Gazet van Antwerpen Stad en Rand
EEN GOLF VAN SOLIDARITEIT
Koppel uit Pepinster ontsnapt net op tijd via raam, maar is alles kwijt
Nu het water stilaan wegtrekt, wordt de schade in de ergst getroffen gebieden in Wallonië pas echt duidelijk. Huizen in puin, bewoners die al hun meubels en huisraad moeten weggooien, vernielde auto’s, smurrie overal. De beelden brengen een enorme solidariteit in het hele land op gang. Het hulpplatform Aide Hulp 14-7 dat door enkele vrijwilligers spontaan was opgezet, had vrijdagavond al ruim 250.000 bezoekers en meer dan 1.620 hulpacties genoteerd. Het Rode Kruis heeft het rekeningnummer 25-25 geopend en coördineert de hulp van vrijwilligers die op het terrein willen meewerken. Ook in de provincie Antwerpen schieten de hulpacties als paddenstoelen uit de grond, van inzamelingen van voetbalsupporters tot individuele initiatieven en zelfs huisdierenhulp. In de ruime Luikse regio blijven de reddingsacties intussen doorgaan. Vrijdagavond waren er al 23 doden geteld en waren er nog zeker 20 vermisten. Op veel plaatsen zitten nog altijd mensen vast in hun huizen. Zonder water of elektriciteit.
Door het kolkende, metershoge water vlak naast hun huis moesten Dominique (66) en Karin (57) uit Pepinster via het raam naar de buren klimmen om zichzelf in veiligheid te brengen. Nog geen 24 uur later kijken ze lijdzaam toe hoe een kraan moet afbreken van wat rest van hun huis. “Alles zijn we kwijt. Gelukkig hebben we elkaar nog.”
“Meneer, vertel het ons. Wat gaat er met ons huis gebeuren?” Iets na 13u, vrijdagmiddag. Hartje rampgebied in de provincie Luik. Aan een politielint naast een brugje langs La Hoegne, het riviertje dat door het centrum loopt, staat Karin Gouvy nagelbijtend met haar man Dominique Jilson.
Het beeld voor hen, aan de andere kant van het brugje, is hallucinant. De ene brug is verwoest, de andere onstabiel. De gevel van de woning naast het water is weggeveegd. Er resten slechts een hoop steenpuin, verwrongen staal en modder. Op de bovenste verdieping hangen in een slaapkamer de vele kleedjes van een vrouw te wapperen. “Dat zijn de mijne”, zegt Karin met tranen in de ogen. “Oh, wat hield ik van die kleren. Dat is ons huis. Of beter: was ons huis. Een man van de gemeente is ons net komen zeggen dat ze straks onze woning gaan slopen. Ze is verwoest. Een drama. Alles zat daarin. We zijn alles kwijt.” Het is zo snel gegaan, zegt haar man Dominique. Eerst wat water in de kelder, woensdagavond. Kan gebeuren, dacht hij. Ze wonen net naast de rivier en het regent er elk jaar weleens hard. “Maar toen ik zag hoe snel het ging, ben ik een pomp gaan kopen. Dat ging een tijd goed. Maar donderdagochtend, rond 4u, is het razendsnel gegaan. Het water kwam ineens veel hoger. Uit het niets is de deur in splinters ontploft van de druk.”
Naar de buren
In nog geen twee uur tijd werd een bodempje water een kolkende rivier op de gelijkvloerse verdieping. Het huis werd instabiel, het parket boven kwam omhoog. Karin zag dat het water al bijna tot op de eerste verdieping kwam. “Ik riep naar mijn vrouw: we moeten hier weg, nu!”, vertelt Dominique. “De voordeur was geen optie meer. De enige manier was via het raam. We klommen op de vensterbank en kropen langs de gevel tot aan het raam van onze buren. Na een paar keer kloppen liet de buurman ons binnen.”
Bij de buren, hoog in het huis, kon het koppel zich urenlang veilig verschansen. “Natuurlijk was het gevaarlijk wat we moesten doen. Maar wat konden we anders? Binnenblijven was geen optie.”
Dat bleek ook donderdagmiddag, toen de hele zijgevel van hun huis instortte door de kracht van het water. Karin toont op haar gsm foto’s van hun huis en tuintje in betere tijden. “Het was een fantastisch huis. We woonden er nu vijf jaar. Alles hebben we opnieuw gedaan. Sorry, het is gewoon een ramp.”
Schuld van gemeente
Camille (26), de dochter van het
Dominique en Karin Dakloos
“Wij kunnen het gelukkig nog navertellen. En we hebben het geluk dat er vrienden zijn die ons nu kunnen opvangen.”
koppel, begrijpt niet dat de gemeente het zo ver kon laten komen. “Het is debiel”, zegt ze onomwonden “Al jaren regent het hier fel. Maar toch laten ze al dat water langs de sluis passeren. En niemand heeft ons daar voor gewaarschuwd. Ze wisten dat het zo erg kon worden. Dit heeft mensen gedood.”
Intussen is een immense kraan aangekomen. Dominique en Karin nemen elkaar stevig vast. In een kwartier is heel hun woning gesloopt. Ook Dominique verbijt nu de tranen. “Wat een verwoesting. Het gaat jaren duren voor alles hier weer is opgebouwd. We zijn alles kwijt, maar gelukkig hebben we elkaar nog. Het leven, mensenlevens, dat is veel belangrijker. Wij kunnen het gelukkig nog navertellen. En we hebben het geluk dat er vrienden zijn die ons nu kunnen opvangen.”
MARC KLIFMAN