Trieste tijden

Trieste tijden zijn het. In Nederland vecht Peter R. de Vries voor zijn leven na een moordaanslag door een 21-jarige rapper, in Spanje schieten de curves met coronabesmettingen de hoogte in na een vroegtijdige heropening van de nachtclubs, in Hongarije schaart de bevolking zich achter een man die homo’s maar vies vindt, in Afghanistan trekken de Amerikanen zich terug na twintig jaar oorlog, in Wallonië spoelt een dorp weg door overvloedige regenval en ik, tja, ik heb vakantie. “Gaan we vandaag leuke dingen doen?” Mijn jongste zoon vraagt het sinds hij terug is van scoutskamp elke dag. Tussen twee stortbuien door heb ik daarom een zwembad in de tuin gezet. Een gigantisch ding, waar 6.000 liter water in kan. Het duurde uren voor het gevuld was, maar mijn zoon is er nog niet één keer in geweest, want hij is bang dat hij dan wordt geëlektrocuteerd. Dat heeft mijn man hem wijsgemaakt, dat elektriciteit en water een gevaarlijke combinatie vormen. En laat het zwembad nu een filterpomp hebben die in het stopcontact moet.

Mijn schoonmoeder deed er nog een schepje bovenop door het tragische lot van Claude François er nog eens bij te sleuren. “Die stond in bad toen hij een lamp recht wilde hangen. Hij werd geëlektrocuteerd en stierf dezelfde dag.” Die dag, 11 maart, is ook de verjaardag van mijn oudste zoon – maar dit terzijde. “Wie is Claude François?” had mijn jongste gevraagd.

“Een Franse zanger, hij zong Comme d’habitude”, zei mijn schoonmoeder.

“Een domme Franse zanger”, had ik eraan toegevoegd. “Zoals zangers dat gewoonlijk zijn. Wie hangt er nu een lamp terwijl hij in bad staat?”

Maar goed, er staat dus een zwembad in de tuin dat niet wordt gebruikt, tenzij dan door onze hond. Kanjer gebruikt hem als ietwat oversized drinkwaterbak. Maar ik kan er niet kwaad om zijn, met alle regen die uit de hemel valt, zou het ding anders toch overlopen.

Het enige voordeel aan de nattigheid is dat ik langer kan uitslapen. Als de temperatuur uitnodigt tot het ongegeneerd rondlopen in een zwembroek, staat mijn zoon ’s morgens voor dag en dauw al te springen in mijn bed. Dan wil hij gaan zwemmen, gaan voetballen, met vriendjes gaan spelen, naar een pretpark, gaan fietsen met mama of ijsjes gaan eten met papa. Nu staat hij op en legt hij zich naast papa in de zetel, zet hij Nickelodeon op en kijkt hij Youtube-filmpjes op zijn gsm, terwijl hij zijn ipad oplaadt. Mijn man wordt er horendol van: het gekwek van Spongebob op televisie en naast zijn hoofd luide Hollandse vloggers op de telefoon van onze zoon. Alsof dat nog niet genoeg is, roept mijn zoon om de haverklap “skiet in de broek” omdat hij dat grappig vindt. Een skiet is een scheet, maar dan in het Engels.

“Stop ermee”, had mijn man vorige week gebruld. Onze zoon was direct beginnen te huilen. Dus moest ik het verder ontgelden. “Heb jij al een hotel geboekt in een pretpark? Nu is het te laat zeker? Gij zijt met alles te laat.” Ik was net wakker maar ging niet over me heen laten lopen. Met een verzameling prut in mijn ogen stommelde ik naar de computer om een driedaagse reis naar Phantasialand vast te leggen. “Tataa, geregeld”, zei ik vrolijk toen ik de woonkamer weer binnenliep. “We vertrekken dinsdag en komen donderdag terug.”

Mijn triomf was van korte duur, want terwijl ik het zei, besefte ik dat onze oudste zoon dan nog niet terug was van het kamp. “Goe zenne”, brieste mijn man. “Smijt het geld anders gewoon buiten!” Gelukkig zijn de Duitsers de slechtste nog niet en kon ik de boeking annuleren. “Ze wensen Ricky veel beterschap”, zei ik tegen mijn man. “Want ik had ze gezegd dat hij is teruggekomen van zijn kamp met een ziekte. Ze denken nu vast dat hij corona heeft.” Mijn man draaide met zijn ogen.

“En wat gaan we vandaag doen?”

Mijn jongste zoon veerde meteen recht. “Gaan we voetballen?”

“Da’s goed”, zei mijn man. “Maar dan gaan we eerst nieuwe voetbalschoenen kopen.” Dat zijn ze nu gaan doen, terwijl ik dit schrijf. Mijn man weigert naar de bekende ketens te gaan omdat die “toch maar brol verkopen” en dus moet hij met onze jongste helemaal tot in Sint-antonius rijden, waar de Sneaker Palace zijn voorkeur wegdraagt. Da’s een eindje hier vandaan. Bovendien is mijn man een moeilijke beslisser en zal het dus wel even duren voor ze terug zijn.

Ik ben dus alleen en heb deze voormiddag echt vakantie. Licht in de duisternis. Misschien komt Peter R. de Vries zo dadelijk wel bij bewustzijn, zit Steven Van Gucht vanmiddag wel in Het Journaal om de opflakkering van de coronacijfers te relativeren, geven de Amerikanen een groot afscheidsfeest in Afghanistan en schijnt morgen de zon weer.

“Claude François is een domme Franse zanger. Wie hangt er nu een lamp terwijl hij in bad staat?”