Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Eén natte nacht
Goeiemorgen, de leidster van Mona hier. De hele kampwei ligt onder water. We annuleren het bivak en evacueren de kinderen met bussen. Kun je straks om 15.30u aan het Chiroheem van Zemst staan om ze op te halen?”
Twee minuten later telefoon van de leider van Ramses. Wateroverlast. Water overal. En ze waren nog maar net vertrokken. Intussen ontploffen de WhatsAppgroepen van alle mama’s van Chirojeugd. De tent van het buurmeisje zou vannacht quasi in de beek zijn gegleden. De beek was geen beek meer, maar een vijver. Wat een miserie.
We delen het verdriet van België. Want je kunt een meisje wel uit de Chiro halen, maar nooit de Chiro uit het meisje. Dat bivak, dat zijn de beste tien dagen van het jaar. Daar kijk je naar uit, daar werk je naartoe. Daar teer je elf maanden en twee weken op tot je weer in uniform op de wei aankomt en de geur van de tenten je eraan herinnert dat het leven er is om er alles uit te halen. Dat gun je je kinderen nog meer dan die reis naar Spanje of het weekje aan zee met de oma. Want je weet: ze komen terug en ze zijn weer gegroeid. Met een modderige rugzak vol fantastische ervaringen, de banden die gesmeed worden en het gevoel van onoverwinnelijkheid. Want samen kun je veel. Wat zeg ik, samen kun je álles! Alleen geen onweerswolken verjagen. Ik herinner me een kamp waarbij Chiro Weerde in de kerk moest overnachten door het noodweer. Ik zie mezelf ’s nachts nog grachten graven in de gietende regen
terwijl iemand bloedserieus de hilarische opmerking maakte: “Pak een tissue!” Nee, een tissue kan de wolkbreuk van gisteren niet absorberen. Meteen spoken er allerlei vragen door mijn hoofd. Zouden ze nog mogen terugkeren? Vrijdag wordt het toch weer mooi weer? Hoe lang doet zo’n hoeveelheid water erover om in de grond te trekken? Ik vrees dat de leiding voorlopig te perplex staat en de antwoorden zelf nog niet kent. Al dat harde werk, al die voorbereidingen, alles valt in het water. Ouders die er even tussenuit wilden, annuleren hun romantische weekendjes weg. Stiekem denk ik: gelukkig zijn Raf en ik meteen de eerste avond samen uit eten geweest in Mechelen, dat hebben we dan toch maar gehad. Wij één avondje kinderloos in het Thai Café, zij één natte nacht op de bivakwei in Beth.
Eerlijk verdeeld.