Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Felice heeft het niet cadeau gekregen”
Van de turnzaal over derde klasse tot Neerpede
Zes jaar Charleroi
Het is een sprookjeshuwelijk. Mazzu is een kind van de streek. Hij herkent zich in de supporters en omgekeerd. Hij staat garant voor energiek voetbal. Charleroi beleeft onder Mazzu zes fenomenale jaren, met zelfs een Europese kwalificatie. Maar er zijn ook beperkingen: jaar na jaar verliest de club de beste spelers. Wanneer Genk in 2019 aanklopt, nog een club met een mijnverleden, gaat Mazzu de uitdaging aan. De erfenis is zwaar: Philippe Clement is net kampioen geworden, de Champions League wacht. Wat Mazzu’s taak bemoeilijkt, is het gegeven dat hij geen Nederlands spreekt.
Het mislukt. In november al wordt Mazzu ontslagen: de resultaten zijn te slecht. Een sabbatperiode volgt. Die duurt zes maanden. Dan tekent Mazzu bij Union in 1B. Plots zit hij weer in de schaduw, zoals in zijn beginjaren, maar dat maakt hem alleen maar meer vastberaden om te tonen dat de twijfels ongegrond zijn. Union profiteert ervan: het wordt kampioen in 1B en beleeft een sprookje in 1A, met een tweede plaats achter Club Brugge.
Nog altijd welkom bij Union
Union geniet, Mazzu wordt er verafgood. Maar dan volgt de kater: Mazzu geeft aan te zullen verlengen, praat enthousiast mee over de toekomstplannen, tot hij ineens zegt dat er “belangstelling is van een andere club”. Het gaat om Anderlecht. Union verwijt Mazzu dat hij geen open kaart speelde, betreurt zijn opportunisme, maar finaal wenst het zijn succescoach alle geluk. Het toont aan hoe graag hij er gezien was. Het zure einde verandert niks aan die appreciatie: “Felice is hier altijd welkom.” Nu is het zaak om bij Anderlecht dezelfde liefde af te dwingen. Zoals hij die van zijn papa Pasquale krijgt. “Wat Felice ook doet, ik ben sowieso trots op hem.”