Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Nina Derwael: “We zien in Tokio alleen maar het hotel en de turnzaal, maar in de voorbereiding op andere grote competities is dat ook het geval”
Bericht aan het thuisfront: alles gaat prima met de Belgische olympiërs in Japan. In hun basiskamp in Mito hebben de Japanners het ‘gevangenisregime’ wat versoepeld. Nina Derwael en co mochten zowaar zelfs een wandeling in de tuin maken. Bij hun trainingen zat publiek in de tribunes en de pers kwam even op bezoek. “Leuk, zo zien we ook eens wat daglicht.” Een sfeerimpressie.
“Welkom in Mito”, zegt het ontvangstcomité als we uit de bus stappen, maar echt welkom voelen we ons niet. Team Belgium houdt een opendeurdag voor de Belgische pers, maar veel deuren gaan er niet open. De interviews vinden buiten plaats, in de blakende zon. Badmintonster Lianne Tan vindt het niet erg. “Zo zie ik de zon nog eens.”
Als we voor de terugreis van twee uur nog even naar het toilet willen, is daar een tussenkomst van de manager voor nodig, want eigenlijk is het Mito Plaza Hotel een verboden zone. Uiteindelijk mogen we toch twee minuutjes naar binnen, maar onder begeleiding. Vertrouwen is goed, maar controle is beter. Nochtans hadden we bij aankomst al een stokje in beide neusgaten gehad. De laatste zeven dagen zijn we zeven keer getest.
Basiskamp in Mito
Lang voor corona had Team Belgium een basecamp gepland in Mito, 120 kilometer buiten Tokio. Een groot hotel en mooie sportinfrastructuur, een oase van rust buiten de drukte van de grootstad. Door de pandemie en de noodtoestand is de rol van de uitvalsbasis nog belangrijker geworden.
“We hebben nu meer overnachtingen in Mito dan oorspronkelijker gepland, omdat we minder lang in het atletendorp mogen blijven”, zegt Olav Spahl, chef de mission van Team Belgium. “In België heb je het gevoel dat corona stilaan achter ons ligt, maar hier zitten we er weer middenin. We herkennen de maatregelen die wij een paar maanden geleden in België hadden.”
Dat de Belgische pers naar Mito mag komen, is een krachttoer van het BOIC. De Japanners wilden er niet van weten. Journalisten moesten een maand voor aankomst in Tokio een activiteitenplan overmaken aan de regering met daarop alle plaatsen die ze wilden bezoeken. Zonder goedkeuring mocht je het land niet binnen. Maar wie Mito had ingevuld, had een probleem. Pas tijdens onze vlucht werd ons plan goedgekeurd, nadat het BOIC zelf het transport had geregeld, sneltests had georganiseerd, Japanse waakhonden had geduld én Japanse pers had uitgenodigd.
Cats effenen het pad
Onze eerste halte: de trainingszaal van de Belgian Cats in Adastria. Ann Wauters, Emma Meesseman en co waren bij de eerste Belgen die naar Japan afreisden en moesten het pad effenen. In het begin mochten ze helemaal niets. De derde verdieping van het hotel was voor de Belgen.
Als ze even naar buiten moesten om langs de kine te gaan, stond er een waakhond te tellen of er evenveel Cats binnenkwamen als er naar buiten waren gegaan. Dat korte stukje was hun enige daglicht, samen met de busrit naar de sportzaal.
Om toch eens een wandeling te maken in een nabijgelegen tuin was 24 uur onderhandelen nodig. Uiteindelijk kwam er groen licht, maar de eis en de deal was dat de plaatselijke bevolking in de tribune werd toegelaten.
Antonia Delaere: “Dat is toch vreemd? In onze oefenmatch tegen Japan zat er 1.500 man in de tribune, maar op de Spelen zelf zijn toeschouwers verboden. Dat krijg je toch niet uitgelegd? Maar goed, we focussen niet op de dingen die we niet onder controle hebben. We hebben een doel voor ogen en we beleven onze droom.”
Voor de Cats is deze zomer een marathon: eerst het EK, dan de Spelen.
Julie Allemand: “We doden de tijd met gezelschapsspelletjes, een pingpongtafel, met babbelen en met slapen. Vrijdag hadden ze een botanische tuin afgehuurd om te wandelen. Dat was toch al iets. Op het EK hadden we wedstrijden om naar toe te leven, maar nu zijn we al weken alleen aan het trainen. Twee van de drie oefenmatchen zijn geschrapt. Dat is mentaal moeilijker. Al drie maanden leven wij constant samen. Dat is niet altijd gemakkelijk. Soms heb je wat tijd voor jezelf nodig, maar ie
“We zien alleen maar het hotel en de turnzaal, maar in de voorbereiding op andere grote competities is dat ook het geval.” Nina Derwael “In België heb je het gevoel dat corona stilaan achter ons ligt, maar hier zitten we er weer middenin. We herkennen de maatregelen die wij een paar maanden geleden in België hadden.” Olav Spahl Chef de mission
dereen laat elkaar dan wat ruimte. Gelukkig hebben we op dat EK een goed resultaat gehaald. Dat houdt de sfeer positief.”
