Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De lammetjes zijn uitgemolken
Je hoeft de filmklassieker The Silence of the Lambs niet gezien te hebben om mee te zijn met Clarice, de serie rond de jonge Fbi-agente die seriemoordenaars tussen haar boterham legt. Meer nog: het is beter van niet. Want naast de Clarice uit 1991 valt de nieuwe compleet in het niet.
Dertig jaar geleden is het al dat bioscoopgangers het wereldwijd in hun broek deden bij The Silence of the Lambs, de thriller waarin Fbi-agente in opleiding Clarice Starling een seriemoordenaar alleen op het spoor kan komen door haar traumatische jeugd uit de doeken te doen bij Hannibal Lecter, een briljante psychiater die voorgoed achter plexiglas belandde nadat hij negen van zijn patiënten had vermoord en deels had opgegeten. The Silence of the Lambs is nog altijd de enige film die de vijf belangrijkste Oscars won – beste film, regisseur, scenario, acteur en actrice – sinds It Happened One Night (1934) met Clark Gable en One Flew over the Cuckoo’s Nest (1975) met Jack Nicholson.
Op weg naar de slachtbank
De verfilming van het gelijknamige boek van Thomas Harris was zo’n succes dat het wel uitgemolken móést worden met drie films en een serie. Die draaiden vooral rond de figuur van Hannibal Lecter, o zo smakelijk vertolkt door sir Anthony Hopkins. Dertig jaar bleef de rol van Fbi-agente Clarice Starling zo goed als onaangeroerd. De prestatie van de kleine Jodie Foster in The Silence of the Lambs werd er alleen maar grootser op; de ironie wil dat Foster slechts de vierde keuze was na Michelle Pfeiffer, Meg Ryan en Laura Dern. Vandaag draait de Amerikaanse serie Clarice volledig rond de Fbi-agente die als klein meisje haar vader verloor en opgroeide op de boerderij van haar oom, waar ze de lammetjes hoorde schreeuwen op weg naar de slachtbank. De hoofdrol is voor de 34-jarige Australische Rebecca Breeds. Geen bekendheid, behalve bij de fans van de soap Home and Away. Breeds kreeg amper een paar uur om zich voor te bereiden op haar auditie. De juiste lengte had ze al: 1,60 meter, net als Jodie Foster. Zeggen dat Rebecca Breeds grote schoenen te vullen heeft, is op zich oneerlijk: de film dateert van 1991, de serie is nu. Maar ook voor wie de iconische film van dertig jaar geleden niet zag, wordt snel duidelijk dat niets aan deze serie beklijvend of geloofwaardig is. Na haar succesvolle maar traumatiserende jacht op seriemoordenaar Buffalo Bill is Clarice Starling in therapie, maar ze wordt opnieuw opgeroepen om een drievoudige moord op te lossen. De snelheid waarmee haar collega’s en zelfs haar baas van wantrouwen naar applaus gaan, is belachelijk.
Goeie slechteriken
Het verhaal raakt ook kant noch wal en mist goeie slechteriken, denk aan Anthony Hopkins of Tom Noonan in Manhunter, de eerste en ondergewaardeerde verfilming van een verhaal rond Hannibal Lecter. De dialogen helpen ook niet. Zo noemt de Fbi-agente een verdachte na een ondervraging “een haai”. Waarop een ongelovige collega: “Een haai? Is dat weer zo’n term uit de gedragswetenschappen? Straks ga je me nog vertellen dat deze man nooit borstvoeding heeft gekregen.” Waar halen ze het?
Laat de serie Clarice vooral een aanzet zijn om een andere reeks te bekijken die er wél in slaagt iets zinvols te doen rond seriemoordenaars en gedragswetenschappen: Mindhunter, waarvan twee seizoenen voor het grijpen liggen op Netflix. De demonen van Clarice Starling mogen weer voor dertig jaar de kast in.