Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Kompany kan Burnley weer sexy maken”
Op verkenning in Burnley, de nieuwe thuis van
Zijn familie zou hem naar eigen zeggen tot in Timboektoe volgen, maar Vincent Kompany arriveert vandaag in Burnley. Klaar voor The Project 2. Wij dompelden ons de voorbije twee dagen onder in het grauwe industriestadje in Noordwestengeland dat Kompany vanaf vandaag thuis zal noemen. Waar twee derde van de ruige bevolking voor de Brexit stemde. Waar de geest van zijn illustere voorganger nog door de straten dwaalt. En waar voetbal belangrijker is dan eten. “Ik weende bijna van geluk toen ik hoorde dat Kompany naar Burnley kwam.”
Onze redacteur op het gras van Turf Moor, sinds 1883 de thuisbasis van Burnley FC. De Engelse traditieclub was destijds een van de twaalf stichters van de Engelse voetbalcompetitie.
Welcome Vincent spellen veertien koffiemokken samen achter de kassa, een Burnley-shirt met de naam van Kompany op siert de ingang. That’s it. De ontvangst voor de nieuwe sportieve baas in de fanshop aan het stadion van Burnley is bescheiden. Maar schijn bedriegt. De uitbater laat trots een lijst met bestellingen voor Kompany-shirts zien. “Ook vanuit het buitenland, nooit meegemaakt! Maar we zijn er klaar voor.”
Hoe klaar blijkt wanneer hij twee jongedames die de fanshop runnen ondervraagt over de kersverse Heiland uit België. Zijn sterrenbeeld? “Een ram, want hij is hij geboren op 10 april”, antwoordt de ene foutloos. De uitslag van de bekerfinale floept er bij de andere zonder verpinken uit. “4-3 verloren met penalty’s tegen AA Gent.” Prima gedrild.
Nostalgie
Persverantwoordelijke Ellis Lee moet dezer dagen harder werken dan ooit. “Ik word overspoeld met aanvragen uit binnen- en buitenland. Maar tot volgende week vrijdag krijgt niemand Kompany te spreken.” Ondanks de drukte neemt Lee ruim de tijd om jouw krant persoonlijk rond te leiden in Turf Moor, het stadion dat al sinds 1883 de thuisbasis is van Burnley FC. Het is daarmee het op één na oudste professionele voetbalstadion van Engeland. De club is een van de twaalf oorspronkelijke stichters van de Engelse voetbalcompetitie. De nostalgie druipt er van de muren. Dat zal Kompany ook merken wanneer hij vandaag dezelfde rondleiding krijgt. “Wanneer ik met Manchester City moest spelen op Turf Moor voelde dat aan als een stap in het verleden”, zei de 36-jarige voormalige verdediger gisteren in een interview op de clubwebsite. De zitjes op de eretribune zijn nog uit hout, het tapijt ruikt muf en de uitkleedkamer lijkt die van een vierdeprovincialer. Alsof de tijd hier heeft stilgestaan. De voorbije jaren werden wel twee hoeken bijgebouwd en de thuiskleedkamer kreeg een likje verf. Ook de loge voor de familie van Kompany is nagelnieuw.
Het contrast tussen het ouderwetse Turf Moor en het blinkende The Barnfield Training Centre net buiten de stad kan niet groter zijn. Vier jaar geleden bouwden The Clarets een impressionant oefencomplex van 73.000 vierkante meter. Prijskaartje: meer dan 12 miljoen euro. Hier vindt onze landgenoot alles wat hij nodig heeft om hyperprofessioneel te werken. Lee opent voor ons trots alle deuren. Van het indoor voetbalveld, de fitness, de zwembaden, de tactische ruimte, het restaurant en de kleedkamer waar nog spullen van de spelers rondslingeren. Vanuit het bureau van Kompany zien we vier greenkeepers de perfect onderhouden voetbalpelouses zorgvuldig millimeteren. In de achtergrond lonken de beboste heuvels van het beschermde natuurpark Gawthorpe Hall. Overal in het complex hangt het logo van Burnley, vergezeld van de slogans “It’s a way of life” en “Legs, hearts, minds”. “Een idee van Sean Dyche. Misschien laat Kompany die nog aanpassen”, vraagt Lee zich af.
Sean Dyche. Niet alleen in het oefencomplex dwaalt de naam van de illustere voorganger van Kompany nog nadrukkelijk rond. ‘De Rosse Mourinho’ drukte het voorbije decennium zijn stempel op de club. Met een naar Engelse normen erg bescheiden budget hield hij Burnley zeven jaar in de Premier League. Het hoogtepunt kwam er in 2018, toen hij het trotse provincieclubje naar de zevende plaats en het eerste Europese voetbal in meer dan vijftig jaar loodste. The Princess Royal, het oeroude supporterscafé vlak bij Turf Moore, veranderde zijn naam prompt naar The Royal Dyche. De coach krijgt er de rest van zijn leven gratis bier. Op de gevel prijkt een beeltenis van Dyche als Engels edelman, op de straatbordjes hangt Sean Dyche Way in plaats van het officiële Harry Potts Way. Wanneer we eigenares Justine Lorriman vragen of ze het café nu zal omdopen tot The Royal Kompany moeten we eerst verplicht één Britse Pond in de boetepot deponeren. “Sorry makker, maar sinds Dyche ontslagen werd, blijft diezelfde vraag maar terugkomen. Iedereen die ze stelt moet nu dokken voor het goede
“Burnley bestaat vooral uit blanke mannen. Dat er nu eindelijk een kleurling de leiding krijgt, geeft hoop in een stad waar zo veel tegenstellingen zijn.”
MAARTEN DELVAUX