“De Spelen zijn zoveel meer dan louter sport, ze verbinden mensen”

voor het olympisch jaar werden belangrijk voor mij. Twee keer waren we redelijk dicht bij kwalificatie. In 2003 eindigden we zesde op het EK. Alleen de eerste vijf mochten naar de Spelen. En in 2007 gebeurde eigenlijk net hetzelfde. Na 2007 dacht ik: dit gaat nooit lukken.”

Dus dacht je: ik stop met de nationale ploeg.

“Ik werd intussen mama. Mijn schema zat overvol omdat ik zowel in Europa als in de VS speelde. De nationale ploeg paste daar moeilijk in.”

Tien jaar later laaide de droom weer op.

“Philip Mestdagh was in 2015 bondscoach en tegelijkertijd mijn coach bij Castors Braine. Ann, jij kan ons helpen om ons weer te kwalificeren voor een EK, zei hij. Dat was toen alweer van 2007 geleden. Vanaf het eerste moment dat ik weer bij de nationale ploeg kwam, was er meteen een goede vibe. (glundert) Ik kan dat niet uitleggen. We begonnen langzaam te voelen dat er iets inzat. We plaatsten ons voor het EK en ik weet nog dat ik toen gezegd heb: Je weet nooit, op een EK zijn er altijd verrassingen.”

Jullie pakten er brons en sindsdien ging het in rechte lijn naar de Olympische Spelen. Wat komt er in jou op bij die woorden?

“De olympische ringen, die zie ik zo voor mij. De Spelen zijn zoveel meer dan louter sport, het evenement verbindt mensen. Dat symbool toont dat aan. Landen in oorlog lopen daar gewoon naast elkaar. Vanuit het IOC zijn ze ook hard bezig met gendergelijkheid. Voor het eerst zullen tijdens de openingsceremonie twee atleten de vlag van hun land mogen dragen: een man en een vrouw. Dat thema ligt mij nauw aan het hart.”

Toch ondertekende je in mei de open brief van judoka Charline Van Snick niet. Daarin stond onder meer de vraag: “48,8% vrouwelijke atleten in Tokio, maar betekent dat ook gelijkheid en rechtvaardigheid?” Emma Meesseman ondertekende hem wel.

“Ik vond dat die brief een te negatieve ondertoon had. Ik hou van het positieve. Aankaarten dat iets fout loopt is goed, maar ik kijk ook altijd oplossingsgericht. Ik ben wel met genderongelijkheid bezig, hoor. In 2020 richtte ik samen met Kim Gevaert, Tia Hellebaut, Gella Vandecaveye, Evi Van Acker, Kimberly Buys, Gitte Haenen, Elfje Willemsen en

Nicky Degrendele de Game Changers op. Ons hoofddoel is om meer vrouwen in de sportwereld te krijgen.”

Hoe komt het dat gendergelijkheid jou zo nauw aan het hart ligt? Welke taferelen doen jou pijn als vrouw?

(zucht) “Toen ik in de VS bij San Antonio speelde, trainden wij in een heel klein zaaltje, terwijl de mannenploeg een volledig trainingscomplex had. Waarom mochten wij, zeker in de zomermaanden als zij er bijna nooit waren, niet gewoon ook dat complex gebruiken? Ons speelstadion was wel hetzelfde, maar de mannen hadden een kleedkamer die vijf keer zo groot was als de onze. Ook in 2016 bij de Los Angeles Sparks ging het zo. Wij mochten het complex van de LA Lakers niet gebruiken.”

Waar was jouw oplossingsgericht kantje naartoe? Kon je dat niet aankaarten?

“Zo simpel was het helaas niet. Dankzij de kracht van sociale media gaat dat de laatste tijd wel. In maart vond het NCAA Tournament, een groot Amerikaanse basketbaltornooi, plaats. Op sociale media lekten foto’s uit van de weightroom van de mannen. Gigantisch was die, terwijl die van de vrouwen mini was. De organisatoren hebben zich door de heisa geëxcuseerd en zo is er wel wat veranderd. Ik stelde mij vroeger ook gewoon niet altijd zoveel vragen. Het is pas nu ik terugkijk op mijn carrière dat ik zulke dingen besef. Hier in België doen we het qua gelijkheid in het basketbal gelukkig wel goed. We mogen als Belgian Cats niet klagen, maar als je kijkt naar het verschil tussen de Red Flames en de Rode Duivels is het weer helemaal anders. Misschien ook omdat de Red Flames nog niet het niveau van de Rode Duivels hebben, maar er moet natuurlijk wel eerst geïnvesteerd worden voor je resultaten kan halen.”

Dat wil je dus oplossen met de Game Changers.