Derwael in businessclass
Zondag, de tweede etappe: trainingen van de atleten en de gymnasten. Ze zijn allemaal pas enkele dagen in Mito en de Cats hebben voor hen het pad geëffend.
Spahl: “Die eerste wandeling in de botanische tuin is goed verlopen en stilaan winnen we het vertrouwen van de Japanners. Ook de turnsters hebben een wandeling mogen maken.”
Nina Derwael en de andere turnmeisjes houden een kort persmoment en worden ondervraagd door de Japanse pers.
Opnieuw zit er publiek in het Kasamatsu Gymnastics Stadium als ze aan hun opwarming beginnen. Op zachte, zweverige muziek maken ze de spieren los. Meer yoga dan gymnastiek. Na afloop klinkt een applausje.
Derwael is vrolijk en straalt zelfvertrouwen uit. Een heel andere Nina dan onlangs in Gent, toen tranen vloeiden omdat haar brugoefening was mislukt.
“Daar denk ik niet meer aan. Sindsdien zijn de trainingen goed verlopen. Net voor onze afreis hebben we in Gent nog een laatste test gedaan en die is voor iedereen heel goed verlopen. Hoeveel ik kreeg voor mijn brugoefening? Dat ga ik niet zeggen, maar ik heb er vertrouwen uit gepuurd.”
De lange vlucht naar Tokio – 11,5 uur vliegen – mocht Derwael in businessclass maken.
“De eerste keer in mijn leven, ik was echt in shock. Eerst vond ik het wat moeilijk: ik vooraan in business, de rest van het team achteraan in het vliegtuig. Maar de anderen stelden me gerust: dat is normaal, je hebt dat verdiend, geniet ervan. Toen ik hoorde dat ze het mij gunden, voelde ik me wat minder ongemakkelijk. Ik heb acht uur keigoed geslapen.”
Het hielp om de jetlag te verteren. “We waren in België al begonnen met de aanpassing, onder meer door speciale jetlagbrillen. Ik klaag niet. We hebben ook geluk dat onze wedstrijden vrij laat op de dag zijn, op een meer Belgisch uur.”
Olympische gevoel
Of Derwael Mito Plaza als een gevangenis ervaart?
“We zien alleen maar het hotel en de turnzaal, maar in de voorbereiding op andere grote competities is dat ook het geval. Een gevangenis zou ik het dus niet noemen. Onze dagen zijn goed gevuld. We staan redelijk laat op, doen eerst de pcr-test, gaan dan ontbijten en vertrekken een half uur later naar de training. Op de middag komen we terug om te eten, tegen drie uur vertrekken we naar de tweede training. Er blijft niet veel tijd over voor we om half tien naar de kamer gaan. De omgeving is heel mooi, het weer is goed, de sfeer ideaal. Ik voel me relaxed en ben hier in Mito echt aan het genieten. Maandag verhuizen we naar het atletendorp in Tokio en dan zal de druk wel stijgen. Natuurlijk voel ik druk. Maar het is ook een druk die ik mezelf opleg. Ik ken mijn potentieel en ik weet dat ik hier ben voor een medaille.”
Derwael heeft vijf jaar geleden Rio meegemaakt en herkent het gevoel, ondanks de aparte situatie.
“Het doet echt deugd om eindelijk vertrokken te zijn, om te weten dat het nu eindelijk gaat beginnen. Door samen te leven met de andere sporters krijg ik dat olympisch gevoel weer. Het is leuk om omringd te zijn door andere atleten die ook volledig gefocust zijn op de Spelen. We zijn hier als team en hebben veel steun aan elkaar. Het is een toffe bende. Vijf jaar geleden was ik net als nu heel erg blij om op de Spelen te zijn, maar toen had ik daar minder besef van. Ik was zestien en stond op de Spelen, maar dat kwam niet echt binnen. Ik heb toen enorm genoten van de wedstrijd, had niets te verliezen en heb gewoon alles gegeven. Ik probeer nu ook zo in mijn schoenen te staan. Ik ben nu 21.
Maar 21, maar ook al 21. Ik ben wellicht meer matuur dan andere meisjes van mijn leeftijd. Ik heb hier niets te verliezen: alles wat ik heb gepresteerd neemt niemand mij nog af. Alles wat er bij komt, maakt het nog beter. Dat is mijn mindset. Ik probeer vertrouwen te hebben in mezelf en in mijn oefening, en het gevoel terug te vinden dat ik op de laatste training in Gent had.”
Plan A en B
Over die oefening blijft twijfel bestaan. Derwael werkt aan een lastigere routine met moeilijkheidsscore 6.7, maar valt indien het tegenvalt terug naar 6.5 (de oefening van het WK in 2019). “Dat is plan B”, zegt ze en coach Marjorie Heuls laat doorschemeren dat de beslissing zelfs pas op de vooravond genomen wordt, na de generale repetitie.
Derwael: “Het voornaamste is dat ik vertrouwen heb in mezelf en in mijn oefening, want dan straal je dat ook uit. Als je weet dat je die elementen aankunt, zie je dat in alles wat je doet. Als ik mijn oefening maximaal heb uitgevoerd zal ik tevreden zijn, of ze nu goud waard is of niet.”