BOEKEN | MUZIEK | STREAMING | FILM Live in de leegte

SINGER-SONGWRITER

JOHN MAYER Sob Rock ★★★èè

Singer-songwriter John Mayer is nooit de spannendste van zijn generatie geweest. Maar zijn zachte, melodieuze poprock vond wel een groot publiek, ondanks tegenstanders die hem een softie noemden of – erger nog – een matig getalenteerde playboy die rock voor meisjes maakte. Met zijn nieuwe album zet Mayer de critici een neus, door het Sob Rock, of ‘snotterrock’ te noemen, en op de hoes te poseren als een nektapijten playboy uit de eighties. Meer nog: het album klinkt alsof het toen gemaakt is. Opener Last Train Home heeft niet eens een opvallende pianopartij nodig om ons aan Bruce Hornsby te doen denken, Wild Blue lijkt wel een song van J.J. Cale, op Shot in the Dark menen we flarden Chris Rea te horen en in liedjes als Guess I Just Feel Like en Shouldn’t Matter But it Does zijn Dire Straits nog altijd een rockgroep op stadionformaat. Eén keer klinkt Mayer hier eigentijdser, hoewel: New Light is met zijn eighties-synts even retro als alles van The Weeknd. Vaak zijn het goede songs, al verbergt John Mayer dat door zijn puike gitaarspel te weinig boven te halen. Zo blijft het bluesy kantje van veel liedjes onderbelicht. De keren dat die gitaar wél ‘gently weeps’, zijn meteen de hoogtepunten van Sob Rock. Breng deze eens opnieuw uit met de gitaren op acht, en niet op vier, John. Krijg je een ster meer.

SOUL

NATHANIEL RATELIFF & THE NIGHT SWEATS Red Rocks 2020 ★★★★è

De Nathaniel Rateliff die met zijn retrosoul festivalpodia in vuur en vlam zet, werd net voor de coronapandemie ‘gecorrigeerd’ door zijn alter ego: de in zichzelf gravende singersongwriter die op het album And it’s Still Allright min of meer terugkeerde naar zijn meer obscure begindagen. Met een liveregistratie van een concert in de bekende Red Rocks-arena buiten thuisstad Denver, overbrugt Rateliff nu de opeenvolgende epidemiegolven. In de locatie waar ooit U2, Depeche Mode en Neil Young livealbums opnamen voor bijna tienduizend mensen, speelde Rateliff met zijn Night Sweats in september 2020 vijf avonden voor telkens… 175 mensen, mooi verspreid over de enorme tribunes. Applaus hoor je niet, wel ingetogen liveversies van songs uit Rateliffs hele repertoire, met een opvallende uitzondering voor de hits die van hem een publiek figuur maakten. Dat zijn songs die vragen om grote gebaren, dit lockdown-album is gebaat bij een andere sfeer. Vergelijken met het livealbum Idiot Prayer van Nick Cave mag: ook dit is somber en sober, emotioneel en mooi, met een sfeertje waarin de afwezigheid van het publiek bijna even tastbaar is als de joelende toeschouwers op andere concertregistraties. The Night Sweats mogen slechts af en toe van de ketting, voorprogramma Kevin Morby zingt mee op There Is a War, een Leonard Cohen-song. Mooie manier om Morby aan een groter publiek te slijten op een album dat uw beeld van Rateliffs spectrum verder kan bijstellen. Of hoe een rotjaar ook mooie dingen opleverde.