“Ik wil mijn kinderen meegeven dat zij niet meer moeten denken dat vrouwensporten minder zijn dan mannensporten. Wij moeten er even hard voor trainen als mannen. Het is niet omdat het vrouwenvoetbal is, dat dat moet doorgaan op een D-pleintje. Ik was altijd dankbaar dat ik bij topclubs kon spelen en dat ik er goed voor betaald werd. Maar het verschil met mannelijke collega’s is gewoon gigantisch. Iedereen heeft een marktwaarde, dat besef ik wel. Als naar mij 2.000 mensen kijken en naar een Nba-match 200 miljoen, dan is het logisch dat er een verschil is qua loon. Er moet dus meer visibiliteit komen voor vrouwensporten. Met de Game Changers willen we ons niet tégen de mannen positioneren. We willen vooral dat alle meisjes de kans krijgen om te sporten, te coachen of in het bestuur te zetelen, op dezelfde manier als mannen. Vrouwensporten hebben nog veel marge. Ik ben er zeker van dat de komende tien jaar mooie jaren zullen worden voor die sporten. Uit een soort dankbaarheid voor onze eigen carrière willen we iets teruggeven aan de maatschappij.”

Ik geloof je graag, maar hoe wil je vrouwensporten concreet een duwtje in de rug geven?

“Niet alleen genderongelijkheid, maar ook andere thema’s die vrouwen kunnen helpen, liggen bij de Game Changers op tafel. In Molenbeek bestaat er een basketclub met de naam Molenbeek Rebels. Die club brengt meisjes uit kwetsbare omgevingen samen om te sporten. Ik geloof heel hard dat sport mensen verbindt en dat ze kan helpen bij de integratie. Zulke projecten willen we oprichten, of we willen eraan meewerken. Maar er zijn meer voorbeelden van hoe we een verschil proberen te maken. Het BOIC vroeg ons vorig jaar of we geen experten kenden die Belgische toptrainers – van wie het merendeel mannen zijn – wat meer konden vertellen over menstruaties bij atleten. We organiseerden zo een online seminarie met onder meer een gynaecoloog.”

Straffe plannen. Ocharme die mannen.

“Ze moeten er maar aan wennen. (lacht) Als je menstrueert net op de dag dat je echt op de top van je kunnen moet zijn, is het toch belangrijk dat je daar ook medische begeleiding rond hebt? Welke pil werkt voor atleten en welke niet? Wanneer moet je als coach ingrijpen en hoe moet je reageren? Bij ons in de nationale ploeg hebben we iemand die veel last ondervindt van haar menstruaties. Toen dat voorviel op een EK heeft ze speciale medicatie gekregen van de medische staf. Intussen is ook uitgetest welke pil het best werkt voor haar. Ze zijn er bij ons dus wel mee bezig.”

In Engeland gaan ze nog veel verder. Heel wat Britse olympiërs monitoren hun menstruaties met behulp van een app. Gebeurt dat bij de Belgian Cats ook?

“Ik weet niet goed of ik mij daarmee op glad ijs begeef, maar wij hebben vooral een heel mannelijke staf bij de Cats. Misschien doen we het daarom niet, al zie ik er ook niet meteen de meerwaarde van in. Moet een coach elke keer weten dat je je menstruaties hebt? Onze slaap registreren we wel, daar halen we nuttige informatie uit. Maar hetzelfde thema blijft terugkeren: te weinig vrouwen. Een staf die bijna uitsluitend uit mannen bestaat, zelfs bij een vrouwenploeg: dat zegt eigenlijk alles. Wist je dat er, volgens cijfers van Sport Vlaanderen, tot 25 jaar nochtans bijna evenveel mannelijke als vrouwelijke coaches zijn? Vanaf 25 jaar daalt het aantal vrouwen plots. Instinctief voel je dat ze de keuze maken voor een gezin. Sporten of vrijwilliger in de sportwereld zijn, vraagt organisatorisch wel wat van mensen met een gezin. Daarom denk ik dat vrouwen die hun ervaringen delen, zouden kunnen helpen. Zij kunnen anderen duidelijk maken dat het niet onmogelijk is.”

Je plan na de Olympische Spelen luidt dus: de mama’s aan de schoolpoort in de sportwereld krijgen.

“Een van de vele plannen.”

(lacht)

VALERIE VAN AVERMAET

“Ik wil mijn kinderen meegeven dat zij niet meer moeten denken dat vrouwensporten minder zijn dan mannensporten. Wij moeten er even hard voor trainen als mannen.”

Ann Wauters

“Ik was altijd dankbaar dat ik bij topclubs kon spelen en dat ik er goed voor betaald werd. Maar het verschil met mannelijke collega’s is gewoon gigantisch.”

Ann Wauters