooral dat je authentiek overkomt.
Vroeger was ik meer de ideale schoonzoon. Tegenwoordig zeg ik vaker mijn gedacht. Dat ik botox gebruik, bijvoorbeeld, omdat het nu eenmaal kan. Et alors? Al ben ik van nature best terughoudend. Als ik hier rondloop, doe ik mijn job. (zet zijn glimlach op) Maar als ik hier gewoon zou komen eten, zit ik het liefst met mijn rug naar het volk. En als je me zou zeggen: Ik geef je 500 euro om random een klapke te doen met iemand bij de bakker … Ik durf dat niet.
Waar haal je voldoening uit?
Ik kreeg pas nog een mail van een mevrouw die me nog eens wil zien voor ze kiest voor euthanasie. Ik doe dat geregeld, want dat kost me niets. Dat verloopt ook altijd heel mooi. Als artiest geeft dat veel voldoening. Ook hun families hebben daar veel aan, omdat ik deel in het verdriet. Maar weet je wat me het meeste raakt? Die laatste glimlach zien.
Heb je het zelf nooit eens lastig?
In januari ben ik naar een psycholoog gegaan omdat ik het zwaar had. Ik schaam me daar niet voor.
Tot welke inzichten heeft dat geleid? Ze is tot mijn jeugd teruggegaan. Toen ik 15 was en begon met optreden. ‘Jij hebt een fantastische thuis gehad’, zei ze. ‘Maar jouw ouders waakten er hard over dat je niet ging zweven. In plaats van bevestiging kreeg je vooral opbouwende kritiek.’ Ze heeft gelijk. Daardoor zoek ik vaak bevestiging bij anderen.
Nu pas is mijn moeder beginnen te zeggen dat ze trots is op mij. Neem ik haar dat kwalijk? In geen honderd jaar. Dat is de reden dat ik nu met beide voeten op de grond sta. Iets te nuchter, misschien. Ik kan mezelf niet verkopen.
Dat lees ik op jouw menukaart. Als bekend gezicht zou je meer geld kunnen vragen.
Ik wil het schappelijk houden. We zitten hier aan de rand van het Pajottenland, niet in een stad. En als ik ergens ben en op een kaart eerlijke prijzen zie, ga ik me nog een tweede fles bestellen.
Hoe gaat het vandaag met je?
Nu heb ik rust gevonden. Weer moed, ook. En de kracht om voor mezelf op te komen. Al is het nog altijd dubbel. De ene kant van mij is heel gelukkig en opgelucht. Dat de bar draait en de optredens komen. De andere kant van mij is leeg. Een relatiebreuk, een drukke zomer, de dood van mijn oma.
Heb je jullie relatiebreuk al kunnen plaatsen?
Onze verhouding is nog steeds super. Ik wil laten zien dat je ook als vrienden uit elkaar kunt gaan. We zittend niet meer op dezelfde golflengte, maar de liefde is er nog. Alleen op een andere manier. Dan heeft verzieken en verzuren geen zin. In het Duits klinkt dat mooi: Auseinander gelebt. Uit elkaar geleefd.
Wordt het niet moeilijk als een van jullie iemand anders heeft?
Ja. Ik gun het hem en hij mij ook. Maar nu nog niet. Het is nog te vers, het zou nog respectloos aanvoelen. Maar dat is ook onze intentie niet. We willen allebei onze weg nog even zoeken.
“Ik heb nooit gedacht dat ik zo vroeg aan mijn spaarcenten zou moeten zitten.”