Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De Schelde is onze connectie met de rest van de wereld”
“Water is leven en de Schelde is onze connectie met de rest van de wereld. Hier werken op dit moment een stuk of twintig vluchtelingen. En dat aan de rand van de stad. Symbolischer wordt het niet”, zegt chef-kok Seppe Nobels (38), die in de Scheldebocht restaurant Instroom uitbaat en daarvoor beroep doet op anderstalige nieuwkomers. En daar blijft het niet bij: langs de Scheldebocht gonst het van de nieuwe initiatieven.
de rand van de stad bevindt zich Stormkop aan de Droogdokkenweg in het oude havengebied van Antwerpen. Op de eerste verdieping van het bijzonder mooie gebouw baat Seppe Nobels het restaurant Instroom uit, waar hij samen met anderstalige nieuwkomers gerechten uit de fusion keuken aanbiedt.
Elders in het gebouw kunnen jongeren zich uitleven met avontuurlijke en desgewenst iets rustigere workshops, evenementen en andere bezigheden. In de schaduw van de - godzijdank als erfgoed beschermde - droogdokken die ooit een maritiem centrum worden, en met de Schelde bij de hand, is dit een heerlijke plek. Tegenover Stormkop ligt de Scheldebocht. Sinds enkele jaren is die opgefrist met bankjes en paden. Mede dankzij corona is de bocht (her)ontdekt als vertoefplek bij uitstek. Zeker bij zonnig weer en met tot voor kort een gebrek aan cafés en terrassen. Tatiana (30) en Sarah (29) baten hier, sinds vrijdag, een foodtruck uit, geflankeerd door tentjes waar eveneens dranken en andere versnaperingen worden verkocht. Het initiatief wordt gesteund en gefaciliteerd door het stadsbestuur, dat hoopt op die manier het toenemende sluikstort in de bocht aan banden te leggen of minstens binnen de perken te houden.
Een buurt die tijd nodig heeft
De twee jonge vrouwen hebben sinds kort hun basiskamp aan de Amsterdamstraat op nauwelijks enkele tientallen meters van de Rijnkaai. De Breakfast Club op de hoek met de Braziliëstraat is een pop-up, want in het najaar wordt het gebouw gesloopt om plaats te maken voor - jawel - appartementen.
“We hebben in het verleden al een zaakje gehad in de Cadixstraat onder dezelfde naam en dit is voor ons een soort van test. We willen zien of een concept als dat van ons hier aanslaat en wie erop afkomt. Ondanks het feit dat er veel te doen is op het Eilandje, blijft het nog steeds een moeilijke wijk om iets uit de grond te stampen”, zegt Sarah.
De sfeer zit alvast goed en de ontvangst ook. “Veel mensen, vooral dan toeristen, komen niet verder dan het MAS en maken vervolgens weer rechtsomkeer. Wij moeten het toch meer hebben van de buurtbewoners en de mensen die hier werken. Deze buurt heeft gewoon nog wat tijd nodig”, vervolgt Sarah.
Zwemmen in de dokken
Aan ondernemingszin ontbreekt het de twee vrouwen alvast niet. Voor de foodtruck aan de Scheldebocht zijn de verwachtingen hooggespannen. Het duo heeft ook al concrete plannen voor een nieuw project in de buurt van het Operaplein.
Voor Tatiana zijn de Schelde en de nabijgelegen dokken geen onaan bekend terrein. “Ik ben een kind van schippers en ben letterlijk opgegroeid op het water. Als ik niet op internaat zat, was ik met mijn ouders aan het varen. In eigen land, maar ook in Nederland en Duitsland. Ik heb als kind nog gezwommen in de dokken. Een beetje smerig waarschijnlijk, maar ach.”
In de Schelde heeft Tatiana nooit gezwommen. “Te gevaarlijk.” Maar water is haar niet vreemd. “Ik kijk uit naar de aanleg van de kaaien hier. Als het iets wordt zoals in het zuiden van de stad, ben ik tevreden. Wat de aanleg van de kaaien daar teweeggebracht heeft, is formidabel en kan de buurt alleen maar ten goede komen.”
Terwijl Sarah al in heel wat horecazaken op het Eilandje gewerkt heeft, kent Tatiana de buurt op
heel andere manier. “Mijn tante, Jenny, was ooit de uitbaatster van De Washington. Dat is een dancing op de hoek van het Verbindingsdok met de Londenstraat, die jaren geleden zeer populair was bij de Antwerpenaren. Eigenlijk ben ik een begrip in deze buurt. Of beter gezegd: mijn familie Als je de naam Piot laat vallen, weet iedereen meteen over wie het gaat.”
Land ontvlucht
Terug naar Stormkop. Een paar honderd meter verderop wordt de Royerssluis gerenoveerd. Een klusje van een paar jaar, waarna er naast de sluis een getijdenpark werd aangelegd. Met veel waterplanten en biotopen die goed gedijen aan de rand van een stroom. Aan de andere kant van de stroom is en blijft het Noordkasteel een bekend ijkpunt.
Het is spitsuur en Seppe Nobels rent van de ene hoek van het restaurant naar de andere. Daar
komt bij dat er een fotograaf aanwezig is voor een shoot. Of het erg is dat hij doorwerkt tijdens het gesprek? “We gaan binnenkort een tijdje dicht omdat het gebouw gerenoveerd wordt”, zegt Nobels. “Om nadien opnieuw te openen. Ons verhaal hier is nog niet helemaal geschreven. Kijk om je heen en je ziet hoe mensen die hun eigen land ontvlucht zijn hier meeeen
werken aan een mooi culinair project. Je hebt geen idee wat ik van die mannen en vrouwen leer.”
Peper dankzij de Schelde
Seppe Nobels kookt bij voorkeur met lokale producten en dat op een duurzame manier. “Dat bepaalt voor 90% de gerechten die hier geserveerd worden. Maar de ‘finishing touch’ komt van elders en dat dankzij de aanwezigheid van de Schelde. Zonder de haven geen peper die onze gerechten dat tikkeltje meer geven. Hetzelfde geldt voor andere kruiden en producten.”
De chef-kok is formeel. “Dankzij de Schelde is Antwerpen de stad die het vandaag de dag is. Meteen ook de reden waarom het in het verleden een belangrijke handelsmetropool was. Ik houd van de stroom. Op een zondag doe ik niets liever dan met mijn vriendin en mijn kinderen gaan brunchen aan de boorden van de Schelde. Ergens in de haven, ver weg van de drukte en de mensen die ik ken. Wat dan telt, is rust en een moment voor onszelf.”
PATRICK VAN DE PERRE