De Week van...

Elke zaterdag blikt een stadsreporter terug op de gebeurtenissen van de voorbije week

Het zwaartepunt van het nieuws lag de afgelopen week niet in Antwerpen en daar hoeven we echt niet rouwig om te zijn. Terwijl in Amsterdam de bijna twee weken geleden neergeschoten journalist Peter R. de Vries alsnog de ongelijke strijd tegen de dood verloor, vond in het zuiden van ons land een ander drama plaats.

Dorpen en stadjes werden weggevaagd door het wassende water en mensen verloren niet alleen hun haven en goed, maar in een aantal gevallen helaas ook hun leven. De hallucinante beelden op het journaal spraken voor zich. Dit is zorgwekkend. Het medeleven voor zowel Peter R. de Vries als de slachtoffers van de watersnood aan de andere kant van ons land is ook in Antwerpen groot. Logisch. Bovendien groeit ook hier het besef, bij zowel politici als burgers, dat deze stad niet immuun is voor laffe aanslagen en de gevolgen van de klimaatverandering. Natuurlijk bestaan ze nog, mensen die bij hoog en laag volhouden dat er niets mis is met ons klimaat. Slaap rustig voort, het tegendeel is waar. Er komt een moment dat onze machtige Schelde zich tegen ons keert en dat ook Antwerpenaren met natte voeten en misschien wel erger worden geconfronteerd.

Om dat te vermijden, wordt er langsheen de Schelde aan het Sigmaplan gewerkt en zien we op sommige plaatsten nu al verhoogde dijken en waterkeringen. Esthetisch onverantwoord, maar wel noodzakelijk. Ondertussen werkt het stadsbestuur links en rechts aan het vergroenen en verblauwen van de stad. Allemaal leuk en aardig. Toch zou het nog prettiger zijn indien Antwerpen het voortouw zou nemen in de aanpak van de klimaatcrisis. In woorden, door onophoudelijk te blijven hameren op de ramp die op ons afkomt. Zoals een kanarie in de koolmijn. En met daden, door minstens dubbel zoveel en liefst meer te doen dan nu het geval is.

In ons eentje gaan wij, Antwerpenaren, de klimaatcrisis niet oplossen. Daarvoor is veel meer nodig. Maar iemand moet de leiding nemen, toch minstens in eigen land. En dat kan dan maar beter Antwerpen zijn. Er is alleszins geen reden waarom dat niet het geval zou zijn. Waar wachten we op? Ondertussen kabbelt de Pfos-affaire voort en draait ook de zoektocht naar de schuldigen op volle toeren. Niet in het minst door de publieke opinie. Manu Claeys, het gezicht van de burgerbewegingen, speelt daarin ongewild een weinig benijdenswaardige rol.

Dezelfde mensen, zij het niet allemaal, die een poster van Ringland voor hun raam hebben hangen en tot voor kort de burgerbewegingen en Manu Claeys als de redder van Antwerpen beschouwden, keren hem nu de rug toe.

De man was, zoals zovelen, al een aantal jaren op de hoogte van de vervuiling op de werven van de Oosterweel en keert zich openlijk en terecht tegen het stilleggen en, wat sommigen betreft, zelfs afvoeren van het project. Want dat is een ontwerp van de vorige eeuw, klinkt het.

Niemand, ook Manu Claeys niet, betwist de ernst van de Pfosaffaire. En hij en de rest van de burgerbewegingen weten eveneens dat de Oosterweelverbinding anders en beter had gekund. Maar ook een stuk slechter. Dat hadden we nu aan den lijve ondervonden als er geen burgerbewegingen geweest waren. Dus laat die pek en veren maar achterwege. De burgerbewegingen blijven de beste garantie dat de Oosterweelverbinding en de daarbij horende leefbaarheidsprojecten worden uitgevoerd op een voor deze stad en haar inwoners best mogelijke manier.