Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Iedereen zat ontredderd op de grond van de opvang”
Kontichnaar reed al met hulpgoederen naar Verviers
Toen Alexandru ‘Alex’ Mînzat uit Kontich donderdag de ontstellende beelden vanuit het zuiden van ons land zag, wist hij het meteen: “Ik moet en zal iets doen om die mensen te helpen.” Nadat hij was thuisgekomen van zijn werk, laadde hij zijn camionette vol kleding, voeding en andere hulpgoederen en vertrok hij ’s avonds na negenen nog richting Verviers.
“Ik ben afkomstig uit Brasov in Roemenië en mijn ouders werden daar ooit ook slachtoffer van een overstroming”, vertelt Alex. “Hoewel ik nog niet geboren was, kon ik de jaren nadien de impact ervan nog ervaren. Bovendien werden ze slachtoffer van een brand, in hun eerste appartementje dat ze ooit konden kopen. Ik weet dus welke tragedies dit veroorzaakt.” Vanop zijn werk had hij zijn vrouw overdag al een bericht gestuurd om uit te kijken waar hij hulp zou kunnen bieden. Toen hij omstreeks halfzeven thuiskwam, gingen ze meteen tot actie over. “Ik dacht initieel aan logistieke hulp om met mijn camionette bijvoorbeeld zandzakjes aan te voeren. We belden naar allerlei instanties zoals de brandweer en politiezone Hekla. Ze wilden ons graag doorverwijzen, maar hadden nog geen weet van een actie. Er moest toch íéts mogelijk zijn?”
“Het Rode Kruis raadde ons uiteindelijk aan om ons aan te sluiten bij lokale initiatieven omdat er nog geen gecoördineerd plan was”, gaat Alex voort. Met de hulp van vrouw Katrin schuimden ze de sociale media af en kwamen zo in contact met een oproep uit de buurt van Verviers. Ze werden aangeraden naar Sembert te rijden.
Direct massa’s steun
Intussen hadden ze ook een oproep gepost in de groep ‘Ge zijt van Kontich...’ met de vraag voor spullen en voedsel. “Hoewel we het bericht laat postten en Alex een uurtje later al zou vertrekken, kwam er meteen een stroom van reacties, waarvoor duizendmaal dank aan onze dorpsgenoten”, zegt Katrin. “Ons busje liep vol met voeding, kleding, slaapzakken, dekens, babyspullen, verzorgingsproducten ...” Hoewel er ook berichten kwamen dat het beter was om het niet te doen omdat ze er niet zouden geraken, besloot Alex toch de rit aan te vangen. “Toen hij al vertrokken was, kwam er nog een tweet van crisiscenter.be om aan te sluiten bij lokale initiatieven. Zo werd bevestigd dat we iets konden doen.”
Het was al na 21u toen Alex op zijn missie vertrok. “Toen ik het rampgebied naderde, geloofde ik amper mijn ogen. Op de snelwegen reed amper een voertuig. Sommige delen van Luik waren compleet in duisternis gehuld. Het enige wat je zag, waren zwaailampen van de hulpdiensten. Het was allemaal onwezenlijk.”
Enorme indruk
“Via de enige afrit die nog open was, wist ik eindelijk Sembert te bereiken. In het restaurant van een sportclub was er een opvang georganiseerd. Het was schrijnend om al die mensen daar ontredderd op de grond te zien zitten. Omdat ik het Frans niet machtig ben, was het wel even zoeken, maar ik werd er erg warm verwelkomd. Het heeft een enorme indruk op mij achtergelaten.” Omstreeks 2.30u was Alex weer in Kontich, om 6.30u wachtte alweer een nieuwe werkdag. “Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb en zou het zo opnieuw doen, maar het is beter nu aan te sluiten bij de georganiseerde acties die overal op poten worden gezet en niet zelf naar daar te gaan om de hulpverleners niet voor de voeten te lopen”, raadt Alex aan.